Tuesday, March 29, 2011

മാവോയിസ്റ്റ് പാര്‍ടി*



മാവോയിസ്റ്റ് പാര്‍ടി*
അജിത്ത്
സിപിഎം ആഭാസം മലീമസമാക്കിയ വര്‍ത്തമാന രാഷ്ട്രീയാന്തരീക്ഷത്തില്‍ തൊഴിലാളിവര്‍ഗ മുന്നണിപ്പടസങ്കല്‍പം മാധ്യമസംവാദത്തിലും സ്ഥാനംനേടിയിരിക്കുന്നു. ഉദാരവല്‍ക്കരണ പ്രതിപത്തിയോടൊപ്പം സിപിഎം നേതൃത്വത്തിന്റെ ഉദ്യോഗസ്ഥമേധാവിത്വ നിയന്ത്രണവും ശക്തമാകുമ്പോള്‍ മാര്‍ക്‌സിസത്തിന്റെ പാര്‍ടി സങ്കല്‍പമായി ഇത് തെറ്റിധരിച്ച് (തെറ്റിധരിപ്പിച്ചും) ചിലര്‍ വിമര്‍ശിക്കുന്നുണ്ട്. ഈ പാര്‍ടിയുടെ തെളിഞ്ഞുവരുന്ന ഭരണവര്‍ഗ സ്വഭാവത്തില്‍ അമ്പരന്ന എംഎന്‍ വിജയന്റെ വിമര്‍ശനവൈകൃതവും (പാര്‍ടിക്കുള്ളില്‍ 'കാറ്റും വെളിച്ചവും കയറ്റിവിട്ട'താണ് പ്രശ്‌നം) ഇവിടെ ഓര്‍ക്കാം. മറുവശത്ത്, പുതിയ സമൂഹത്തിന്റെയും മനുഷ്യരുടെയും സൃഷ്ടിക്ക്് മുന്നണിപ്പടയാകാന്‍ ഒരു സംഘടനക്കുണ്ടാകേണ്ട ഗുണങ്ങള്‍, അതിന് അനുയോജ്യമായ പാര്‍ടി നിര്‍മ്മാണം, തൊഴിലാളിവര്‍ഗ സര്‍വ്വാധിപത്യത്തില്‍ പാര്‍ടിക്കുള്ള സ്ഥാനം എന്നിവയെ കേന്ദ്രീകരിച്ച് മാവോയിസ്റ്റു ചേരിക്കുള്ളില്‍ ഇന്ന് നടക്കുന്ന ആശയസമരവും പാര്‍ടി സങ്കല്‍പത്തിന്റെ വിഷയം തന്നെയാണ് ഉന്നയിക്കുന്നത്. മാവോയിസ്റ്റ് പാര്‍ടി ആകാതെ ഒരു തൊഴിലാളിവര്‍ഗ പാര്‍ടിക്ക് ഇന്ന് അതിന്റെ കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് ഗുണം നിലനിര്‍ത്താന്‍ കഴിയുമോ? കമ്മ്യൂണിസ്്്റ്റ് പാര്‍ടിക്കുള്ള മറ്റൊരു പേരു മാത്രമാണോ മാവോയിസ്റ്റ് പാര്‍ടി? അതല്ല, സ്വഭാവത്തിലും പ്രവര്‍ത്തനരീതികളിലും ശൈലിയിലും പുതിയത് എന്തെങ്കിലും അതിലുണ്ടോ?

