Monday, December 30, 2013

പശ്ചിമഘട്ടത്തെ ആര് സംരക്ഷിക്കും?


"പശ്ചിമഘട്ടത്തിന്റെ അടിസ്ഥാന പ്രശ്നങ്ങളെ സമീപിച്ചിട്ടില്ലാത്തതായിട്ടുപോലും ഗാഡ്ഗിൽ റിപ്പോർട്ടിനെയും ഗാഡ്ഗിൽ റിപ്പോർട്ടിനെ നിർവീര്യമാക്കുന്ന കസ്തൂരിരംഗൻ റിപ്പോർട്ടിനെയും എതിർത്തു തോൽപ്പിക്കാൻ സിപിഎമ്മിനെ പ്രേരിപ്പിക്കുന്നത് മൂലധന താൽപര്യങ്ങളോടുള്ള വിധേയത്വമാണ്" 

വായിക്കുക മാവോയിസ്റ്റ് നേതാവ് രൂപേഷിന്റെ ലേഖനം മലയാളം വാരികയിൽ  (ലിങ്കിൽ ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക)

സമകാലിക മലയാളംവാരിക


Friday, December 20, 2013

"വിപ്ലവം മധ്യവർഗത്തിനും അടിയന്തിരാവശ്യമായി മാറും"


മാര്‍ക്സിസ്റ്റ്-ലെനിനിസ്റ്റുകള്‍ ദേശീയ തലത്തിലും സാര്‍വദേശീയതലത്തിലും നേരിടുന്ന വെല്ലുവിളികള്‍ എന്തൊക്കെയാണ്? കേരളത്തിലെ നക്സലൈറ്റുകള്‍ എങ്ങനെ ചിന്തിക്കുന്നു? പ്രവര്‍ത്തിക്കുന്നു? മാവോയിസ്റ്റുകള്‍ എത്ര മാത്രം ശക്തരാണ്?- മുതിര്‍ന്ന നക്സലൈറ്റ് നേതാവും "പോരാട്ടം' ചെയര്‍മാനുമായ എം.എന്‍.രാവുണ്ണിയെന്ന മുണ്ടൂര്‍ രാവുണ്ണി സംസാരിക്കുന്നു

പച്ചക്കുതിര (എം എൻ രാവുണ്ണി / ആർ കെ ബിജുരാജ് )


ആഞ്ഞുകത്തുന്ന തീമരം പോലെ, ഒട്ടും കെട്ടുപോകാതെ ചുവന്ന സ്വപ്നങ്ങള്‍ യാഥാര്‍ഥ്യമാക്കാന്‍ ശ്രമിക്കുന്ന അധികമാളുകള്‍ നമുക്കില്ല. അധികമെന്നല്ല, ചിലപ്പോള്‍ ഒട്ടുമേയില്ല. എം.എന്‍. രാവുണ്ണിയെന്ന മുണ്ടൂര്‍ രാവുണ്ണിയാവും ഈ ഗണത്തില്‍ വരുന്ന ആദ്യയാളുകളിലൊരാള്‍. കേരളത്തിലെ നക്സലൈറ്റ് പ്രസ്ഥാനത്തിലെ തലമുതിര്‍ന്ന നേതാവാണ് എം.എന്‍. എന്ന് അടുപ്പമുള്ളവര്‍ വിളിക്കുന്ന രാവുണ്ണി. സായുധവിപ്ളവത്തെ ഗാഢമായി പ്രണയിക്കുന്നൊരാള്‍. കറതീര്‍ന്ന കമ്യൂണിസ്റ്റ്. അനുഭവങ്ങളുടെ സാഗരം. അഞ്ചുപതിറ്റാണ്ടുകളില്‍ രാവുണ്ണി നടന്ന ദൂരം കമ്യൂണിസ്റ്റ് പ്രസ്ഥാനത്തിന്‍െറ കയറ്റിറക്കങ്ങളാണ്.


1939 ഏപ്രില്‍ 10 ന് പാലക്കാട് ജില്ലയിലെ മുണ്ടൂരില്‍ ജനനം. ഫ്യൂഡല്‍ കുടുംബാംഗം. ഇടതുപക്ഷ അനുഭാവിയായ അച്ഛനൊപ്പം ചെറുപ്പത്തിലെ പാര്‍ട്ടി പരിപാടികളില്‍ പങ്കെടുത്തു. അമ്പതുകളുടെ മധ്യത്തില്‍ കമ്യൂണിസ്റ്റ് പ്രസ്ഥാനത്തിനൊപ്പം സജീവം. 1957 ല്‍ മദ്രാസിലേക്ക് സ്ഥലം വിട്ടു. അവിടെ മദ്രാസ് സ്റ്റേറ്റ് വൈദ്യതി ഡിപ്പാര്‍ട്ട്മെന്‍റില്‍ ജോലി. എന്നാല്‍, ട്രേഡ്യൂണിയന്‍ പ്രവര്‍ത്തനത്തിന്‍െറ തുടര്‍ച്ചയില്‍ സര്‍വീസില്‍ നിന്ന് പുറത്തായി. അതോടെ മുഴുവന്‍ സമയ പാര്‍ട്ടി പ്രവര്‍ത്തകന്‍. ഇടക്കാലത്ത് മദ്രാസില്‍ സോവിയറ്റ് കൗന്‍സില്‍ ജനറല്‍ ഓഫീസില്‍ ജോലി. '64 ല്‍ പാര്‍ട്ടി പിളരുന്നതിനു മുമ്പേ, വിമതപക്ഷത്തിനൊപ്പം നിലകൊണ്ടു. "തീക്കതിര്‍' എന്ന പത്രം തുടങ്ങി. പിന്നീട് തീക്കതിര്‍ തമിഴ്നാട്ടില്‍ സി.പി.എമ്മിന്‍െറ മുഖപത്രമായി. 64 ല്‍ ചൈനീസ് ചാരന്‍ എന്ന് മുദ്രകുത്തി  ഭരണകൂടം കടലൂര്‍ സെന്‍ട്രല്‍ ജയിലിലടച്ചു. 66 അവസാനം തീക്കതിറിന്‍െറ പത്രാധിപസ്ഥാനം രാജിവച്ചു. അതോടെ പ്രവര്‍ത്തനം പാലക്കാടായി.  67 ല്‍ ഭക്ഷ്യക്ഷാമം നേരിട്ടപ്പോള്‍ ജന്മിമാര്‍ പൂഴ്ത്തിവച്ച ഭക്ഷ്യധാന്യങ്ങള്‍ പിടിച്ചെടുക്കുന സമരം സംഘടിപ്പിച്ചു. ഈ ഘട്ടത്തില്‍ നക്സല്‍ബാരിയില്‍ നിന്ന് കാര്‍ഷിക കലാപ വാര്‍ത്തകള്‍ വന്നു തുടങ്ങി. ബംഗാളില്‍ ഭരണകക്ഷിയായ സി.പി.എം. കര്‍ഷകരെ അടിച്ചമര്‍ത്തുന്നത് അറിഞ്ഞതോടെ പാര്‍ട്ടി ബന്ധം പൂര്‍ണമായി വിചേ്ഛദിച്ചു. ഇതിനുമുമ്പേ കോഴിക്കോടുള്ള കുന്നിക്കല്‍ നാരായണനുമായി ബന്ധം സ്ഥാപിച്ചിരുന്നു. പാലക്കാട് നക്സല്‍ബാരി കര്‍ഷക സഹായ സമിതി രൂപീകരിച്ചു. "ഇന്ത്യന്‍ ചക്രവാളത്തില്‍ വസന്തത്തിന്‍െറ ഇടിമുഴക്കം' എന്ന ലഘുലേഖ കേരളത്തില്‍ ആദ്യമായി മൊഴിമാറ്റി, റെഡ്റൂട്ട് എന്ന പ്രസിദ്ധീകരണ കേന്ദ്രം സ്ഥാപിച്ച് പുറത്തിറക്കി. കേരളത്തില്‍ നക്സലൈറ്റുകളുടെ ആദ്യത്തെ  കോര്‍ഡിനേഷന്‍ കമ്മിറ്റി രൂപീകരിച്ചപ്പോള്‍ അതില്‍ സംസ്ഥാന സമിതി അംഗം. തലശേരി പൊലീസ് സ്റ്റേഷന്‍ ആക്രമണത്തില്‍ പങ്കെടുത്തു. 1969 അവസാനം കോഴിക്കോട് ബാലുശ്ശേരിയില്‍ ചേര്‍ന്ന  വിലയിരുത്തല്‍ യോഗത്തില്‍ കുന്നിക്കല്‍ വിഭാഗവുമായി തെറ്റി. ഗ്രാമങ്ങളില്‍ കേന്ദ്രീകരിച്ച് ഗറില്ലായുദ്ധം നടപ്പാക്കുകയും വിപ്ളവ പ്രവര്‍ത്തനം നടത്തുകയും ചെയ്യണമെന്ന നിലപാടായിരുന്നു രാവുണ്ണിക്ക് ഉണ്ടായിരുന്നത്.  യോഗം ബഹിഷ്കരിച്ച് പുറത്തിറങ്ങിയ  രാവുണ്ണി അവിടെ വച്ചു തന്നെ എ. വര്‍ഗീസുമായി ഒന്നിച്ചു. കേരളത്തിലെ സി.പി.ഐ (എം.എല്‍) ഒൗദ്യോഗിക കമ്മിറ്റിക്കെതിരെ വര്‍ഗീസിന്‍െറ നേതൃത്വത്തില്‍ രൂപീകരിച്ച സമാന്തര സംസ്ഥാന കമ്മിറ്റിയില്‍ അംഗമായി.  ജന്മിമാരെ ഉന്മൂലനം ചെയ്യുക എന്ന മുദ്രാവാക്യത്തിന്‍െറ അടിസ്ഥാനത്തില്‍ 1970 ജൂലൈ 30 ന് കോങ്ങാട് നാരായണന്‍ കുട്ടി നായര്‍  എന്ന കുപ്രസിദ്ധ ജന്മിയെ വധിച്ചു. രാവുണ്ണിയായിരുന്നു ആക്ഷന്‍്റെ പാര്‍ട്ടി ചുമതലയുള്ള പൊളിറ്റിക്കല്‍ കമ്മിസാര്‍. കേസില്‍ പിടിക്കപ്പെട്ട് ജീവപര്യന്തം ശിക്ഷിക്കപ്പെട്ട രാവുണ്ണി  1971 മെയ് 27 ന് എട്ട് നക്സലൈറ്റുകള്‍ക്കൊപ്പം വിയ്യൂര്‍ ജയില്‍ ചാടി.  വൈകാതെ വീണ്ടും പിടിയിലായി. കരിവെള്ളൂരില്‍ പിടിയിലാകുമ്പോള്‍  നക്സല്‍ബാരി അനുകൂല മുദ്രാവാക്യം മുഴക്കിയതിന്  പോലീസ് തൊണ്ടയിലെ സ്വനഗ്രാഹി വലിച്ചുപൊട്ടിച്ചു. അഞ്ചുവര്‍ഷം ഏകാന്തതടവില്‍. ഒടുവില്‍ 1980 മധ്യത്തില്‍ ജയില്‍ മോചനം. തുടര്‍ന്ന് കെ.വേണു നേതൃത്വം നല്‍കിയ സി.ആര്‍.സി, സി.പി.ഐ (എം.എല്‍) അംഗം. വൈകാതെ പാര്‍ട്ടി സംസ്ഥാന സെക്രട്ടറി. കെ. വേണു പാര്‍ട്ടി പിരിച്ചുവിട്ടപ്പോള്‍ കേരള കമ്യൂണിസ്റ്റ് പാര്‍ട്ടി (കെ.സി.പി) രൂപീകരിക്കാന്‍ മുന്നിട്ടിറങ്ങി. പാര്‍ട്ടി കേന്ദ്ര പ്രചരണ സമിതി സെക്രട്ടറിയായി. 1992 മുതല്‍ "മുന്നണിപ്പോരാളി' മാസികയുടെ  പത്രാധിപര്‍. പിന്നീട് മാവോയിസ്റ്റ് ഐക്യ കേന്ദ്രത്തിന്‍െറയും സി.പി.ഐ. എം എല്‍ (നക്സല്‍ബാരി)യുടെ രാഷ്ട്രീയ നേതൃത്വത്തിന്‍ കീഴില്‍ പ്രവര്‍ത്തനം. ഇപ്പോള്‍ "പോരാട്ടം' സംസ്ഥാന ചെയര്‍മാനാണ്.

കോഴിക്കോട് ഒരു മനുഷ്യാവകാശ കണ്‍വെന്‍ഷനില്‍ പങ്കെടുക്കാന്‍ എത്തിയ എം.എന്‍. രാവുണ്ണിയുമായി നളന്ദ ഹോട്ടലില്‍ നടത്തിയ സംഭാഷണത്തിന്‍െറ പ്രസ്ക്ത ഭാഗങ്ങളാണ് ചുവടെ:

എന്താണ് കേരളത്തിലെ നക്സലൈറ്റുകളുടെ അവസ്ഥ. ഇപ്പോള്‍ പൊതുവില്‍  സജീവ പ്രവര്‍ത്തനം നടക്കുന്നതായി തോന്നുന്നില്ല..?