മുതലാളിത്ത യുഗത്തില്‍ വര്‍ഗങ്ങളുടെയും അവയിലെ വ്യത്യസ്ത വിഭാഗങ്ങളുടെയും താല്‍പര്യങ്ങള്‍ പ്രകടിപ്പിക്കാനും സാക്ഷാത്കരിക്കാനുള്ള പ്രധാന ഉപകരണം രാഷ്ട്രീയപാര്‍ടി എന്ന സാമൂഹ്യ സംഘടനാരൂപമാണ്. ശത്രുവര്‍ഗങ്ങളോട് എതിര്‍ത്ത് തങ്ങളുടെ ലക്ഷ്യങ്ങള്‍ നേടിയെടുക്കാന്‍ തൊഴിലാളിവര്‍ഗവും സ്വന്തം പാര്‍ടി രൂപീകരിക്കണം എന്ന മാര്‍ക്‌സിന്റെ തിരിച്ചറിവിന് ലെനിന്‍ ശാസ്ത്രീയ സിദ്ധാന്തം ആവിഷ്കരിച്ച് പ്രയോഗത്തിലൂടെ അത് പരീക്ഷിച്ചു സ്ഥാപിച്ചു. ഒരു സ്ഥിരംതൊഴിലുപോലെ വിപ്ലവപ്രവര്‍ത്തനത്തില്‍ ഏര്‍പ്പെടുന്നവരാണ് ലെനിനിസ്റ്റ് പാര്‍ടി സങ്കല്‍പത്തിലെ ദൃഢകാമ്പ്. തൊഴിലാളിവര്‍ഗത്തെ അടക്കിഭരിക്കുന്ന വരേണ്യ മേല്‍തട്ടിന് ഇത് ജന്മംകൊടുക്കുന്നതായി വിമര്‍ശനമുണ്ട്. തൊഴിലാളികള്‍ക്ക് സ്വയോത്ഭവമായി തങ്ങളുടെ വിമോചന ആശയശാസ്ത്രത്തില്‍ എത്തിചേരാനാവില്ല, അത് പുറമേ നിന്ന് എത്തിക്കണം എന്ന ലെനിന്റെ നിലപാടു തന്നെ വരേണ്യതയുടെ ആഘോഷമാണെന്നും തൊഴിലാളികളുടെ ശേഷിയെ താഴ്ത്തികെട്ടുന്ന ഈ സമീപനത്തിന്റെ മുര്‍ത്തരൂപമാണ് ലെനിനിസ്റ്റ് പാര്‍ടി സങ്കല്‍പം എന്ന ആരോപണവുമുണ്ട്. ഇതെല്ലാം ബോള്‍ഷെവിക്ക് പാര്‍ടിയില്‍ പ്രകടമാകുന്നതിനെ ലെനിന്റെ വ്യക്തിഗുണം തടഞ്ഞുനിര്‍ത്തീയെങ്കിലും അദ്ദേഹത്തിന്റെ മരണത്തോടെ ലെനിനിസ്റ്റ് പാര്‍ടി സങ്കല്‍പത്തിന്റെ സകല ദോഷങ്ങളും സ്റ്റാലിന്റെ നേതൃത്വത്തിന്‍ കീഴില്‍ ഭീകര താണ്ഡവമാടിയെന്നും ചിലര്‍ വാദിക്കുന്നു. (പിയേഴ്‌സണ്‍, മാതൃഭൂമി -87/3, മാര്‍ച്ച് 29, 2009). ഇങ്ങനെയുള്ള വിമര്‍ശനങ്ങളുടെ പരിശോധനയിലേക്ക് കടക്കും മുമ്പ് ലെനിനിസ്റ്റ് പാര്‍ടി സങ്കല്‍പം രൂപപ്പെട്ടുവന്ന കാലഘട്ടത്തില്‍ തന്നെ ഈ വിഷയത്തെ കുറിച്ച് നടന്ന ആശയസമരങ്ങള്‍ പരിചയപ്പെടാം. അവിഭക്ത റഷ്യന്‍ കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പാര്‍ടിയുടെ (അന്ന്, റഷ്യ സോഷ്യല്‍ ഡെമോക്രാറ്റിക്ക് ലേബര്‍ പാര്‍ടി) രണ്ടാം കോണ്‍ഗ്രസില്‍ പാര്‍ടി ഭരണഘടനയെ കുറിച്ച് നടന്ന ചര്‍ച്ചയാണ് തുടക്കം. ലെനിന്റെ കരട് നിര്‍ദ്ദേശങ്ങള്‍ അമിതകേന്ദ്രീകരണത്തിന് കാരണമാകും