കേരളത്തില്‍ എഴുപതുകളിലോ എണ്‍പതുകളിലോ കണ്ട സജീവത നക്സലൈറ്റ് പ്രസ്ഥാനത്തിന് ഇപ്പോള്‍ ഇല്ല എന്നത് വാസ്തവമാണ്. എന്നാല്‍, നക്സലൈറ്റുകള്‍ സജീവമായി പ്രവര്‍ത്തിക്കുന്നുണ്ട്. വിവിധ ജനകീയ സമരങ്ങളുടെ മുന്‍നിരയിലുണ്ട്. കേരളത്തിന്‍െറ ഭൂപടത്തില്‍ ജനകീയ സമരങ്ങള്‍ നടക്കാത്ത മേഖലകള്‍ ഒന്നും തന്നെയില്ല എന്നു പറയാം. അത് പരിസ്ഥിതി സംരക്ഷണത്തിനാകട്ടെ, കുടിയൊഴിപ്പിക്കലിനെതിരെയാവട്ടെ, മനുഷ്യാവകാശ ലംഘനങ്ങള്‍ക്കെതിരെയവാട്ടെ. സമരം എല്ലാ മേഖലകളിലും നടക്കുന്നുണ്ട്.  ഇത് എത്രത്തോളം മാധ്യമങ്ങള്‍ റിപ്പോര്‍ട്ട് ചെയ്യുന്നു എന്നത് വിഷയമാണ്. എങ്കില്‍ തന്നെയും ആദിവാസി, ദളിത്, തൊഴിലാളി പ്രശ്നങ്ങളില്‍ ഒക്കെ ഇടപെട്ട് നക്സലൈറ്റുകള്‍ സജീവമായി പ്രവര്‍ത്തിക്കുന്നുണ്ട്. എന്നാല്‍, ഉണ്ടായിവരുന്ന ബന്ധങ്ങള്‍ക്ക് സമൂര്‍ത്ത സംഘടനാ രൂപം നല്‍കി വികസിപ്പിക്കുന്നതില്‍ നക്സലൈറ്റുകള്‍ക്ക് ഇനിയും  കുറേ മുന്നേറാനുണ്ട്. അത്തരം ശ്രമങ്ങള്‍ കാര്യക്ഷമമായി നടക്കുമ്പോള്‍ നക്സലൈറ്റുകള്‍ വീണ്ടും മുന്‍നിരയില്‍ വരും.


നക്സലൈററ് പ്രസ്ഥാനത്തിന് 45 വയസ് പിന്നിട്ടിരിക്കുന്നു. ഇപ്പോഴും ഏതാണ്ട് തുടങ്ങിയിടത്തു തന്നെയാണ് സംഘടന. കമ്യുണിസ്റ്റ് പ്രസ്ഥാനത്തിന് ആഗോളതലത്തില്‍ തിരിച്ചടിയും നേരിട്ടിരിക്കുന്നു. എന്നിട്ടും താങ്കള്‍ ശുഭാപ്തി വിശ്വാസിയായി തുടരുന്നതിന് എന്താണ് അടിസ്ഥാനം?

വിപ്ളവത്തിന്‍െറ കാര്യത്തില്‍ ഞാന്‍ ശുഭാപ്തിവിശ്വാസിയാണ്. അതിന് കാരണം മാര്‍ക്സിസത്തിലുള്ള വിശ്വാസമാണ്. മാര്‍ക്സിസത്തിന്് പകരം വയ്ക്കാന്‍ മറ്റൊരു ആശയശാസ്ത്രമില്ല. പ്രകൃതി നിയമങ്ങള്‍ സമൂഹത്തില്‍ എങ്ങനെ പ്രവര്‍ത്തിക്കുന്നു എന്ന് മനസിലാക്കാനും സമൂഹത്തെ മാറ്റിത്തീര്‍ക്കാനും മാര്‍ക്സിസം (പുതിയ കാലത്ത് അതിന്‍െറ വികസിത രൂപമായ മാവോയിസം) ശക്തിമത്തായ ആയുധവും വഴികാട്ടിയുമാണ്. അതുകൊണ്ട് തന്നെ കമ്യൂണിസത്തില്‍ ഞാന്‍ വിശ്വസിക്കുന്നുണ്ട്. രണ്ടാമത്, 45 വയസ് എന്നത് മനുഷ്യരാശിയുടെ ചരിത്രത്തില്‍ വലിയ കാലയളവല്ല. ചരിത്രം മൊത്തത്തില്‍ എടുത്തുനോക്കിയാല്‍ വിജയവും പരാജയവും കാണാം. പരാജയം നേരിട്ടാലും മനുഷ്യരാശി മുന്നോട്ട് പോവുകയാണുണ്ടായത്. അടിമത്ത കാലത്തെ പരാജയപ്പെടുത്തി മനുഷ്യന്‍ നാടുവാഴിത്തത്തിലേക്ക് നീങ്ങി. അതിനെയും പരാജയപ്പെടുത്തി മുതലാളിത്തത്തിലേക്കും. അത് ഒഴുക്കാണ്. ഇതിനിടയില്‍ പാരീസ് കമ്യൂണ്‍ തൊഴിലാളികള്‍ സ്ഥാപിച്ചു. അത് അട്ടിമറിക്കപ്പെട്ടു. എന്നിട്ടും മനുഷ്യരാശി മുന്നോട്ട് പോയി. റഷ്യന്‍ വിപ്ളവം നടന്നു. അത് അട്ടിമറിക്കപ്പെട്ടു. ചൈനീസ് വിപ്ളവം നടന്നു, അട്ടിമറിക്കപ്പെട്ടു. എന്നാലും മനുഷ്യന്‍ മുന്നോട്ട് പോകും. വിപ്ളവം എന്നത് യാഥാര്‍ഥ്യമാണ്. അത് സംഭവിക്കും. അത് ഏന്‍െറ ജീവിത കാലത്ത് തന്നെ നടന്നുകൊള്ളണമെന്നില്ല. ചിലപ്പോള്‍ അടുത്ത തലമുറയിലാവും സംഭവിക്കുക.  അതിനുവേണ്ടി ജനങ്ങളെ ഒരുക്കുക എന്നതാണ് ഞാനേറ്റിരിക്കുന്ന കടമ. വിപ്ളവത്തിന് അനൂകൂലമായി  വസ്തുനിഷ്ഠ സാഹചര്യങ്ങള്‍ എല്ലാം ഒത്തുവരുമ്പോള്‍ നമുക്ക് ആത്മനിഷ്ഠ ശക്തികള്‍ ഇല്ലാതെ വന്നാലോ? അതുണ്ടാവാതിരിക്കാന്‍ ഇപ്പോഴേ പ്രവര്‍ത്തിക്കേണ്ടതുണ്ട്.  45 വര്‍ഷം വലിയ കാലയളവായി എനിക്ക് തോന്നുന്നില്ല, അതെന്നെ അശുഭാപ്തി വിശ്വാസിയുമാക്കുന്നില്ല.


ഇടത്തരം സാമൂഹ്യ-സാമ്പത്തിക വ്യവസ്ഥ നിലനില്‍ക്കുന്ന സംസ്ഥാനമാണ് കേരളം. വിപ്ളവം ഇല്ലാതെ ജീവിക്കാവുന്ന അവസ്ഥ മധ്യവര്‍ഗത്തിനും അതില്‍ താഴെയുള്ളവര്‍ക്കുമിടയില്‍ സൃഷ്ടിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. പിന്നെ എന്തടിസ്ഥാനത്തിലാണ് വിപ്ളവം സാധ്യമാകുമെന്ന് പറയുന്നത്?


ശരിയാണ്. കേരളത്തില്‍ മധ്യവര്‍ഗത്തിന് വിപ്ളവം ആവശ്യമായ അവസ്ഥ വളരെ കുറഞ്ഞ അളവിലാണ്. വേണമെങ്കില്‍ ഈ സമൂഹത്തില്‍ അവര്‍ക്ക് വലിയ ബുദ്ധിമുട്ടില്ലാതെ നിന്നുപോകാം. എന്നാല്‍ ഇത് സ്ഥായിയായ പ്രതിഭാസമല്ല. താല്‍ക്കാലികമാണ്. അമേരിക്കയാണ് ഏറ്റവും വലിയ സമ്പന്ന രാജ്യമെന്ന് നമ്മള്‍ കരുതിയത്. പക്ഷേ, അവര്‍ വന്‍ സാമ്പത്തിക പ്രതിസന്ധി നേരിടുകയാണ്. അത് മാര്‍ക്സിസ്റ്റ്-ലെനിനിസ്റ്റുകള്‍ ഉണ്ടാക്കിയതല്ല. മുതലാളിത്തത്തിന്‍െറ ആന്തരിക പ്രതിസന്ധിയാണ്. അവിടെ ജനം സ്വയം തെരുവിലിറങ്ങി. കേരളത്തിലെ മധ്യവര്‍ഗ അവസ്ഥകള്‍ക്ക് പെട്ടെന്ന് തിരിച്ചടി നേരിടും. സ്വാശ്രിതമായ വികസനം നടക്കാത്ത ഇവിടെ, കാര്‍ഷികധാന്യങ്ങള്‍ക്കായി അന്യ സംസ്ഥാനങ്ങളെ ആശ്രയിക്കുന്ന നമുക്ക് വലിയ സാമ്പത്തിക പ്രതിസന്ധികളെ അതിജീവിക്കാനാവില്ല. സ്വാഭാവികമായി ഈ മിഥ്യകള്‍ തകരും. വിപ്ളവവും സമരവും   അടിയന്തരാവശ്യമായി ഈ ഇടത്തരം/മധ്യവര്‍ഗത്തിനും മാറും.


സാഹചര്യത്തെ മാറ്റി നിര്‍ത്താം. എന്തുകൊണ്ടാണ് നക്സലൈറ്റുകള്‍ ഒരു ശക്തിയായി മാറാന്‍ കഴിയാത്തത്?

അതിന് പലതരം കാരണങ്ങളുണ്ട്. ഒന്നാമത് വിപ്ളവ സാഹചര്യങ്ങളില്‍ വേലിയേറ്റവും ഇറക്കവുമുണ്ട്. കയറ്റിറക്കങ്ങള്‍ സ്വാഭാവികം. 90 കളോടെ വിപ്ളവ സാഹചര്യത്തില്‍ ഇറക്കം സംഭവിച്ചിട്ടുണ്ട്. അത് നക്സലൈറ്റുകളെയും ബാധിച്ചു. രണ്ടാമത് പ്രസ്ഥാനം ഇപ്പോഴും ബാലാരിഷ്ടതകളിലാണ്. അത് മാറിവരുന്നതേയുള്ളൂ. മാറ്റം പൂര്‍ണമായി എന്ന് പറയാനാവില്ല. സി.പി.ഐ (എം.എല്‍) രൂപീകരിക്കുന്നത് സി.പി.എം. പിളര്‍ന്നുവന്നവരെകൊണ്ടാണ്. അത് ശാസ്ത്രീയമായല്ല സംഘടിക്കപ്പെട്ടത്. ചാരുമജുംദാറിനെ സംബന്ധിച്ച് കലാപം ചെയ്യുക, അതിലൂടെ പാര്‍ട്ടി ഉണ്ടാക്കുക,പ്രശ്നങ്ങള്‍ പിന്നീട് പരിഹരിക്കുക എന്ന ഒരു സമീപനമാണുണ്ടായിരുന്നത്. അത് അന്നത്തെ കാലത്ത് ശരിയായിരിക്കാം. പക്ഷേ, പെട്ടന്ന് തന്നെ പാര്‍ട്ടി പലതായി പിളര്‍ന്നു. വരട്ടുതത്വവാദം ശക്തമായിരുന്നു. അണുവിട അംഗീകൃത ലൈനുകളില്‍ നിന്ന് മാറാന്‍ പാടില്ളെന്നായിരുന്നു ഇതിന്‍െറ രാഷ്ട്രീയ രൂപം. അത്തരത്തില്‍ പലതരം പ്രശ്നങ്ങള്‍ നക്സലൈറ്റ് പ്രസ്ഥാനം നേരിട്ടിട്ടുണ്ട്. മാത്രമല്ല, സമൂഹത്തിന്‍െറ വൈരുദ്ധ്യങ്ങള്‍ കൃത്യമായി മനസിലാക്കുന്നതിലും പലതരം വീഴ്ചകള്‍ സംഭവിച്ചു. കേരളത്തിലാകട്ടെ കെ. വേണു വിന് വിപ്ളവ ആധികാരികത്വം നല്‍കുന്ന തെറ്റായ പ്രവണതയുണ്ടായിരുന്നു. അയാള്‍ പാര്‍ട്ടി പിരിച്ചിവിട്ടപ്പോള്‍ പലരും നിരാശരായത് അതുകൊണ്ടാണ്. ഇത്തരം ബാലാരിഷ്ടതകളെ നക്സലൈറ്റുകള്‍ മറികടന്നിട്ടുണ്ട്. എങ്കിലും ചിലയിടങ്ങളില്‍ അതിപ്പോഴുമുണ്ട്. ഒപ്പം പുതുതായി രൂപപ്പെടുന്ന ബന്ധങ്ങളെ സജീവമായി രാഷ്ട്രീയ സംഘടനയില്‍ ഉറപ്പിക്കുന്നതില്‍ പരാജയപ്പെടുന്നതും ശക്തിയായി മാറുന്നതില്‍ തടസമുണ്ട്.


എന്താണ് നിങ്ങളുടെ രാഷ്ട്രീയ ലൈന്‍?