എന്ന് വിമര്‍ശിച്ച വലതുപക്ഷത്തിന് (ഇതില്‍ ട്രോട്‌സ്കിയും ഉണ്ടായിരുന്നു) ഏതെങ്കിലും ഘടകത്തില്‍ ഉള്‍ച്ചേര്‍ന്ന് പ്രവര്‍ത്തനത്തില്‍ പങ്കെടുക്കണം എന്ന ലെനിന്റെ അംഗത്വമാനദണ്ഡം പോലും അനാവശ്യ കേന്ദ്രീകരണമായിരുന്നു. സഹായിക്കുന്നവരെയൊക്കെ അംഗങ്ങളായി കരുതാം എന്ന, ഒഴിവുസമയ പ്രവര്‍ത്തകരുടെ ഒരു അയഞ്ഞ സംഘടനാരൂപമായി പാര്‍ടിയെ മാറ്റുന്ന, ബദല്‍ നിര്‍ദ്ദേശമാണ് അവര്‍ക്കുണ്ടായിരുന്നത്. ഇതായിരുന്നു ലെനിനും പ്രതിയോഗികളും തമ്മിലുള്ള അടിസ്ഥാന സമീപന വ്യത്യാസം.

രാഷ്ടീയാധികാരം പിടിച്ചെടുക്കുന്ന വിപ്ലവ പ്രസ്ഥാനത്തിന്റെ മുന്‍നിര പ്രവര്‍ത്തകരാകാന്‍ സന്നദ്ധരായവരുടെ, അതിനുവേണ്ടി ജീവിതം ഉഴിഞ്ഞുവെയ്ക്കുകയും അതിലൂടെ അവശ്യമായ നേതൃത്വശേഷിയും പാടവവും വികസിപ്പിക്കുന്നവരുടെ, സംഘടനയാണ് വേണ്ടത് എന്ന വ്യക്തതയില്‍ നിന്നാണ് ലെനിന്റെ പാര്‍ടി സങ്കല്‍പം രൂപംകൊണ്ടത്. ഒരു തരത്തിലുമുള്ള പരസ്യപ്രവര്‍ത്തനം അനുവദിക്കാത്ത സാറിസ്റ്റ് റഷ്യയില്‍ സുസജ്ജമായ ഒരു രഹസ്യപോലീസിനെ വെട്ടിച്ച് പ്രവര്‍ത്തിക്കേണ്ട സവിശേഷ സാഹചര്യം തീര്‍ച്ചയായും ഇതില്‍ വലുതായ സ്വാധീനം ചെലുത്തി. പാര്‍ടി നേതൃഘടകത്തിന്റെ പൂര്‍ണ്ണ കേന്ദ്രീകരണത്തിലും, വ്യത്യസ്ത കടമകള്‍ വിവിധ പാര്‍ടി സമിതികള്‍ക്കിടയിലും സമിതിയിലെ അംഗങ്ങള്‍ക്കിടയിലും വീതിക്കുന്ന, ആധുനിക ഫാക്ടറിയിലെ തൊഴില്‍വിഭജനം പോലെ കര്‍ക്കശമായ, പ്രവൃത്തിവിഭജനത്തിലും ലെനിന്‍ ഊന്നിയതില്‍ ഇങ്ങനെയുള്ള സവിശേഷതകള്‍ കാണാം. അതേസമയം, റഷ്യന്‍ പ്രത്യേകതകളെ മുന്‍നിര്‍ത്തി ആവിഷ്കരിച്ച ഈ സമീപനം അന്ന് ആധിപത്യത്തിലുണ്ടായിരുന്ന 2-ാം ഇന്റര്‍നാഷണല്‍ പാര്‍ടിസങ്കല്‍പത്തോട് പരോക്ഷമായി കലഹിക്കുന്നുമുണ്ടായിരുന്നു. പാര്‍ടി പ്രശ്‌നത്തില്‍ ലെനിന്‍ തന്റെ സമകാലികരില്‍ നിന്ന് വേര്‍തിരിയുന്നത് ഇവിടെയാണ്. കടുത്ത വലതുപക്ഷത്തേക്കു നീങ്ങിയവരെ മാറ്റിനിര്‍ത്തി, റോസാ ലക്‌സംബര്‍ഗും, പിന്നീടൊരു ഘട്ടത്തില്‍ കുറച്ചുകാലത്തേക്ക് വിപ്ലവപക്ഷത്തോട് ചേര്‍ന്ന ട്രോട്‌സ്കിയും, ലെനിനെതിരെ ഉന്നയിച്ച വിമര്‍ശനങ്ങള്‍ പരിശോധിച്ച് ഇത് സ്്പഷ്ടമാക്കാം.