മാര്‍ക്സിസം-ലെനിനിസം-മാവോയിസത്തിന്‍െറ അടിസ്ഥാനത്തില്‍ കാര്‍ഷിക വിപ്ളവം മുഖ്യ ഉള്ളടക്കമായ പുത്തന്‍ജനാധിപത്യ വിപ്ളവം പൂര്‍ത്തീകരിക്കലാണ് രാഷ്ട്രീയ ലൈന്‍. ജാതി നശീകൃത, മതേതതര, സോഷ്യലിസ്റ്റ്, ജനാധിപത്യ സമൂഹത്തിന്‍െറ സൃഷ്ടിയാണ് ലക്ഷ്യം. സാര്‍വദേശീയ വിപ്ളവത്തിന്‍െറ ഭാഗമാണ് ഇന്ത്യയിലെ വിപ്ളവം. ജനകീയ യുദ്ധമാണ് വിമോചനത്തിന്‍െറ മാര്‍ഗം. പാര്‍ലമെന്‍ററി പാതയെ ഞങ്ങള്‍ തള്ളിക്കളയുന്നു. തൊഴിലാളി വര്‍ഗ നേതൃത്വത്തില്‍ കര്‍ഷകര്‍ മുഖ്യ സംഖ്യകക്ഷിയായ പുത്തന്‍ ജനാധിപത്യത്തിന്‍െറ തന്ത്രപരമായ കോണില്‍ നിന്ന് ദേശീയ പ്രശ്നം പോലുളള വിഷയങ്ങള്‍ ഏറ്റെടുക്കും.


കേരളത്തില്‍ സജീവമായിരുന്നത് നിങ്ങള്‍ നേതൃത്വം നല്‍കിയ സംഘടനയായിരുന്നു.അതായത് സി.ആര്‍.സി, സി.പി.ഐ (എം.എല്‍)ന്‍െറ തുടര്‍ച്ചയായി രൂപീകരിക്കപ്പെട്ട പാര്‍ട്ടിയും ബഹുജന സംഘടനകളും. എന്നാല്‍, ഇപ്പോള്‍ അത് സി.പി.ഐ. മാവോയിസ്റ്റുകളായി. അത് എന്തുകൊണ്ട്? മാവോയിസ്റ്റുകളെ വനാതിര്‍ത്തികളില്‍ ല്‍ കണ്ടു എന്ന മട്ടില്‍ തുടര്‍ച്ചയായി വാര്‍ത്തകള്‍ വരുന്നു. എന്താണ് വാസ്തവം?

സി.പി.ഐ (മാവോയിസ്റ്റ്) രൂപീകരിക്കപ്പെടുന്നത് 2004 ല്‍ ആണ്. പീപ്പിള്‍സ്വാറും മാവോയിസ്റ്റ് കമ്യൂണിസ്റ്റ് സെന്‍ററും ലയിച്ചിട്ട്. ഈ ലയനം പുതിയ പാര്‍ട്ടിക്ക് ചില മുന്‍തൂക്കം നല്‍കിയിട്ടുണ്ട്. പ്രത്യേകിച്ച് ഭരണകൂടം എറ്റവും വലിയ ആഭ്യന്തര ഭീഷണിയായി വിലയിരുത്തിയ പശ്ചാത്തലത്തില്‍. പീപ്പിള്‍സ് വാര്‍ രുപീകരിക്കുന്നതില്‍ മുന്‍കൈ എടുത്ത, അതിന്‍െറ സ്ഥാപക നേതാക്കളില്‍ ഒരാളായ റവൂഫ് സി.പി.ഐ (എം.എല്‍) നക്സല്‍ബാരിക്കൊപ്പമാണ്. കേരളത്തിലെ വനങ്ങളില്‍ മാവോയിസ്റ്റ് ഗറില്ലാ പോരാളികള്‍ ഉണ്ടെന്ന് അവരുടെ തന്നെ പ്രസ്താവനയിലും അവരുടെ നേതാക്കള്‍ വിവിധ ആനുകാലികങ്ങളില്‍ എഴുതിയ ലേഖനങ്ങളിലും വ്യക്തമാക്കുന്നുണ്ട്. പക്ഷേ, അവര്‍ ഭരണകൂടവും മാധ്യമങ്ങളും പ്രചരിപ്പിക്കുന്ന രീതിയില്‍ വന്‍ ശക്തിയൊന്നുമല്ല. ഭരണകൂടം തുടര്‍ച്ചയായി അവര്‍ക്കെതിരെയെന്ന മട്ടില്‍ സായുധ പൊലീസിനെ വയനാട് പോലുള്ള ആദിവാസി മേഖലകളില്‍ നിയോഗിക്കുന്നതിന് കൃത്യമായ രാഷ്ട്രീയ അജണ്ടയുണ്ട്. ആദിവാസികളുടെ ഒരു പ്രക്ഷോഭവും ഉയര്‍ന്നുവരരുത്. മാവോയിസ്റ്റ് ഭീഷണി ഉയര്‍ത്തി നിലവിലുള്ളതും ഉയര്‍ന്നുവരാനുള്ളതുമായ എല്ലാ ജനകീയ സമരങ്ങളെയും അടിച്ചമര്‍ത്തുക. മാവോയിസ്റ്റ് വേട്ട എന്ന പേരില്‍ വലിയ തോതില്‍ ഫണ്ട് വെട്ടിക്കുക എന്നിങ്ങനെ വിവിധങ്ങളായ ലക്ഷ്യങ്ങളാണുള്ളത്. ഇങ്ങനെ മാവോവാദികള്‍ എന്ന് തുടര്‍ച്ചയായി വാര്‍ത്തകള്‍ വന്ന പശ്ചാത്തലത്തിലാണ് മാവോയിസ്റ്റുകള്‍ക്ക് മുന്‍തൂക്കം ലഭിക്കുന്നത്. കേരളത്തില്‍ മാവോയിസ്റ്റുകളേക്കാള്‍ വിപുലമായ ജനകീയ അടിത്തറയുള്ളതും സംഘടനാ ബന്ധങ്ങളമുള്ളത് സി.പി.ഐ (എം.എല്‍)നക്സല്‍ബാരിക്കാണ്.


സി.പി.ഐ എം.എല്‍ (നക്സല്‍ബാരി)യും സി.പി.ഐ മാവോയിസ്റ്റും ഉയര്‍ത്തുന്നത് ഏതാണ്ട് ഒരേ രാഷ്ട്രീയ- പ്രത്യയശാസ്ത്ര ലൈനുകളാണ്. അപ്പോള്‍  പിന്നെ ഒന്നിക്കുകയല്ളേ വേണ്ടത്?

അതെ. ഒരേ ലക്ഷ്യത്തിനുവേണ്ടി പ്രവര്‍ത്തിക്കുന്നവര്‍ ഒന്നിക്കുകയാണ് വേണ്ടത്. ഞാന്‍ "പോരാട്ടം' സംഘടനയുടെ ചെയര്‍മാനാണ്. ആ തരത്തിലേ എനിക്ക് കാര്യങ്ങള്‍ വിശദീകരിക്കാനാവൂ. പാര്‍ട്ടി തല കാര്യങ്ങള്‍ വിശദീകരിക്കാന്‍ ഞാനാളല്ല. സി.പി.ഐ (എം.എല്‍) നക്സല്‍ബാരിയുടെ രാഷ്ട്രീയ നേതൃത്വം ഞാന്‍ അംഗീകരിക്കുന്നുണ്ടെങ്കിലും. പീപ്പിള്‍സ്വാര്‍ വിഭാഗവുമായി എണ്‍പതുകളുടെ തുടക്കത്തില്‍ കേരളത്തിലുള്ളവര്‍ പലവട്ടം ചര്‍ച്ചകള്‍ നടത്തിയിട്ടുണ്ട്. എന്നാല്‍, ചൈനീസ് കമ്യൂണിസ്റ്റ് പാര്‍ട്ടി വിപ്ളവപക്ഷമാണ് എന്ന തരത്തിലുള്ള അവരുടെ നിലപാടുകളും മറ്റുംകൊണ്ടാണ് ഐക്യം സാധ്യമാകാതെ വന്നത്. ചൈനയില്‍ 1976 ല്‍ നടന്നത് വലതുപക്ഷ അട്ടിമറിയാണെന്ന് കേരളത്തിലുള്ളവര്‍ ആദ്യമേ തിരിച്ചറിഞ്ഞിരുന്നു. പീപ്പീള്‍സ്വാര്‍ സംഘടന അത് തിരിച്ചറിഞ്ഞത് വൈകിയാണ്. അതുപോലെ മാവോയിസം എന്ന് ഉപയോഗിക്കണമെന്ന് 1990 മുതലേ ഞങ്ങള്‍ ഉന്നയിക്കുന്നതാണ്. അന്നതിനോട് വിമുഖതായാണ് പീപ്പിള്‍സ്വാര്‍ കാട്ടിയത്. പിന്നീട് മാവോയിസ്റ്റ് കമ്യൂണിസ്റ്റ് സെന്‍ററുമായി ലയനം നടക്കുമ്പോഴാണ് അവര്‍ മാവോയിസം എന്ന് പ്രയോഗിക്കുന്നത്. അതുവരെ മാവോ ചിന്ത എന്നായിരുന്നു അവര്‍ ഉപയോഗിച്ചിരുന്നത്. ഇത്തരം പലതരം കാരണങ്ങളാലാണ് ഐക്യം നടക്കാതെ വന്നത്. പക്ഷെ, ഭാവിയില്‍ ഐക്യം സംഭവിക്കുമെന്നുതന്നെയാണ് ഞാന്‍ വിശ്വസിക്കുന്നത്.


നാടുവാഴിത്ത/ജന്മിത്വ വിരുദ്്ധ സമരമാണ് നിങ്ങളുടെ രാഷ്ട്രീയ ലൈന്‍. കേരളത്തെപ്പോലെ നാടുവാഴിത്ത ഘടനയില്‍ മാറ്റം വന്ന ഒരു സമൂഹത്തില്‍ എങ്ങനെയാണ് ഈ ലൈന്‍ പ്രാവര്‍ത്തികമാക്കുക? ആരാണ് ജന്മി എന്ന പ്രശ്നം ഉടലെടുക്കുന്നില്ളേ?

ഇന്ത്യയില്‍ ഒട്ടുമൊത്തത്തില്‍ നോക്കിയാല്‍ ജന്മിത്വം ശക്തമാണ്. അഖിലേന്ത്യാ വിപ്ളവത്തിന്‍െറ ഭാഗമാണ് കേരളത്തിലേതും. അതില്‍ നിന്ന് വേറിട്ടു നില്‍ക്കുന്നതല്ല. വസ്തുനിഷ്ഠമായി പറഞ്ഞാല്‍ ക്ളാസിക്കല്‍ ഫ്യൂഡലിസം അല്ല കേരളത്തിലുള്ളത്. നക്സലൈറ്റ് കലാപങ്ങളുടെ പശ്ചാത്തലത്തില്‍ ത്വരിതമാക്കിയ ഭൂപരിഷ്കരണവും കമ്യൂണിസ്റ്റുകളുടെ നേതൃത്വത്തില്‍ കൃഷിഭൂമിക്കായി നടന്ന സമരങ്ങളും നാടുവാഴിത്ത ബന്ധങ്ങളില്‍ ചില മാറ്റങ്ങള്‍ വരുത്തി എന്നത് ശരിയാണ്. എന്നാല്‍ നാടുവാഴിത്തം ചൂഷണത്തിന്‍െറ അടിത്തറ എന്ന നിലയില്‍ മാറിയിട്ടില്ല. കൃഷിഭൂമി മണ്ണില്‍ പണിയെടുക്കുന്നവര്‍ക്ക് ലഭിച്ചിട്ടുമില്ല. ഭൂബന്ധങ്ങളില്‍ നാടുവാഴിത്ത ക്രമം ശക്തമായി നിലനില്‍ക്കുന്നുണ്ട്. ഭൂകേന്ദ്രീകരണം മുമ്പെന്നത്തേക്കാളും ശക്തമാണ്. ഭൂപ്രഭുത്വം എന്ന അവസ്ഥയുണ്ട്. ജനസഖ്യയില്‍ 7 ശതമാനം പേര്‍ 20 ഏക്കറില്‍ കൂടുതല്‍ സ്വത്തുള്ളവരാണ്. പുത്തന്‍കൊളോണിയല്‍ താല്‍പര്യങ്ങള്‍ക്ക് അനുസരിച്ച് രൂപപ്പെടുത്തിയ  ഉല്‍പാദന ബന്ധങ്ങളാണ് കാര്‍ഷിക മേഖലയില്‍ നിലനില്‍ക്കുന്നത്. ഉല്‍പാദനശക്തികളുടെ വികാസം സംഭവിച്ചിട്ടില്ല. ഇപ്പോഴും കൃഷിക്ക് പ്രാധാന്യമുള്ള സംസ്ഥാനമാണ് കേരളം. എന്നിട്ടും  അതേ സമയം ഭൂമി വന്‍ തോതില്‍ തോട്ടം മേഖലയിലടക്കം കേന്ദ്രീകരിച്ചിരിക്കുന്നു. ഇങ്ങനെ പല വിധത്തില്‍ നോക്കിയാല്‍ നാടുവാഴിത്തത്തെ ഇല്ലാതാക്കുന്ന കാര്‍ഷിക വിപ്ളവത്തിന്‍െറ പ്രസക്തി വര്‍ധിക്കുകയാണ് ചെയ്തിട്ടുള്ളത്.


പഴയ ക്ളാസിക്കല്‍ ഫ്യൂഡലിസം അല്ല നിലനില്‍ക്കുന്നതെന്ന് പറഞ്ഞു. അപ്പോള്‍ പഴയ രീതിയിലുള്ള ജന്മിത്വ ഉന്മൂലന സമരമല്ല നടക്കാന്‍ പോകുന്നത്...?

അല്ല. പഴയ രീതിയിലുള്ള വിപ്ളവമല്ലിത്. ജന്മിമാരെ തച്ചുടച്ച് നീക്കം ചെയ്യുന്ന കലാപം സാധ്യമല്ല. 70 കളിലെ ലൈന്‍ അതേപോലെ നടപ്പാക്കാവുന്ന സാമൂഹ്യ-സാമ്പത്തിക സാഹചര്യമല്ല നിലവിലുള്ളത്. എന്നാല്‍, ഈ ലൈന്‍ 70 കളിലെ ലൈനിന്‍െറ വിപ്ളവാംശത്തെ ഉയര്‍ത്തിപ്പിടിക്കുകയും ചെയ്യും.