റഷ്യന്‍ വിപ്ലവ പ്രസ്ഥാനത്തിലെ "അതികേന്ദ്രീകരണ' പ്രവണതയുടെ പ്രതിനിധിയെന്നാണ് ലക്‌സംബര്‍ഗ് ലെനിനെ വിശേഷിപ്പിച്ചത്. വിപ്ലവ ബഹുജനപ്രസ്ഥാനവും പാര്‍ടിയും തമ്മിലുള്ള ബന്ധത്തെ കുറിച്ച് അവര്‍ക്കുണ്ടായിരുന്ന വീക്ഷണമായിരുന്നു ഈ വിമര്‍ശനത്തിന് ആധാരം. ലക്‌സംബര്‍ഗിന്റെ അഭിപ്രായത്തില്‍, ""തൊഴിലാളി പ്രസ്ഥാനത്തിന്റെ ഘട്ടമേതെന്ന് നോക്കാതെ നടപ്പാക്കേണ്ട കേവലമായ ഒന്നല്ല സോഷ്യലിസ്റ്റ് അര്‍ത്ഥത്തിലുള്ള കേന്ദ്രീകരണം. അതൊരു പ്രവണതയാണ്, തങ്ങളുടെ സമരങ്ങളുടെ ഗതിയിലൂടെ അദ്ധ്വാനിക്കുന്ന ബഹുജനങ്ങള്‍ ആര്‍ജിക്കുന്ന വികാസത്തിനും രാഷ്ട്രീയ പരിശീലനത്തിനും അനുപാതികമായി യാഥാര്‍ത്ഥ്യമാകുന്ന ഒന്ന്.''; ""സോഷ്യല്‍ ഡെമോക്രസിയെ തൊഴിലാളിവര്‍ഗ സംഘടനയോട് കൂട്ടിചേര്‍ക്കുകയല്ല. അതുതന്നെയാണ് തൊഴിലാളിവര്‍ഗം. അതുകൊണ്ട് സോഷ്യല്‍ ഡെമോക്രാറ്റിക്ക് കേന്ദ്രീകരണം ബ്ലാന്‍ക്വിസ്റ്റ് കേന്ദ്രീകരണത്തില്‍ നിന്ന് സത്തയില്‍ തന്നെ വ്യത്യസ്തമാണ് ... ഒരര്‍ത്ഥത്തില്‍ അത് തൊഴിലാളിവര്‍ഗത്തിലെ മുന്നിട്ടു നില്‍ക്കുന്ന വിഭാഗങ്ങളുടെ "സ്വയമേയുള്ള കേന്ദ്രീകരണം' ആണ്. സ്വന്തം പാര്‍ടിക്കുള്ളില്‍ ഭൂരിപക്ഷത്തിന്റെ ഭരണം.''("റഷ്യന്‍ സോഷ്യല്‍ ഡെമോക്രസിയിലെ സംഘടനാപ്രശ്‌നങ്ങള്‍') കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പാര്‍ടി കേന്ദ്രീകരണത്തിന്റെ സ്വമേധയായുള്ള സ്വഭാവം എടുത്തുപറയുന്ന ഈ അഭിപ്രായങ്ങളില്‍, മുന്നിട്ടുനില്‍ക്കുന്നവരും വര്‍ഗവും, പാര്‍ടിയും വിശാല വിപ്ലവപ്രസ്ഥാനവും തമ്മിലുള്ള വേര്‍തിരിവുകള്‍ ഏറെക്കുറെ നിഷേധിക്കപ്പെടുന്നുണ്ട്. ""തൊഴില്‍വിഭജനത്തെ ഒരു സംഘാടകതത്വമായി കരുതാമെങ്കില്‍, ഒരു ഫാക്ടറിക്കുള്ളില്‍ മാത്രമെ അത് കഴിയൂ, ഏതെങ്കിലും രാഷ്ട്രീയ പാര്‍ടിയില്‍ ഇത് ഒരിക്കലും കഴിയില്ല, നമ്മുടേതു പോലുള്ള ഒന്നില്‍ അത്രപോലും പറ്റില്ല - തൊഴില്‍വിഭജനത്തിന്റെ "തത്വം' തൊഴിലാളിവര്‍ഗത്തിന്റെ വര്‍ഗബോധം വികസിപ്പിക്കുന്നത് സ്വന്തം കടമയാക്കിയ സംഘടനക്ക് ഒരര്‍ത്ഥത്തിലും സ്വാഭാവികമല്ല എന്ന് സ്പഷ്ടമല്ലേ...'' എന്ന് ചോദിച്ച ട്രോട്‌സ്കിയുടെ വീക്ഷണത്തിലും ഈ വേര്‍തിരിവ് നേര്‍ത്തുപോകുന്നത് കാണാം. ("നമ്മുടെ രാഷ്ട്രീയ കടമകള്‍ - ഭാഗം 3, സംഘടനാ പ്രശ്‌നങ്ങള്‍') "സ്വമേധയാ' എന്ന് പറയുന്നുണ്ടങ്കിലും അത് "സ്വയോത്ഭവം' എന്നതിന് പര്യായമാവുകയാണ്, ഫലത്തില്‍.

പാര്‍ടിയിലെ കേന്ദ്രീകരണത്തിന്റെ സ്വയമേയുള്ള സ്വഭാവത്തെ ലെനിന്‍ നിഷേധിക്കുന്നില്ല. അടിച്ചേല്‍പ്പിക്കുന്നതല്ല, എല്ലാവരും സ്വയം വരിക്കുന്ന ഒന്നാണത.്് വിപ്ലവത്തിന്റെ ആവശ്യം മനസ്സിലാക്കി ബോധപൂര്‍വ്വം സ്വീകരിക്കുന്ന ഒന്ന്. അതാണ് ലെനിന്റെ ധാരണയിലെ സ്വമേധയായുള്ള കേന്ദ്രീകരണം. സമരങ്ങളുടെ ഗതിയിലൂടെ യാഥാര്‍ത്ഥ്യമാകേണ്ട ലക്‌സംബര്‍ഗിന്റെ "പ്രവണത'ക്കു പകരം, ലെനിനെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം ആരംഭം മുതല്‍ ബോധപൂര്‍വ്വം സ്ഥാപിച്ചെടുക്കേണ്ട, പരിശീലിക്കേണ്ട ഒന്നാണ്, പ്രവൃത്തിവിഭജനം ഉള്‍പ്പെടെയുള്ള, കേന്ദ്രീകൃത പാര്‍ടിയുടെ പ്രവര്‍ത്തനരീതികള്‍. അതുപക്ഷെ വിപ്ലവസ്വയോത്ഭവതയുടെ അനുകൂലാംശത്തെ നിഷേധിക്കുന്നില്ല. വിപ്ലവം സംഘടിപ്പിച്ച് വിജയിപ്പിക്കാന്‍ എന്തുതരം സംഘടനവേണം, ഇതായിരുന്നു ലെനിന്റെ ആരംഭബിന്ദു. ഇങ്ങനെയൊക്കെയാകണം വിപ്ലവം, ഇങ്ങനെയൊക്കെയാകണം തൊഴിലാളിവര്‍ഗവും അതിന്റെ ബോധവികാസവും എന്ന എന്തെങ്കിലും സങ്കല്‍പത്തില്‍ നിന്നല്ല, ശത്രുവിന്റെയും ബഹുജനങ്ങളുടെയും യഥാര്‍ത്ഥ അവസ്ഥയില്‍ നിന്നാണ് ഇതില്‍ എത്തിചേര്‍ന്നത്. 1905ലെ വിപ്ലവമുന്നേറ്റത്തിന്റെ സാഹചര്യത്തില്‍, അതുവരെ താന്‍ ആവശ്യപ്പെട്ട കര്‍ക്കശ കേന്ദ്രീകരണത്തിനും പരിശോധിച്ചുള്ള പ്രവേശനത്തിനും പകരം, സമരോത്സുക തൊഴിലാളി ബഹുജനങ്ങളെ ആകാവുന്നത്ര ഉള്‍ചേര്‍ക്കാന്‍ പര്യാപ്തമായ സംഘടനാരീതികള്‍ക്ക് ലെനിന്‍ വാദിച്ചു. ലെനിനിസത്തെ ലെനിന്‍ തന്നെ നിഷേധിക്കുകയായിരുന്നില്ല, ഇതാണ് ലെനിനിസം. പുതിയ സാഹചര്യത്തില്‍ ബഹുജനങ്ങളുടെ വിപ്ലവ ഉത്സാഹം നല്‍കുന്ന ഊര്‍ജ്ജം അവരുടെ ആശയശാസ്ത്ര-രാഷ്ട്രീയ ദൗര്‍ബല്യങ്ങളെ വലിയൊരു പരിധിവരെ കവച്ചുനില്‍ക്കും എന്ന വിലയിരുത്തലാണ് അവിടെ ലെനിനെ നയിച്ചത്. ജനങ്ങളിലുള്ള അഗാധ വിശ്വാസവും, വിപ്ലവപ്രസ്ഥാനത്തിലെ ബോധപൂര്‍വ്വ നീക്കങ്ങളും സ്വയോത്ഭവതയും തമ്മിലുള്ള ബന്ധത്തെ വൈരുദ്ധ്യാത്മകമായി ഉള്‍ക്കൊണ്ടതുമായിരുന്നു ഇവിടെ ദൃശ്യമായത്. തീര്‍ച്ചയായും, 'ഘട്ടമേതെന്ന് നോക്കാതെ' നടപ്പാക്കുന്ന കേവലമായ ഒന്നല്ല ലെനിനിസ്റ്റ് കേന്ദ്രീകരണവും സംഘടനാചട്ടങ്ങളും. മുഴുവന്‍ പാര്‍ടിയംഗത്വത്തിന്റെയും, അതിനുമപ്പുറം സാധ്യമാകുന്നത്ര ബഹുജനങ്ങളുടെയും ബോധതലം ഉയര്‍ത്തുന്ന കടമ കൈയൊഴിയുന്നതല്ല അതിന്റെ പ്രവൃത്തിവിഭജനം.

താന്‍ ആവിഷ്കരിച്ച മുന്നണിപ്പടസങ്കല്‍പവും സംഘാടനരീതികളും വൈരുദ്ധ്യാധിഷ്ഠിതമായി കൈകാര്യം ചെയ്ത ലെനിന്റെ മികവ് പില്‍ക്കാല സാര്‍വ്വദേശീയ കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പ്രസ്ഥാനത്തിന് കൈമോശംവന്നോ? പിയര്‍സണ്‍ ചെയ്യുന്നപോലെ നേതാക്കളുടെ വ്യക്തിഗുണങ്ങള്‍ തേടിപ്പോകുന്നതിനു പകരം ഇങ്ങനെയുള്ള വീക്ഷണവ്യത്യാസങ്ങള്‍ മനസിലാക്കുന്നതായിരിക്കും ഉപകാരപ്രദമാവുക. സ്ഥലകാലഭേദമില്ലാതെ ബോള്‍ഷെവിക്ക് പാര്‍ടിചട്ടങ്ങള്‍ സാര്‍വ്വത്രികമാതൃകയാകുന്നതിലെ ദോഷത്തെ കുറിച്ച് ലെനിന്‍ ആശങ്കപ്പെട്ടിരുന്നു. 3-ാം ഇന്റര്‍നാഷണലിലെ (കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് ഇന്റര്‍നാഷണല്‍-കോമിന്റേണ്‍) ചര്‍ച്ചകളില്‍ ഇടപെട്ട്, അത് തയ്യാറാക്കിയ സംഘടനാ ചട്ടങ്ങള്‍ക്ക് വല്ലാത്ത റഷ്യന്‍ ചുവയുള്ളതായും മറ്റു രാജ്യങ്ങളിലെ സഖാക്കള്‍ക്ക് ഇതൊക്കെ ശരിയായി മനസിലാക്കാന്‍ കഴിയുമോ എന്നുമൊക്കെ ലെനിന്‍ പറയുന്നുണ്ട്. 2-ാം ഇന്റര്‍നാഷണലിന്റെ അയഞ്ഞ സംഘടനാരീതികളില്‍ നിന്നു തെറ്റിപിരിയാനുള്ള അന്നത്തെ തിരക്കില്‍ ഇത് അത്ര കാര്യമായില്ല. ലെനിനും ഇത് പിന്നീട് പരിശോധിച്ചില്ല. അതേസമയം റഷ്യയില്‍ ഭരണകക്ഷിയായി മാറിയ കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പാര്‍ടിയില്‍ കൂടുതല്‍ കര്‍ക്കശമായ കേന്ദ്രീകരണം ആവശ്യമായിത്തീരുകയും ചെയ്തു. റഷ്യയിലെ വിപ്ലവഭരണകൂടത്തിന്റെ നിലനില്‍പ്പിന് പാര്‍ടിയുടെ ഉരുക്കുപോലുള്ള ഐക്യം അത്യന്താപേക്ഷിതമായ സാമ്രാജ്യത്വ ഇടപെടലിന്റെയും ആഭ്യന്തരയുദ്ധത്തിന്റെയും കാലഘട്ടമായിരുന്നു അത്. ഇത്തരമൊരു സാഹചര്യത്തിലാണ് റഷ്യന്‍ പാര്‍ടിയുടെ 10-ാം കോണ്‍ഗ്രസില്‍ പാര്‍ടിക്കുള്ളില്‍ അന്നേവരെ അനുവദിച്ചിരുന്ന ഗ്രൂപ്പുകളും അവയുടെ പ്രസിദ്ധീകരണങ്ങളുമൊക്കെ നിര്‍ത്തലാക്കാന്‍ തീരുമാനിക്കുന്നത്. ഇത് പിന്നീട് കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പാര്‍ടി സംഘടനാതത്വത്തിന്റെ ഒരു