സാമൂഹ്യ സാഹചര്യങ്ങള്‍ വിലയിരുത്തുന്നതില്‍ നക്സലൈറ്റുകള്‍ പലപ്പോഴും പരാജയപ്പെടുന്നതായി തോന്നിയിട്ടുണ്ട്. പ്രത്യേകിച്ച് ജാതിയുള്‍പ്പടെയുള്ള പ്രശ്നങ്ങളുടെ കാര്യത്തില്‍. എന്താണ് ജാതിക്കെതിരായ നിലപാടുകള്‍?

ജാതിയെ കൃത്യമായി മനസിലാക്കുന്നതില്‍ നക്സലൈറ്റുകള്‍ക്കെന്നല്ല, കമ്യുണിസ്റ്റുകള്‍ക്ക് പൊതുവില്‍ വീഴ്ചകള്‍ വന്നിട്ടുണ്ട്. അതിനു കാരണം ഇവിടെയുണ്ടായിരുന്ന കമ്യൂണിസ്റ്റുകള്‍ മാര്‍ക്സിസ്റ്റുകളായിരുന്നില്ളെന്നാണ്. അല്ളെങ്കില്‍ ഇപ്പോഴും മാര്‍കിസ്റ്റുകളല്ളെന്നതാണ്.  കാരണം സമൂഹത്തിലെ വൈരുദ്ധ്യങ്ങള്‍ മനസിലാക്കാന്‍ ശരിയായ രീതിയില്‍ മാര്‍ക്സിസം പ്രയോഗിക്കുന്നതിലൂടെ കഴിയണമായിരുന്നു. ഇ.എം. ശങ്കരന്‍ നമ്പൂതിരിപ്പാടുള്‍പ്പടെയുള്ളവര്‍ക്ക് ഇന്ത്യന്‍ വൈരുധ്യങ്ങളെ മനസിലാക്കാന്‍ കഴിഞ്ഞില്ല. കമ്യൂണിസ്റ്റുകള്‍ ജാതിയെ വര്‍ഗത്തിന്‍െറ കേവലം ഒരു ഭാഗമായി കണ്ടു. അവര്‍ വര്‍ഗ സമരം നടത്തുന്നതിനെപ്പറ്റി മാത്രം പറയുകയും അങ്ങനെ വര്‍ഗ സമരത്തിലൂടെ ജാതി താനേ ഇല്ലാതാകുമെന്നും കരുതി. ജാതിവിരുദ്ധ സമരം അജണ്ടയിലുണ്ടായിരുന്നില്ല. എന്നാല്‍, ഞാനുള്‍പ്പടെയുള്ള നക്സലൈറ്റുകള്‍ ഇതില്‍ നിര്‍ണാകയ ചുവടുവയ്പ്പുകള്‍ വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്ക് മുമ്പ് നടത്തിയിരുന്നു. ജാതി സമരം കമ്യൂണിസ്റ്റുകള്‍ ഏറ്റെടുക്കാത്തതിനെപ്പറ്റിയുള്ള വിമര്‍ശം വലിയ തോതില്‍ ഉയരുന്നത് 90 കളിലാണ്. എന്നാല്‍, എണ്‍പതുകളുടെ മധ്യത്തില്‍ ഞങ്ങള്‍ ഡോ. അംബേദ്കറുടെ പ്രബോധനങ്ങളെ പുത്തന്‍ ജനാധിപത്യ വിപ്ളവുമായി ഉദ്ഗ്രഥിക്കുക എന്ന നിലപാട് മുന്നോട്ട് വച്ചു. അത് വലിയ ചുവട് വയ്പ്പായിരുന്നു. അംബേദ്കറുടെ പ്രബോധനങ്ങളെ വിപ്ളവ അടിത്തറയിലേക്ക് സമന്വയിപ്പിക്കലായിരുന്നു അത്. മനുസ്മൃതി കത്തിക്കല്‍ തുടങ്ങിയ സമരങ്ങളിലൂടെ ഞങ്ങള്‍ ജാതിവിരുദ്ധ സമരത്തെ മുന്നോട്ട്കൊണ്ടുപോയി. ഇതിന്‍െറ തുടര്‍ച്ചയിലാണ് വര്‍ഗസമരം ജാതിസമരത്തെ കൂടി ഉള്‍ക്കൊള്ളണം എന്ന നിലപാടിലേക്ക് സമൂഹം മൊത്തത്തില്‍ എത്തുന്നത്. അതായത് ഈ വിമര്‍ശം പോലും നക്സലൈറ്റുകളാണ് ഒരര്‍ഥത്തില്‍ മുന്നോട്ട് വയ്ക്കുന്നത്. ഞാനുള്‍പ്പടുന്ന സംഘടന ജാതിയുടെ കാര്യത്തില്‍ ഏറ്റവും മുന്തിയ നിലപാടുകളാണ് മുന്നോട്ട്വച്ചിട്ടുള്ളത്. അത് പൂര്‍ണമാണെന്ന അഭിപ്രായം ഇല്ല. ജാതി വിഷയത്തെ കേവലം സ്വത്വവാദത്തിന്‍െറ തലത്തിലല്ല ഞങ്ങള്‍ കാണുന്നത്. ജാതി വിരുദ്ധ സമരങ്ങള്‍ വര്‍ഗസമരത്തിന്‍െറ ഭാഗമായി ബോധപൂര്‍വം തന്നെ നടപ്പാക്കേണ്ടതുണ്ട്. ജാതി പ്രശ്നം കേവലം ജാതിയുടെ പ്രശ്നമല്ല. അത് വര്‍ഗത്തിന്‍െറയും കൂടിയാണ്. ജാതി പ്രശ്നം മാത്രം ഉയര്‍ത്തുന്നവര്‍ വര്‍ഗത്തിന്‍െറ പ്രശ്നം കാണാറില്ല. ഇതനുസരിച്ചുള്ള രാഷ്ട്രീയ പ്രവര്‍ത്തനങ്ങളാണ് ഞങ്ങള്‍ ഏറ്റെടുത്തിരിക്കുന്നത്.  ഇതിന്‍െറ തുടര്‍ച്ചയിലാണ് ദളിതരെ ദരിദ്രരെ, സ്ത്രീകളെ ആക്രമിച്ചാല്‍ പണമല്ല, പകയാണ് തീര്‍പ്പ് പോലുള്ള മുദ്രാവാക്യങ്ങള്‍ ഉന്നയിക്കുന്നതും ജാതിമര്‍ദനങ്ങള്‍ക്കെതിരെ തിരിച്ചടികള്‍ സംഘടിപ്പിച്ചതും.



എണ്‍പതുകളുടെ തുടക്കത്തില്‍ അത്വരെനിലനിന്നിരുന്ന സാമുദായിക-വര്‍ഗ സന്തുലിതാവസ്ഥ  അട്ടിമറിച്ച് പാര്‍ട്ടി നേതൃത്വം കലാലായ വിദ്യാഭ്യാസം സിദ്ധിച്ച സവര്‍ണ്ണ-പെറ്റി ബൂര്‍ഷ്വാ വിഭാഗങ്ങളുടെ പിടിയിലമരുന്നുണ്ട്. പ്രത്യേകിച്ച് കെ.എന്‍.രാമചന്ദ്രന്‍, കെ. വേണു, കെ.മുരളി, എം.എസ്.ജയകുമാര്‍ പോലുള്ളവരുടെ നേതൃത്വത്തില്‍. ഇവര്‍  എ..വാസു, നടേശന്‍ തുടങ്ങിയ തൊഴിലാളിവര്‍ഗ അടിത്തറയില്‍ നിന്നുള്ളവരെ പ്രസ്ഥാനത്തില്‍ നിന്ന് വിട്ടുപോകുന്ന അവസ്ഥയാണ് സഷ്ടിച്ചത്.  ഇവരുടെ നേതൃത്വമാണ് പിന്നീടുള്ള തിരിച്ചടികള്‍ക്കും മറ്റും കാരണമെന്ന വിമര്‍ശത്തെക്കുറിച്ച് എന്തുപറയും?


ഈ വിമര്‍ശം എന്‍േറതും കൂടിയാണ്. ഈ പുതിയ നേതൃത്വം 80 കളുടെ തുടക്കത്തില്‍ അന്ന് വരെ നേതൃത്വത്തിലുണ്ടായിരുന്നവരെ പുറം തള്ളുന്നുണ്ട്. അത് ശരിയായിരുന്നില്ല. രാഷ്ട്രീയമായ മേല്‍ക്കെ ഈ ഇടത്തരം-പെറ്റിബൂര്‍ഷ്വ അടിത്തറയില്‍ നിന്നു വന്നവര്‍ക്കുണ്ടായിരുന്നു. ഭാഷാപരമായും മറ്റും അവര്‍ക്ക് രാഷ്ട്രീയ തലങ്ങളില്‍ നടക്കുന്ന മാറ്റങ്ങള്‍ ഉള്‍ക്കൊള്ളാനും മറ്റും സാധിച്ചു. പക്ഷേ, അവര്‍ വാസുവേട്ടനെപോലുളളവരെ കൂടി ഉള്‍ക്കൊള്ളുന്ന തരത്തില്‍ പ്രവര്‍ത്തനം മുന്നോട്ട് കൊണ്ടുപോവുകയാണ് വേണ്ടിയിരുന്നത്. അല്ളെങ്കില്‍ പ്രസ്ഥാനം വിട്ടവരെപോലും അടുപ്പിച്ച് നിര്‍ത്തുന്ന തരത്തില്‍. അതുണ്ടായില്ല. കോഴിക്കോട് ഒരിക്കല്‍ ഞാന്‍ നക്സലൈറ്റ് സഹപ്രവര്‍ത്തകര്‍ "ഈ വാസു ആരാണ്' എന്ന മട്ടില്‍ പുശ്ചത്തോടെ ചോദിക്കുന്നത് ഞാന്‍ കേട്ടിട്ടുണ്ട്? അവര്‍ക്ക് വാസുവേട്ടനെ മനസിലായില്ളെന്നാണ് സത്യം. പ്രസ്ഥാനം കെട്ടിപ്പടുക്കുന്നതില്‍ ധീരതയോടെ പ്രവര്‍ത്തിച്ച എക്കാലത്തെയും മികച്ച നേതൃത്വത്തില്‍ ഒരാളെയാണ് അവര്‍ പുശ്ചിച്ചത്. അത് അന്ന് തന്നെ ഞാന്‍ എതിര്‍ത്തിട്ടുണ്ട്. കെ. വേണുവിനെപോലുള്ളവര്‍ ആധികാരിത്വം പാര്‍ട്ടിയില്‍ സ്ഥാപിച്ചു. ഇത് ദോഷകരമായി. അതേ സമയം ഈ വിഭാഗങ്ങളില്‍ നിന്നുവന്ന വരുടെ നേതൃത്വത്തിലാണ് ഗുണകരമായ രാഷ്ട്രീയ നിലപാടുകള്‍ പാര്‍ട്ടി സ്വീകരിക്കുന്നത്. സ്ത്രീപ്രശ്നത്തില്‍, ദേശീയ പ്രശ്നത്തില്‍,  ജാതി പ്രശ്നത്തില്‍ ഒക്കെ. അതും കണ്ടുകൂടാതിരുന്നുകൂടാ.


പക്ഷേ ദേശീയ പ്രശ്നത്തില്‍ ഉള്‍പ്പടെ കൈക്കൊണ്ട നിലപാടുകള്‍ നിങ്ങള്‍ കൈയൊഴിഞ്ഞല്ളോ. ദേശീയ വിമോചനം ഉന്നയിച്ച് പോരാടിയവര്‍ പെട്ടന്ന് തന്നെ കാര്‍ഷിക വിപ്ളവത്തിലേക്ക് മടങ്ങി. അത് കൈയൊഴിയുന്നതിലും ഈ വിഭാഗം തന്നെയാണ് മുന്‍കൈ എടുത്തത്?

പലതരം ബാലാരിഷ്ടതകളിലൂടെയാണ് നക്സലൈറ്റ് പ്രസ്ഥാനം മുന്നോട്ട് പോകുന്നതെന്ന് ഞാന്‍ നേരത്തെ പറഞ്ഞു. നമ്മള്‍ സ്വീകരിച്ച പല നിലപാടുകളും പുതിയ സാഹചര്യത്തില്‍ മാറ്റേണ്ടിവരും. പുതിയ നിലപാടുകള്‍ സ്വീകരിക്കേണ്ടിവരും. ജാതിയുടെയും ദേശീയതയുടെയും ഒക്കെ കാര്യത്തില്‍ സംഭവിച്ചതിതാണ്. ദേശീയ പ്രശ്നം ഞങ്ങള്‍ കൈയൊഴിഞ്ഞിട്ടില്ല. അത് ഇന്ത്യന്‍ വിപ്ളവത്തിന്‍െറ തന്ത്രപരമായ കോണില്‍ നിന്ന് കൈകാര്യം ചെയ്യണം എന്ന നിലപാട് തന്നെയാണുള്ളത്. എന്നാല്‍, കേവലം ദേശീയ സമരം മാത്രം തൊഴിലാളിവര്‍ഗത്തിന് നയിക്കാനാവില്ല. വര്‍ഗസമരത്തില്‍ ഊന്നി നിന്നാണ് അത് മുഴുവന്‍ പ്രശ്നങ്ങളെയും ഏറ്റെടുക്കുക. മുന്‍കാലത്ത് ദേശീയ പ്രശ്നം ഏറ്റെടുത്തപ്പോള്‍ വര്‍ഗസമരത്തില്‍ ഊന്നാത്ത പ്രവണതയുണ്ടായിരുന്നു. കാര്‍ഷിക വിപ്ളവം കൈയൊഴിഞ്ഞു. അത് തിരുത്തിക മാത്രമാണ് ഇപ്പോള്‍ നടന്നിട്ടുള്ളത്.


പിളര്‍പ്പുകള്‍ തുടര്‍ച്ചയായി നേരിടുന്നത് തന്നെയല്ളേ നേരിടുന്ന മുഖ്യ വെല്ലുവിളി?

നക്സലൈറ്റ് പ്രസ്ഥാനം അതിന്‍െറ തുടക്കം മുതല്‍ പിളര്‍പ്പുകള്‍ നേരിടുന്നുണ്ട്. അത് ഒഴിവാക്കാനാവില്ല. പിളര്‍പ്പില്ലാതെ ഐക്യപ്പെട്ടു പോവുകയായിരുന്നു വേണ്ടത്. എന്നാല്‍ വിപ്ളവത്തെപ്പറ്റി കൃത്യവും സമഗ്രവുമായ ധാരണകള്‍ പലപ്പോഴും നക്സലൈറ്റുുകള്‍ക്ക് ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. ചാരുമജുംദാറുടെ കാലത്താകട്ടെ, അതിനുശേഷമാകട്ടെ. ആശയങ്ങളുടെ അടിസ്ഥാനത്തിലാണ് പലപ്പോഴും പിളര്‍പ്പുണ്ടായത്. അത് ആ തരത്തില്‍ ചിലപ്പോഴൊക്കെ ഗുണകരവുമാണ്. എന്നാല്‍, പിളര്‍പ്പില്ലാതെ മുന്നോട്ട് പോവുന്ന രീതിയില്‍ ആശയശാസ്ത്ര-രാഷ്ട്രീയ-സംഘടാന ലൈന്‍ സ്വീകരിച്ച് അതിന്‍െറ അടിസ്ഥാനത്തില്‍ പ്രവര്‍ത്തിക്കാനാണ് ഞങ്ങള്‍ ശ്രമിക്കുന്നത്.


ദേശീയ തലം വിട്ടു സാര്‍വദേശീയ തലത്തില്‍ നോക്കിയാലും തിരിച്ചടികള്‍ നേരിടുന്നുണ്ട്. നിങ്ങളുടെ കുടി മുന്‍കൈയില്‍ രൂപീകരിക്കപ്പെട്ട സാര്‍വദേശീയ വിപ്ളവ സംഘടനകളുടെ കൂട്ടായ്മയായ വിപ്ളവ സാര്‍ദേശയ പ്രസ്ഥാനം (റിം) തകര്‍ന്നിരിക്കുന്നു. അത്തരം വെല്ലുവിളികളെപ്പറ്റി എന്തുപറയുന്നു?


ലോകത്തിലെ പോരാടുന്ന വിവിധ മാവോയിസ്റ്റ് സംഘടനകളെ ഒന്നിപ്പിച്ച് വിപ്്ളവ സാര്‍വദേശീയ പ്രസ്ഥാനം (റിം) രൂപീകരിക്കുന്നതില്‍ കേരളത്തിലെ നക്സലൈറ്റ് പ്രവര്‍ത്തകര്‍ നിര്‍ണായക പങ്ക് വഹിച്ചിട്ടുണ്ട്. ജയിലില്‍ കിടക്കുന്ന കാലത്ത് അമേരിക്കന്‍ കമൂണിസ്റ്റ് പാര്‍ട്ടിയായ ആര്‍.സി.പി ക്ക് കത്തുകളയക്കുന്നത് ഞാനാണ്. അതിനെ തുടര്‍ന്ന് അവരിവിടെ വരികയും ബന്ധം സ്ഥാപിക്കുകയും ചെയ്തു. പിന്നീട് റിം രൂപീകരിക്കപ്പെട്ടു. തുടക്കം മുതലേ അതില്‍ നിലനിന്നിരുന്ന പലതരം തെറ്റായ പ്രവണതകള്‍ക്കെതിരെ ഞങ്ങള്‍ സമരം ചെയ്തിരുന്നു. ഇപ്പോള്‍ ആര്‍.സി.പിയുടെ ചെയര്‍മാന്‍ ബോബ് അവാക്യന്‍ അടിസ്ഥാന കമ്യൂണിസ്റ്റ് ആശയങ്ങളെ തന്നെ നിരാകരിച്ചിരിക്കുന്നു. പുതിയ കമ്യുണിസ്റ്റ് മാനിഫെസ്റ്റോ പുറത്തിറക്കി. അതിന്‍െറ തുടര്‍ച്ചയിലാണ് റിം നിശ്ചലമായത്. പക്ഷേ, ഞങ്ങള്‍ പോരാട്ടം തുടരുകയാണ്. ബോബ് അവാക്യന്‍െറ തെറ്റായ വലതുപക്ഷ നയങ്ങള്‍ക്കെതിരെ കൃത്യമായ രാഷ്ട്രീയ മറുപടി സി.പി.ഐ എം.എല്‍ നക്സല്‍ബാരി നേതൃത്വ സഖാവായ അജിത്തിന്‍െറ മുന്‍കൈയില്‍ "എഗൈനിസ്റ്റ് അവാക്യനിസം' എന്ന പേരില്‍ പുസ്തകമായി തന്നെ തയാറാക്കിയിട്ടുണ്ട്. അവാക്യന്‍െറ ആശയങ്ങള്‍ കമ്യൂണിസ്റ്റ് പ്രസ്ഥാനത്തെ ദോഷകരമായി ബാധിക്കാനിടയുണ്ട് എന്നതിനാലാണ് മറുപടിയുമായി ഞങ്ങള്‍ മുന്നിട്ടിറങ്ങിയത്..  റിം വീണ്ടും കെട്ടിപ്പടുക്കേണ്ടതുണ്ട്. അതില്‍ നിര്‍ണാകയ ചുവടുകള്‍ വച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുകയാണ് ഇപ്പാള്‍. അതുപോലെ നേപ്പാളിലും വിപ്ളവ പ്രസ്ഥാനത്തില്‍ തിരിച്ചടികള്‍ ഉണ്ട്. ഇതിനെതിരെയും ഞങ്ങള്‍ പ്രവര്‍ത്തിക്കുന്നു.ഫലത്തില്‍ സാര്‍വദേശീയ തലത്തിലെ തെറ്റായ ആശയങ്ങള്‍ക്കെതിരെ പോരാടുക എന്ന വലിയ വെല്ലുവിളിയും ഞങ്ങളുടെ ചെറിയ സംഘടന ഏറ്റെടുത്തിരിക്കുന്നു. ആ തരത്തില്‍ ഒക്കെ നോക്കിയാല്‍ ഞങ്ങളുടെ രാഷ്ട്രീയ-പ്രത്യയശാസ്ത്ര ദൗത്യം വളരെ വലുതാണ്.

ഭരണകൂട അടിച്ചമര്‍ത്തലിനെതിരെയുള്ള മനുഷ്യാവകാശ കണ്‍വെന്‍ഷനില്‍ പങ്കെടുക്കാനാണ് താങ്കള്‍ കോഴിക്കോട് വന്നത്. ഭരണകൂട അടിച്ചമര്‍ത്തല്‍ എത്രമാത്രം ശക്തമാണ്?

ഭരണകൂട അടിച്ചമര്‍ത്തല്‍ മുമ്പെന്നത്തേക്കാളും ശക്തമാണ്. അത് ദിനംപ്രതി വര്‍ധിച്ചും കൊണ്ടിരിക്കുകയാണ്. ഭരണകൂടത്തിന് ജനകീയ സമരങ്ങള്‍ ഉയര്‍ന്നുവരുന്നത് തടയണം. അത് ഭരണവര്‍ഗങ്ങളുടെ നിലനില്‍പ്പ് തന്നെ അപടത്തിലാക്കും. ഛത്തീസ്ഗഢ് ഉള്‍പ്പടെ ഇന്ത്യയിലെ വിവിധ സംസ്ഥാനങ്ങളില്‍ നിലനില്‍ക്കുന്നത് ശക്തമായ സൈനിക വല്‍ക്കരണമാണ്. അപ്രഖ്യാപിത അടിയന്തരാവസ്ഥ കേരളത്തിലുള്‍പ്പടെ നിലനില്‍ക്കുന്നുണ്ട്. മാവോയിസ്റ്റ് വേട്ട എന്ന പേരില്‍ ആരെയും ജയിലിലടക്കാമെന്നതാണ് അവസ്ഥ. വയനാട് സന്ദര്‍ശിക്കുന്ന ആരെയും മാവോയിസ്റ്റുകളാക്കി അറസ്റ്റ് ചെയ്യുന്ന അവസ്ഥ നിലനില്‍ക്കുന്നുണ്ട്. വ്യക്തിപരമായ എന്‍െറ അനുഭവത്തിലാണെങ്കില്‍ ഭരണകൂടം നിരന്തരമായി പിന്നാലെയുണ്ട്. ഫോണുകള്‍ ചോര്‍ത്തുന്നു. വരുന്ന തപാലുകള്‍ പൊട്ടിച്ചുവായിക്കുന്നു. യാത്രചെയ്യുന്നിടത്തെല്ലാം ആരൊക്കെയായി ബന്ധപ്പെടുന്നു എന്ന് നിരീക്ഷിക്കുന്നു. താഴെ ഈ ഹോട്ടലിന് മുന്നില്‍ പോലും രഹസ്യപൊലീസുണ്ട്. സമൂഹത്തെ മൊത്തത്തില്‍ സംശയത്തിന്‍െറ നിഴലില്‍ നീരിക്ഷണത്തിന് വിധേയമാക്കുകയാണ് ഭരണകൂടം. വിദ്യാഭ്യാസത്തിലുള്‍പ്പടെ സമൂഹത്തിന്‍െറ സമസ്ത മേഖലകളിലും സൈനിക വല്‍ക്കരണം നടക്കുന്നുണ്ട്. അടുത്തിടെ ഡല്‍ഹിയില്‍ പോയപ്പോള്‍ ഒരു വിദ്യഭ്യാസ വിചക്ഷണന്‍ എന്നോട് പറഞ്ഞു ജെ.എന്‍.യു. ഒഴിച്ച് രാജ്യത്തെ മിക്ക സര്‍വകലാശാലകളുടെയും വൈസ് ചാന്‍സലര്‍മാര്‍ മുന്‍ സൈനികരാണെന്ന്. അത്തരത്തില്‍ ഒരു സൈനിക വല്‍ക്കരണം നടക്കുന്നുണ്ട്. മുസ്ളീം ന്യൂനപക്ഷങ്ങളാണ് ഭരണകൂടത്തിന്‍െറ അടിച്ചമര്‍ത്തലിന് ഇരകളായി തീരുന്നത്. അതുപോലെ ആദിവാസികള്‍. ഭരണകൂട അടിച്ചമര്‍ത്തല്‍ നമ്മള്‍ കരുതുന്നതിനേക്കാള്‍ പലമടങ്ങ് ശക്തമാണ്.


കുടുംബം? ജീവിതാവസ്ഥകള്‍?

മുണ്ടൂരിലാണ് താമസിക്കുന്നത്. ഭാര്യ ഹേമ. രണ്ടു മക്കളാണുള്ളത്. മൂത്തമകള്‍ സോയ നിയമ വിദ്യാര്‍ഥിയാണ്. രണ്ടാമത്തെ മകള്‍ മായ എം.എസ് സിക്ക് പഠിക്കുന്നു. കൂടാതെ ഒരു മകനും കൂടിയുണ്ടെനിക്ക്. ഞങ്ങളുടെ മുന്‍കൈയില്‍ നടന്ന മിശ്രവിവാഹത്തിലെ ദമ്പതികളുടെ കുട്ടിയാണ് അവന്‍. ഞങ്ങള്‍ക്കൊപ്പം, വീട്ടിലാണ് വളരുന്നത്. ബി.ടെക്കിന് പഠിക്കുന്നു. അങ്ങനെ മൂന്നു മക്കള്‍.




Tuesday, October 1, 2013

On Maoist Party

                                  
Ajith

What should be the qualities of an organisation to become the vanguard of a new society and humans, what should be the methods of party building corresponding to this, what should be the position of the party within the dictatorship of the proletariat? Can a proletarian party retain its communist qualities today without becoming a Maoist party? Is the Maoist party just another name for communist party? Or does it contain something new, in its very nature and methods of work?


In the capitalist age, classes (or sections within them) express and realise their interests mainly through the instrument of political party (a social organisation). Marx posed the necessity for the proletariat to form its own party in order to achieve its aims, contending with enemy classes. This was developed as a scientific theory, verified and established through practice, by Lenin. The core of the Leninist party concept are professional revolutionaries; those who devote themselves completely to revolutionary activity, who make this their profession. It has been criticised that this leads to an elite who lord over the proletariat. Further, Lenin’s viewpoint that workers cannot, on their own, arrive at the ideology guiding their liberation, his proposition that it must be reached to them from outside, have been remarked as a celebration of elitism. The Leninist party concept is accused of being the concrete expression of this mindset, one that undervalues the potential of the workers. Some argue that while the evils of this party concept were held in check by Lenin’s personal qualities so long as he was alive, they broke out in a monstrous death dance under Stalin. (Pearson, Mathrubhumi - 87/3, March 29, 2009)

Let us first acquaint ourselves with the ideological struggles that took place on this issue, during the period in which the Leninist party concept took form. Its starting point was the debate in the Second Congress of the undivided Russian Communist Party (then known as the Russian Social Democratic Labour Party) on the matter of the party constitution. The Rightists (Trotsky too was part of this) accused Lenin’s draft statutes of promoting ultra-centralisation. Even his insistence on membership criteria that made it mandatory to join a party committee and participate in its practice was, in their view, an example of unwanted centralisation. Their counter-proposal would allow anyone who helped the party be its member. They would thus make it a loose organisation of spare-time activists. This was the crux of the difference between Lenin and his adversaries.

Lenin clearly realised the need for an organisation of those prepared to be frontline activists in a revolutionary movement aimed at seizing power, those who devoted their whole lives to this task and thus acquired the necessary leadership qualities and skills. His party concept evolved from this vision. The specific situation in Czarist Russia, which ruled out all open activity and made it imperative to constantly evade the secret police, certainly was a major influencing factor in this. The weight of such specificities can be seen in Lenin’s insistence on the total centralisation to be enjoyed by the party’s leading body and the strict division of tasks - almost like the division of labour in a modern factory - among different party committees and members of the committees. But is must also be noted that a departure from the 2nd International’s party concept was implicit in this approach, though the immediate context it addressed was the Russian situation. This is where Lenin separates from his contemporaries on the party question. Leaving aside diehard Rightist attacks, let us elaborate this by getting into the criticisms made by Rosa Luxembourg, and also Trotsky (who was in the revolutionary camp for a while).

Luxembourg characterised Lenin as the representative of the ‘ultra-centralist’ tendency within the Russian revolutionary movement. This criticism was grounded in her view on the relation between the revolutionary mass movement and the party. Luxembourg argued that, “Centralism in the socialist sense is not an absolute thing applicable to any phase whatsoever of the labor movement. It is a tendency, which becomes real in proportion to the development and political training acquired by the working masses in the course of their struggle.”; “The fact is that the Social Democracy is not joined to the organisation of the proletariat. It is itself the proletariat. And because of this, Social Democratic centralism is essentially different from Blanquist centralism … It is, so to speak, the “self-centralism” of the advanced sectors of the proletariat. It is the rule of the majority within its own party.” (‘Organisational Problems of Russian Social Democracy’, emphasis in original) This narration, with its emphasis on the voluntary nature of a Communist Party’s centralisation, more or less negates the difference between the class and its advanced elements, between the party and the broad revolutionary movement. Though the word Luxembourg uses is ‘self-centralism’, in effect it becomes synonymous to ‘spontaneous’. The thinning out of this demarcation is also visible in Trotsky’s contestation, “If the division of labour can be considered as an organisational principle, it can only be in a factory, but never in a political party of any kind, still less in ours – is it not obvious to us that the “principle” of the division of labour is in no way characteristic of the organisation which has made it its task to develop the class consciousness of the proletariat?” (‘Our Political Tasks – Part 3, Organisational Questions’, emphasis in original)

Lenin did not deny the voluntary nature of party centralisation. It is not imposed, but voluntarily acceded to; consciously taken up by all with the interests of revolution in mind. This is Lenin’s concept of voluntary centralisation. Contrary to Luxembourg’s ‘tendency’, which must be realised through the course of struggles, for Lenin, the methods of a centralised party, including its division of tasks, is something to be consciously established and trained in from the very beginning. Yet this does not negate the positiveness of revolutionary spontaneity.

To repeat, Lenin’s point of departure was the type of organisation needed to organise and carry out revolution. He arrived at a solution by assessing the concrete situation of the enemy and the people, rather than starting out from some preconceived notion of revolution, or of the proletariat and its development. Thus, during the revolutionary upheaval of 1905, in place of the strictest centralisation and guarded recruitment he had been favouring till then, Lenin argued for forms of organisation capable of incorporating the greatest number of militant working class masses. (New Tasks and New Forces, Volume 8, pages 209-220)

 This was not a case of Lenin going against Leninism, it WAS Leninism. In this instance, he was guided by the assessment that the revolutionary zeal of the masses, seen in that situation, would to a large extent make up for their ideological, political weaknesses. This displayed deep faith in the masses and a dialectical grasp of the relation between conscious steps and spontaneity within a revolutionary movement. Without doubt, Leninist centralisation and organisational principles are not some absolutes meant to be implemented ‘regardless of the stage’. Its work division does not abandon the task of raising the consciousness of the whole party membership and the widest possible mass.

Did the later day international communist movement loose Lenin’s exemplary, dialectical, handling of the vanguard concept and organisational methods formulated by him? It would be far more profitable to pay attention to such differences rather than running after individual traits of leaders as Pearson does. Lenin was concerned about the dangers posed by universalising Bolshevik party statutes, regardless of time and place. In a report to the Communist International (Comintern), Lenin observed that its organisational principles have a strong Russian flavor, and doubted whether comrades from other countries would be able to grasp it properly (Report to the Fourth Congress of the Communist International, Volume 33, pages 415-432).In those days of haste to rupture from the loose organisational methods of the 2nd International this concern didn’t draw attention. Meanwhile, stricter centralisation was demanded of the Russian Communist Party, which had by this time become a ruling party. The iron unity of the party was of critical importance for the very existence of the revolutionary state. This was the context in which the 10th Congress of the Russian party decided to end all groups within the party and their publications, departing from its existent practice. Later it became part of the foundations of communist party organisational principles.

Throughout this period, Lenin, the Russian Party and the Comintern were of the view that a revolutionary advance was imminent in Western Europe. Political developments in various countries testified to this. The immediacy of this situation must certainly have influenced the formulation of organisational principles. However, the revolutionary situation that was forming up dissipated. At this point Lenin drew attention to the need for a thorough evaluation in order to work out future steps, in the situation of ebb. But before he could grapple with this he was bedridden by an assassin’s bullets and died. It is not known whether the party concept and its organisational principles were among the issues he had in mind for review. At any rate this is not what was seen later.  Statutes and methods of work adopted in a particular situation were later theorised in a very mechanical manner.

Stalin’s concept of monolithic party was prominent among his mechanical errors. This was the model followed by the international communist movement - till it was criticised by Mao. An outlook of worshipping the party as a power that could not be questioned and was always correct got strengthened. The influence of mechanical thinking, which denied internal contradictions and class struggle in socialism, was evident in Stalin’s party concept. It was not grasped as a space of active contradictions, as an organic entity which must continually renew its leadership position and relevance in society by grappling with external and internal contradictions. Ideological struggle became formal. Democratic centralism froze up into relations of domination and subservience. As could be expected, there was a difference in this between parties in power and those struggling for it. In the latter case, the necessities of sustaining under enemy suppression compelled greater reliance on the people. Self-criticism, rectification and ideological struggles over such issues livened up the atmosphere in the party. Yet, the constrictions of the monolithic party concept were ever present. Purging of membership gained prominence, compared to ideological rectification. So long as the party maintained its Marxist-Leninist orientation this usually meant removal of those who had lost their communist qualities. But even then, ideology took a back seat in the whole process; the organisational aspect stood out.

 Mao broke away from this negative tradition and the mechanical thinking underlying it. This was literally a re-construction of the vanguard concept. And it opened up the way to a deeper, richer, understanding of the proletariat’s leading role and the Leninist party. Mao’s departure from existent thinking on the party concept can be seen right from the very beginning. His report on the Hunan peasant movement, written in 1927, observed that any revolutionary party failing to give leadership to the insurgent peasantry would be rejected. This statement, that the peasants - seen as backward in Marxist theory till then - will test and determine the revolutionary character of a proletarian party, was nothing but a daring subversion of absolutist thinking on the leading role of the communist party. It provided space to problematise the proletariat’s historical leading role and the vanguard concept.

Though other classes and social sections will be important partners in the historical movement to destroy capitalism (its highest stage of imperialism) they cannot provide leadership. In each instance the issue of liberation is specific – land in the case of landless peasants, caste oppression for Dalits, male chauvinism for women, ethnic oppression for Adivasis, national oppression for oppressed people, religious persecution for minorities and so on. Being specific they are also partial, in the context of the whole revolutionary project.  But this is not the situation of the proletariat. Capitalist bondage is different from earlier exploiting systems like caste-feudalism. It imposes no other compulsion on the workers other than the pangs of hunger. And since, in principle, they are free, there can be no specific liberation suiting them. Every form of exploitation and oppression must be ended. Thus the emancipation of the whole of humanity becomes a precondition for the liberation of this class. The leading role of the proletariat derives from this objective social position. It obliges the proletariat to continue the revolution all the way up till realising a world rid of exploitation.

If this Marxist understanding of proletarian leadership is absolutised it would certainly lead to reification. (Sandeepan, Munnaniporali, 131) Both the history and present of the international communist movement illustrate how this emerges with mechanical equations, where proletariat = revolution and communist party = vanguard. On the other hand, economist impulses often seen in the upper strata of the proletariat, social passivity engendered by revisionist, reformist politics that strengthen this economism, and changes seen in the nature of labour and work places, have given rise to views that abandon the proletarian leadership concept. Carried away in the tide of identity politics, they believe that, in future, these movements will give leadership to social change.

Thus we have the two. At one end, reification of the proletariat and the communist party, selfishness that hoists this banner to justify fleeting necessities as common interests.  At the other, the lethargic plea to reduce our sights to the partial, to abandon the noble task of an exploitation free world since it is a mere myth. Maoism cuts through this vicious circle. The leading role of the proletariat and the vanguard position of its communist party are potentialities contained in historical circumstances. They can only be realised through creative intervention in the historical moment of a specific society. Similar to other phenomena, this too is a unity of opposites. This was the import of Mao’s warning in the Hunan report.

One sees the continuity with this in Mao’s observation, made some 50 years later, “the bourgeoisie is within the party itself”. He arrived at this conclusion through the experiences of the restoration of capitalism in the Soviet Union and the Cultural Revolution unleashed in China to prevent it. This is something that cannot be grasped with Stalin’s monolithic party concept. The bourgeois presence Mao called attention to was different from the possible infiltration of bourgeois agents and their corruption of party members. This was what Lenin and Stalin sought to check through purges. Mao was speaking about a new bourgeoisie. It is the product of residual capitalist production relations such as bourgeois right and the political/ruling leading role of the communist party in the dictatorship of the proletariat; an inevitable element of socialism. The decisive factor in the struggle against this will be the correct ideological-political line dealing with the multiple tasks of continuing the revolution and its further development. If a revisionist line seizes leadership the bourgeoisie will become dominant in the party. The colour of the party and the state will change.

This poses yet another dialectic of the communist party’s position as vanguard. The main source of the potential hazard we saw above does not lie with external influences. It is contained in the revolution it led, in the society thus created, in other words, in the emergent unity of opposites brought up by its successful venture of being a vanguard. This potential is the mirror opposite of that of leading the advance to communism. Which of them will be realised in a given socialist society is a matter to be settled by the class struggle taking place within the party and society in each concrete historical moment. Grasping the party as a unity of opposites - this is the point of rupture to firmly establish the Maoist party concept in both theory and practice.

Taking lessons from the Chinese revolution and the international communist movement Mao elaborated a number of propositions on the party. One theme consistently stressed throughout is that of firmly building up the communist consciousness of serving the people, by checking attitudes of superiority in the relations between the party and the people, and leadership and ranks. This does not deny the role or importance of leadership. Mao was contradicting an outlook that absolutised leadership, and made the masses and ranks into disciples, passive instruments. He reminded communists that no matter how necessary cadres are, it is the masses that carry out things and therefore it wouldn’t do to exaggerate the role of cadres. He persists with this in the relation between the central committee and lower committees and that between the socialist state and the people. In the absence of information from the lower levels the central leadership cannot arrive at correct decisions. At times a solution may be arrived at in the lower level itself, in which case the task of the central committee is to propagate this throughout the country. Such observations of Mao topple any idea of infallible leadership. They also helped in bringing out the relation between the organisation principle of democratic centralism and the Marxist theory of knowledge. Mao pointed out that the struggle against the bourgeoisie was not the only element in class struggle under socialism. It included contradictions between the socialist state and people, and between the party and the people. Right in the 1950s itself he warned that the people would teach those who thought they could lord over them, now that power was seized. He advocated the right of the people to strike and protest saying that the communist party needs to learn a lesson. (‘Combat Bourgeois Ideas in the Party’, ‘Speech at the Second Plenary Session of the Eighth Central Committee of the Communist Party of China’, Volume 5, Selected Works)

 What is striking here is the importance he placed on struggle from below, the spontaneous initiative of the people. This grasp of the dialectical relation between conscious intervention from above and spontaneous pressure from below, this Leninist understanding lost by the international communist movement in the interregnum, was not just retaken by Mao. He took it to a new height by applying it in the Cultural Revolution, in the struggle against the danger of capitalist restoration. Mao thus developed the party concept and established it on new foundations; not on some individual behavioural traits, but solid ideological-political principles.

To what extent could the Communist Party of China led by Mao imbibe this newness? This is a relevant question. It serves as an entry for assessing the extent to which the international movement that emerged in the 1960s inspired by Mao Tsetung Thought, or the Maoists who laid claim to deeper clarity in the 1990s, have incorporated and actualised the Maoist party concept. The Chinese party was forged in the Cominternist mould. This aspect, as well as its background of having functioned for long with its methods and style, must be kept in mind while seeking an answer to our question. As we noted, Mao had started to break away from this model from the very beginning. But his new approach would really be established only through the Cultural Revolution. In fact, Mao’s teachings on the party were systematically compiled only in 1973, in the Shanghai text, “A Basic Understanding of the Communist Party of China”. (Three years later the banning of this book was one of the first acts of the capitalist roaders who usurped power!) One can then conclude that the Chinese party was one undergoing reforging in accordance with the Maoist approach, yet with a lot of unevenness in this very process itself. In fact this new approach had developed by leading revolutionary practice, all the while ingesting new insights from its experiences.

But it wouldn’t be enough to mark this limit imposed by conditions. There is also the matter of an incomplete rupture from the Comintern approach. Among them, the cult built up around Mao deserves special attention. This business of personality cult was initiated by Stalin in total opposition to Lenin’s outlook. When the then Soviet leader Khrushchev prepared ideological grounds for capitalist restoration by negating Stalin totally, under the guise of rejecting this cult, Mao took up the defence of Stalin. But this was done with Marxist criticism on Stalin’s errors, differentiating between what is to be adopted and what rejected. We need to think over whether this was complete. Personality cults can never be justified in Marxism. But instead of totally rejecting them Mao limited himself to criticising their extreme manifestations. Though this is sought to be justified by appealing to the complex situation of the class struggle in China, it is unacceptable in principle itself. The issue is not the extent of praise, or even whether somebody deserves to be praised. Such cults foster a consciousness of infallibility of an individual, a leadership and indirectly of that party; something rejected by the Maoist party concept but seen in the Chinese party’s adjective, “always correct”. Contemporary examples, of Maoist parties justifying their leadership cults by citing Mao, draw attention to the need to achieve clarity in this matter.


In general, how far have the Maoists succeeded in rupturing from the Cominternist party concept? How much Maoist are the parties they are building up and leading? Though no one would theorise, and thus legitimise, a shift from staying with the masses and serving them to lording over them, this can already be seen in a number of instances. Blind faith in the party in the place of party loyalty centered on politics, blind belief in the infallibility of the leadership and cult worship, intolerance of opposition and criticism, pragmatism that sanctions any method if they are “for the party and revolution” – such Cominternist influences are commonly seen in methods of work and approach. The term Cominternist is used because these were not errors of Stalin alone. Moreover, they contain problems of a whole period in the history of the international communist movement. We must add, there were problems of outlook and growth. Because this was a time in which communist ideology was spread throughout the world, formation of communist parties was promoted, and a truly international revolutionary proletarian movement was given form to.  One of the great leaps achieved by Maoism is its rupture from bad traditions of the Comintern period, without in the least minimising its positive role. This must be further deepened. Today’s Maoist parties are, without doubt, continuators of yesteryear communist parties. But their foundations must be the heights attained by Maoism in the vanguard concept, not the outlook or methods of their past. 
_____________


(Translated from Malayalam, first published in Munnaniporali, issues 131-132, July and August 2009. The text has been edited by the author for better clarity and style –Munnaniporali)

Monday, September 9, 2013

Evo Morales to European Heads of State: I, too, can demand repayment


Evo Morales Ayma  President of Bolivia
 
Statement of President Evo Morales Ayma to the gathering of Heads of State of the European Community, (06/30/2013).
 
With simple words, simultaneously translated, President Morales spoke to more than one hundred Heads of State and dignitaries of the European Community:




Well, here am I, Evo Morales. I have come to meet those who celebrate the encounter.
 
Well, here am I, a descendant of those who populated America forty thousand years ago.  I have come to meet with those who discovered her only 500 years ago.
 
Well then, here are we all.
 
We know who we are, and that is a lot.
 
We will never have anything else. 
 
A European brother, a customs officer, asks me for a written paper with a visa to be able to discover those who discovered me.
 
A European brother, a usurer, asks me for payment of a debt contracted by Judas, whom I never authorized to sell me.
 
The European brother pettifogger explains to me that all debts are to be paid with interest, even when human beings and whole countries are sold without asking for their consent.
 
I am discovering you now .
 
I, too, can demand repayment, and can also demand interest.
 
In the Archives of Indies, there is written, page after page, receipt after receipt, signature after signature, that between the years of 1503 and 1660 alone,185,000 kilograms of gold and 16 million kilograms of silver were brought from America to San Lucas de Barrameda.
 
Plundering? 
 
I will not believe that!
 
Because that would mean thinking that the Christian brothers betrayed their Seventh Commandment.
 
Pillaging?
 
Save me Tanatzin, from supposing that the Europeans, like Cain, would kill, and deny the blood of their brother!
 
Genocide?
 
That would mean to credit the slanderers, such as Bartolome de las Casas, who define the encounter as the destruction of the Indies, or to extremists such as Arturo Uslar Pietri, who affirms that capitalism and the present European civilization derive from the flood of precious metals!
 
No!
 
Those 185,000 kilograms of gold and 16 million kilograms of silver must be considered as the first of many friendly loans from America, destined for the development of Europe.
 
To say otherwise would be to assume the existence of war crimes, which would give us the right not simply to demand their immediate return, but also indemnification for damages.
 
I, Evo Morales, prefer to opt for the least offensive of these hypotheses.
 
Such fabulous exportation of capital was nothing more than the beginning of a "MARSHALLTESUMA" plan to guarantee the reconstruction of barbarian Europe, ruined by her deplorable wars against the learned Moslems, who had created algebra, polygamy, daily baths, and other superior advances of civilization.
 
This is why, celebrating the Fifth Centenary of the Loan, we can ask ourselves:  Have our European brothers made a rational, responsible, or at least a productive use of the funds so generously advanced to them by the International Indo-American Fund?
 
We hate saying no.
 
On the strategic side, they wasted it in the battles of Lepanto, the  Invincible Armies, in the Third Reichs and other forms of mutual extermination, with no destiny other than to end up occupied by the NATO gringo troops, as in Panama, but without the channel.
 
On the financial side, they have been incapable, after a 500 year moratorium, of repaying the capital and its interest, and of becoming free from the liquidated rents, the raw materials and cheap energy that has come to them from all over the Third World..
 
This deplorable picture corroborates what Milton Friedman affirms, according to which a subsidiary economy can never function, and  it forces us to reclaim, for their own benefit, the re-payment of the capital and interest that we have so generously delayed collecting for all these centuries.
 
Saying this, we clarify that we will not lower ourselves to charge to our European brothers the vile and bloody rates of 20 and even 30 percent interest, that the European brothers charge the peoples of the Third World.
 
We will limit ourselves to demanding the return of the advanced precious metals, plus the modest fixed interest of 10 %, accumulated only during the last 300 years, with a 200 year grace period.
 
On this basis, and applying the European formula of compound interest, we inform the discoverers that they owe us, as first payment of their debt, a mass of 185,000 kilograms of gold and 16 million kilograms of silver, both amounts raised to the 300th power.
 
This is to say, a number for whose total expression would require more than 300 digits, and one that easily surpasses the whole weight of planet Earth. 
 
Those masses of gold and silver are pretty heavy.
 
How heavy would they be if they were calculated in blood?
 
To suggest that Europe, in half of a millennium, has not been able to generate enough wealth to repay a modicum of interest, would be to admit her absolute financial failure and/or the demented irrationality of the capitalist presumptions.
 
Such metaphysical questions, after all, do not matter to us Indo-Americans.
 
But we do demand the signing of a Letter of Intent, that may discipline the debtor peoples of the Old Continent, and force them to fulfill their commitments through a rapid privatization or re-conversion of Europe, that allows them to completely turn her over to us, as a down payment of the historical debt.

   Evo Morales Ayma
   President of Bolivia

Team Socialist Platform's note: We're not sure this is really a speech by Evo Morales, but it's so good it's worth reading because it's something he could say.

 

Friday, July 5, 2013

Trouble in Paradise


Slavoj Zizek on the protests in Turkey and Greece


In his early writings, Marx described the German situation as one in which the only answer to particular problems was the universal solution: global revolution. This is a succinct expression of the difference between a reformist and a revolutionary period: in a reformist period, global revolution remains a dream which, if it does anything, merely lends weight to attempts to change things locally; in a revolutionary period, it becomes clear that nothing will improve without radical global change. In this purely formal sense, 1990 was a revolutionary year: it was plain that partial reforms of the Communist states would not do the job and that a total break was needed to resolve even such everyday problems as making sure there was enough for people to eat.

Where do we stand today with respect to this difference? Are the problems and protests of the last few years signs of an approaching global crisis, or are they just minor obstacles that can be dealt with by means of local interventions? The most remarkable thing about the eruptions is that they are taking place not only, or even primarily, at the weak points in the system, but in places which were until now perceived as success stories. We know why people are protesting in Greece or Spain; but why is there trouble in such prosperous or fast-developing countries as Turkey, Sweden or Brazil? With hindsight, we might see the Khomeini revolution of 1979 as the original ‘trouble in paradise’, given that it happened in a country that was on the fast-track of pro-Western modernisation, and the West’s staunchest ally in the region. Maybe there is something wrong with our notion of paradise.

Before the current wave of protests, Turkey was hot: the very model of a state able to combine a thriving liberal economy with moderate Islamism, fit for Europe, a welcome contrast to the more ‘European’ Greece, caught in an ideological quagmire and bent on economic self-destruction. True, there were ominous signs here and there (Turkey’s denial of the Armenian holocaust; the arrests of journalists; the unresolved status of the Kurds; calls for a greater Turkey which would resuscitate the tradition of the Ottoman Empire; the occasional imposition of religious laws), but these were dismissed as small stains that should not be allowed to taint the overall picture.

Then the Taksim Square protests exploded. Everyone knows that the planned transformation of a park that borders on Taksim Square in central Istanbul into a shopping centre was not what the protests were ‘really about’, and that a much deeper unease was gaining strength. The same was true of the protests in Brazil in mid-June: what triggered those was a small rise in the cost of public transport, but they went on even after the measure was revoked. Here too the protests had exploded in a country which – according to the media, at least – was enjoying an economic boom and had every reason to feel confident about the future. In this case the protests were apparently supported by the president, Dilma Rousseff, who declared herself delighted by them.

It is crucial that we don’t see the Turkish protests merely as a secular civil society rising up against an authoritarian Islamist regime supported by a silent Muslim majority. What complicates the picture is the protests’ anti-capitalist thrust: protesters intuitively sense that free-market fundamentalism and fundamentalist Islam are not mutually exclusive. The privatisation of public space by an Islamist government shows that the two forms of fundamentalism can work hand in hand: it’s a clear sign that the ‘eternal’ marriage between democracy and capitalism is nearing divorce.

It is also important to recognise that the protesters aren’t pursuing any identifiable ‘real’ goal. The protests are not ‘really’ against global capitalism, ‘really’ against religious fundamentalism, ‘really’ for civil freedoms and democracy, or ‘really’ about any one thing in particular. What the majority of those who have participated in the protests are aware of is a fluid feeling of unease and discontent that sustains and unites various specific demands. The struggle to understand the protests is not just an epistemological one, with journalists and theorists trying to explain their true content; it is also an ontological struggle over the thing itself, which is taking place within the protests themselves. Is this just a struggle against corrupt city administration? Is it a struggle against authoritarian Islamist rule? Is it a struggle against the privatisation of public space? The question is open, and how it is answered will depend on the result of an ongoing political process.

In 2011, when protests were erupting across Europe and the Middle East, many insisted that they shouldn’t be treated as instances of a single global movement. Instead, they argued, each was a response to a specific situation. In Egypt, the protesters wanted what in other countries the Occupy movement was protesting against: ‘freedom’ and ‘democracy’. Even among Muslim countries, there were crucial differences: the Arab Spring in Egypt was a protest against a corrupt authoritarian pro-Western regime; the Green Revolution in Iran that began in 2009 was against authoritarian Islamism. It is easy to see how such a particularisation of protest appeals to defenders of the status quo: there is no threat against the global order as such, just a series of separate local problems.

Global capitalism is a complex process which affects different countries in different ways. What unites the protests, for all their multifariousness, is that they are all reactions against different facets of capitalist globalisation. The general tendency of today’s global capitalism is towards further expansion of the market, creeping enclosure of public space, reduction of public services (healthcare, education, culture), and increasingly authoritarian political power. It is in this context that Greeks are protesting against the rule of international financial capital and their own corrupt and inefficient state, which is less and less able to provide basic social services. It is in this context too that Turks are protesting against the commercialisation of public space and against religious authoritarianism; that Egyptians are protesting against a regime supported by the Western powers; that Iranians are protesting against corruption and religious fundamentalism, and so on. None of these protests can be reduced to a single issue. They all deal with a specific combination of at least two issues, one economic (from corruption to inefficiency to capitalism itself), the other politico-ideological (from the demand for democracy to the demand that conventional multi-party democracy be overthrown). The same holds for the Occupy movement. Beneath the profusion of (often confused) statements, the movement had two basic features: first, discontent with capitalism as a system, not just with its particular local corruptions; second, an awareness that the institutionalised form of representative multi-party democracy is not equipped to fight capitalist excess, i.e. democracy has to be reinvented.

Just because the underlying cause of the protests is global capitalism, that doesn’t mean the only solution is directly to overthrow it. Nor is it viable to pursue the pragmatic alternative, which is to deal with individual problems and wait for a radical transformation. That ignores the fact that global capitalism is necessarily inconsistent: market freedom goes hand in hand with US support for its own farmers; preaching democracy goes hand in hand with supporting Saudi Arabia. This inconsistency opens up a space for political intervention: wherever the global capitalist system is forced to violate its own rules, there is an opportunity to insist that it follow those rules. To demand consistency at strategically selected points where the system cannot afford to be consistent is to put pressure on the entire system. The art of politics lies in making particular demands which, while thoroughly realistic, strike at the core of hegemonic ideology and imply much more radical change. Such demands, while feasible and legitimate, are de facto impossible. Obama’s proposal for universal healthcare was such a case, which is why reactions to it were so violent.

A political movement begins with an idea, something to strive for, but in time the idea undergoes a profound transformation – not just a tactical accommodation, but an essential redefinition – because the idea itself becomes part of the process: it becomes overdetermined.​ Say a revolt starts with a demand for justice perhaps in the form of a call for a particular law to be repealed. Once people get deeply engaged in it, they become aware that much more than meeting their initial demand would be needed to bring about true justice. The problem is to define what, precisely, the ‘much more’ consists in. The liberal-pragmatic view is that problems can be solved gradually, one by one: 'People are dying now in Rwanda, so forget about anti-imperialist struggle, let us just prevent the slaughter’; or: ‘We have to fight poverty and racism here and now, not wait for the collapse of the global capitalist order’. John Caputo argued along these lines in After the Death of God (2007):
I would be perfectly happy if the far-left politicians in the United States were able to reform the system by providing universal healthcare, effectively redistributing wealth more equitably with a revised IRS code, effectively restricting campaign financing, enfranchising all voters, treating migrant workers humanely, and effecting a multilateral foreign policy that would integrate American power within the international community, etc, i.e., intervene upon capitalism by means of serious and far-reaching reforms … If after doing all that Badiou and Žižek complained that some Monster called Capitalism still stalks us, I would be inclined to greet that Monster with a yawn.
The problem here is not Caputo’s conclusion: if one could achieve all that within capitalism, why not stay there? The problem is the underlying premise that it’s possible to achieve all that within global capitalism in its present form. What if the malfunctionings of capitalism listed by Caputo aren’t merely contingent perturbations but structural necessities? What if Caputo’s dream is a dream of a universal capitalist order without its symptoms, without the critical points at which its ‘repressed truth’ shows itself?

Today’s protests and revolts are sustained by the combination of overlapping demands, and this accounts for their strength: they fight for (‘normal’, parliamentary) democracy against authoritarian regimes; against racism and sexism, especially when directed at immigrants and refugees; against corruption in politics and business (industrial pollution of the environment etc); for the welfare state against neoliberalism; and for new forms of democracy that reach beyond multi-party rituals. They also question the global capitalist system as such and try to keep alive the idea of a society beyond capitalism. Two traps are to be avoided here: false radicalism (‘what really matters is the abolition of liberal-parliamentary capitalism, all other fights are secondary’), but also false gradualism (‘right now we should fight against military dictatorship and for basic democracy, all dreams of socialism should be put aside for now’). Here there is no shame in recalling the Maoist distinction between principal and secondary antagonisms, between those that matter most in the end and those that dominate now. There are situations in which to insist on the principal antagonism means to miss the opportunity to strike a significant blow in the struggle.

Only a politics that fully takes into account the complexity of over determination deserves to be called a strategy. When we join a specific struggle, the key question is: how will our engagement in it or disengagement from it affect other struggles? The general rule is that when a revolt against an oppressive half-democratic regime begins, as with the Middle East in 2011, it is easy to mobilise large crowds with slogans – for democracy, against corruption etc. But we are soon faced with more difficult choices. When the revolt succeeds in its initial goal, we come to realise that what is really bothering us (our lack of freedom, our humiliation, corruption, poor prospects) persists in a new guise, so that we are forced to recognise that there was a flaw in the goal itself. This may mean coming to see that democracy can itself be a form of un-freedom, or that we must demand more than merely political democracy: social and economic life must be democratised too. In short, what we first took as a failure fully to apply a noble principle (democratic freedom) is in fact a failure inherent in the principle itself. This realisation – that failure may be inherent in the principle we’re fighting for – is a big step in a political education.

Representatives of the ruling ideology roll out their entire arsenal to prevent us from reaching this radical conclusion. They tell us that democratic freedom brings its own responsibilities, that it comes at a price, that it is immature to expect too much from democracy. In a free society, they say, we must behave as capitalists investing in our own lives: if we fail to make the necessary sacrifices, or if we come up short in any way, we have no one to blame but ourselves. In a more directly political sense, the US has consistently pursued a strategy of damage control in its foreign policy by re-channelling popular uprisings into acceptable parliamentary-capitalist forms: in South Africa after apartheid, in the Philippines after the fall of Marcos, in Indonesia after Suharto etc. This is where politics proper begins: the question is how to push further once the first, exciting wave of change is over, how to take the next step without succumbing to the ‘totalitarian’ temptation, how to move beyond Mandela without becoming Mugabe.

What would this mean in a concrete case? Let’s compare two neighbouring countries, Greece and Turkey. At first glance, they may seem to be entirely different: Greece is trapped in the ruinous politics of austerity, while Turkey is enjoying an economic boom and is emerging as a new regional superpower. But what if each Turkey generates and contains its own Greece, its own islands of misery? As Brecht put it in his ‘Hollywood Elegies’,
The village of Hollywood was planned according to the notion
People in these parts have of heaven. In these parts
They have come to the conclusion that God
Requiring a heaven and a hell, didn’t need to
Plan two establishments but
Just the one: heaven. It
Serves the unprosperous, unsuccessful
As hell.
This describes today’s ‘global village’ rather well: just apply it to Qatar or Dubai, playgrounds of the rich that are dependent on conditions of near-slavery for immigrant workers. A closer look reveals underlying similarities between Turkey and Greece: privatisation, the enclosure of public space, the dismantling of social services, the rise of authoritarian politics. At an elementary level, Greek and Turkish protesters are engaged in the same struggle. The true path would be to co-ordinate the two struggles, to reject ‘patriotic’ temptations, to leave behind the two countries’ historical enmity and to seek grounds for solidarity. The future of the protests may depend on it.

Source: LRB




Sunday, June 30, 2013

STATEMENT BY TROTSKY ON THE PUBLICATION OF THE SECRET TREATIES




At a time when imperialism is trying to hunt down Edward Snowden, the man who exposed its evil designs, it would be worth to go through this statement from Leon Trotsky.

Marxists.org

22 November 1917
Trotsky, iii, 2 p. 64

    In publishing the secret diplomatic documents from the foreign policy archives of Tsarism and of the bourgeois coalition Governments of the first seven months of the revolution, we are carrying out the undertaking which we made when our party was in opposition. Secret diplomacy is a necessary tool for a propertied minority which is compelled to deceive the majority in order to subject it to its interests. Imperialism, with its dark plans of conquest and its robber alliances and deals, developed the system of secret diplomacy to the highest level. The struggle against the imperialism which is exhausting and destroying the peoples of Europe is at the same time a struggle against capitalist diplomacy, which has cause enough to fear the light of day. The Russian people, and the peoples of Europe and the whole world, should learn the documentary truth about the plans forged in secret by the financiers and industrialists together with their parliamentary and diplomatic agents. The peoples of Europe have paid for the right to this truth with countless sacrifices and universal economic desolation.
    The abolition of secret diplomacy is the primary condition for an honest, popular, truly democratic foreign policy. The Soviet Government regards it as its duty to carry out such a policy in practice. That is precisely why, while openly proposing an immediate armistice to all the belligerent peoples and their Governments, we are at the same time publishing these treaties and agreements, winch have lost all binding force for the Russian workers, soldiers, and peasants who have taken power into their own hands.
    The bourgeois politicians and journalists of Germany and AustriaHungary may try to make use of the documents published in order to present the diplomacy of the Central Empires in a more advantageous light. But any such attempt would be doomed to pitiful failure, and that for two reasons. In the first place, we intend quickly to place before the tribunal of public opinion secret documents which treat sufficiently clearly of the diplomacy of the Central Empires. Secondly, and more important, the methods of secret diplomacy are as universal as imperialist robbery. When the German proletariat enters the revolutionary path leading to the secrets of their chancelleries, they will extract documents no whit inferior to those which we are about to publish. It only remains to hope that this will take place quickly.
    The workers' and peasants' Government abolishes secret diplomacy and its intrigues, codes, and lies. We have nothing to hide. Our programme, expresses the ardent wishes of millions of workers, soldiers, and peasants. We want the rule of capital to be overthrown as possible. In exposing to the entire world the work of the ruling classes, as expressed in the secret diplomatic documents, we address the workers with the call which forms the unchangeable foundation of our foreign policy: 'Proletarians of all countries, unite.'

Saturday, June 29, 2013

RED!


Edward Snowden has become the hero of people who believe in democratic values across the world by leading the secrets of imperialism. Here watch a new documentary on one of the oldest hacktivist groups in the world, RED HACK of Turkey. Committed to the revolutionary struggles in Turkey and across the world, RED HACK declares themselves as the cyber army of the proletariat. Fellow travelers of the Maoist party in Turkey they declares "RedHack is a socialist organization committed to revolutionary solidarity based not on the differences but on the similarities between revolutionaries trying to use technology in favor of people as a result of its principle of "not to refuse any means of struggle"  . "For them the struggle is not black or white, it is RED". Its Just to Hack the Unjust!


1

Monday, June 24, 2013

Alain Badiou on the Uprising in Turkey and Beyond



This piece is taken from cengizerdem.wordpress.com



A large proportion of the educated youth all across Turkey are currently leading a vast movement against the government’s repressive and reactionary practices. This is a very important moment in what I have called  “the rebirth of History.” In many countries around the world, middle school, high school, and university youth, supported by a part of the intellectuals and the middle class, are giving new life to Mao’s famous dictum: “It is right to revolt.” They are occupying squares and streets, symbolic places; they are marching, calling for freedom, “true democracy,” and a new life. They are demanding that the government either change its conservative politics or resign. They are resisting the violent attacks of the state police.
These are the features of what I have called an immediate uprising: one of the potential forces of popular revolutionary political action  – in this case, the educated youth and a part of the salaried petty bourgeoisie – rises up, in its own name, against the reactionary state. I enthusiastically say: it is right to do so! But in so doing it opens up the problem of the duration and the scope of its uprising. It is right to take action, but what is the real reason for it in terms of thinking, and for the future?
The whole problem is whether this courageous uprising is capable of opening the way for a genuine historical riot. A riot is historical – as was the case only in Tunisia and Egypt, where the outcome of the struggle has still not been determined – when it brings together, under shared slogans, not just one but several potential actors of a new revolutionary politics: for example, in addition to the educated youth and middle class, large sectors of working-class youth, workers, women of the people, low-level employees, and so on. This move beyond the immediate riot toward a mass protest movement creates the possibility for a new type of organized politics, a politics that is durable, that merges the force of the people with the sharing of political ideas, and that thereby becomes capable of changing the overall situation of the country in question.
I know that a number of our Turkish friends are perfectly aware of this problem. They know three things in particular: that there must be no mistake about contradictions; that the movement mustn’t pursue the path of a “desire for the West;” and that it is above all necessary to join with the popular masses in inventing, with people other than themselves – with workers, minor employees, women of the people, farmers, unemployed people, foreigners, and so on – forms of political organization that are currently unknown.
For example, is the main contradiction in Turkey today between the conservative Muslim religion and freedom of thought? We know it is dangerous to think so, even and above all if this is a widespread idea in the countries of capitalist Europe. Of course, the current Turkish government openly claims allegiance to the dominant religion. It is the Muslim religion, but ultimately that’s only a minor issue: even today, Germany is governed by Christian democracy, the President of the United States takes the oath of office on the Bible, President Putin, in Russia, constantly panders to the Orthodox clergy, and the Israeli government constantly exploits the Jewish religion. Reactionaries have always and everywhere used religion to rally a part of the popular masses to their government; there’s nothing particularly “Muslim” about this. And it should in no way lead to regarding the opposition between religion and freedom of thought as the main contradiction of the current situation inTurkey. What should be made clear is that the exploitation of religion serves precisely to conceal the real political questions, to overshadow the basic conflict between the emancipation of the popular masses and the oligarchical development of Turkish capitalism. Experience shows that religion, as personal, private belief, is by no means incompatible with commitment to a politics of emancipation. It is surely in this tolerant direction, which requires only that religion and state power not be confused and that people distinguish in themselves between religious belief and political conviction, that the uprising currently underway must move in order to acquire the stature of a historical riot and invent a new political path.
Similarly, our friends are perfectly aware that what is currently being created in Turkey cannot be the desire for what already exists in the rich, powerful countries like the United States, Germany and France. The word “democracy” in this regard is ambiguous. Do people want to invent a new organization of society, headed toward genuine equality? Do they want to overthrow the capitalist oligarchy of which the “religious” government is the servant but of which anti-religious factions, in Turkey as in France, have been, and can become again, the no less efficient servants? Or do they only want to live the way the middle class lives in the major Western countries? Is the action being guided by the Idea of popular emancipation and equality? Or by a desire to create a solidly established middle class that will be the mainstay of a Western-style “democracy,” that is, completely subject to the authority of Capital? Do they want a democracy in its genuine political meaning, namely, a real power of the people imposing its rule on landlords and the wealthy, or “democracy” in its current Western meaning: consensus around the most ruthless capitalism, provided that a middle class can benefit from it and live and speak as it wishes, since the essential mechanism of business, imperialism, and the destruction of the world won’t be tampered with? This choice will determine whether the current uprising is just a modernization of Turkish capitalism and its integration into the world market, or whether it is truly oriented toward a creative politics of emancipation, giving new impetus to the universal history of Communism.
And the ultimate criterion for all this is actually quite simple: the educated youth must take the steps that will bring them closer to the other potential actors of a historical riot. They must spread their movement’s enthusiasm beyond their own social existence. They must create the means of living with the broad popular masses, of sharing the thoughts and practical innovations of the new politics with them. They must give up the temptation to adopt, for their own benefit, the “Western” conception of democracy, meaning: the simple, self-serving desire for a middle class to exist in Turkey as an electoral and falsely democratic client of an oligarchic power integrated into the world market of capital and commodities. This is called: liaison with the masses. Without it, the admirable current revolt will end in a subtler and more dangerous form of subservience: the kind we are familiar with in our old capitalist countries.
We intellectuals and militants in France and other rich countries of the imperialist West implore our Turkish friends to avoid creating a situation like ours in their country. To you, our dear Turkish friends, we say: the greatest favor you can do for us is to prove that your uprising is taking you to a different place from ours, that it is creating a situation whereby the material and intellectual corruption in which our sick old countries are languishing today will be impossible.
Fortunately, I know that in contemporary Turkey, among all our Turkish friends, the means exist to avoid the erroneous desire to be like us. This great country, with its long, tormented history, can and must surprise us. It is the ideal place for a great historical and political innovation to occur.
Long live the uprising of Turkish youth and their allies! Long live the creation of a new source of future politics!


Followers