അടിസഥാനമായി. ഈ സന്ദര്‍ഭത്തിലും, പശ്ചിമ യൂറോപ്പ്യന്‍ രാജ്യങ്ങളിലെ വിപ്ലവ മുന്നേറ്റം ആസന്നമാണെന്ന ധാരണയിലാണ് ലെനിനും റഷ്യന്‍ പാര്‍ടിയും കോമിന്റേണും പ്രവര്‍ത്തിച്ചിരുന്നത്. ഇതിന് സാധൂകരണം നല്‍കുന്നതായിരുന്നു വിവിധ രാജ്യങ്ങളിലെ രാഷ്ട്രീയ സംഭവവികാസങ്ങള്‍. മേല്‍പറഞ്ഞ തീരുമാനങ്ങളില്‍ ഈ അടിയന്തിരത്വം തീര്‍ച്ചയായും സ്വാധീനം ചെലുത്തിയിരിക്കും. അന്ന് രൂപംകൊണ്ട വിപ്ലവപരിതസ്ഥിതി പിന്നീട് പിന്മാറി. പുതിയ സാഹചര്യത്തില്‍ എങ്ങനെ മുന്നേറണം എന്ന് നിശ്ചയിക്കാന്‍ ആകെമൊത്തത്തിലുള്ള ഒരു വിലയിരുത്തല്‍ നടത്തണമെന്ന് ലെനിന്‍ പറയുന്നുണ്ട്. അതിലേക്ക് കടക്കാന്‍ കഴിയും മുമ്പ്, പക്ഷെ വെടിയേറ്റ് കിടപ്പിലാവുകയും മരിക്കുകയും ചെയ്തു. വിലയിരുത്തലിന് താന്‍ മനസ്സില്‍കണ്ട വിഷയങ്ങളില്‍ പാര്‍ടി സങ്കല്‍പവും സംഘടനാചട്ടങ്ങളും ലെനിന്‍ ഉള്‍പ്പെടുത്തിയിരുന്നോ എന്ന് വ്യക്തമല്ല. ഏതായാലും അത്തരമൊരു പരിശോധനയല്ല പിന്നീടുണ്ടായത്. സവിശേഷ സാഹചര്യങ്ങളില്‍ സ്വീകരിച്ച ചട്ടങ്ങളും പ്രവര്‍ത്തനരീതികളും വളരെ യാന്ത്രികമായി സൈദ്ധാന്തവല്‍ക്കരിക്കപ്പെട്ടു.

സ്റ്റാലിന്റെ യാന്ത്രികവാദ തെറ്റുകളില്‍ പ്രമുഖമാണ് ഏകശിലാപാര്‍ടി സങ്കല്‍പം. മാവോ വിമര്‍ശിക്കുന്നതു വരെ ഇതായിരുന്നു കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പ്രസ്ഥാന ത്തിന്റെ മാതൃക. ചോദ്യംചെയ്യാനാവാത്ത, തെറ്റുസംഭവിക്കാത്ത, ഒരു ശക്തിയായി പാര്‍ടിയെ പൂജിക്കുന്ന മനോഭാവവും ശക്തമായി. സോഷ്യലിസത്തിലെ ആന്തരിക വര്‍ഗവൈരുദ്ധ്യങ്ങളും വര്‍ഗസമരവും നിഷേധിച്ച യാന്ത്രിക ധാരണയുടെ സ്വാധീനമാണ് സ്റ്റാലിന്റെ പാര്‍ടിസങ്കല്‍പത്തിലും കാണുന്നത്്. സജീവ വൈരുദ്ധ്യങ്ങളുടെ ഒരു ഇടമായി, ബാഹ്യവും ആന്തരികവുമായ വൈരുദ്ധ്യങ്ങളുമായി ഏറ്റുമുട്ടി സാമൂഹ്യനേതൃസ്ഥാനവും പ്രസക്തിയും നിരന്തരം പുതുക്കേണ്ട ഒന്നായി അല്ല പാര്‍ടി മനസിലാക്കപ്പെട്ടത്. ആശയസമരം ഔപചാരികമായി. ജനാധിപത്യ കേന്ദ്രീകരണം ആധിപത്യ/വിധേയത്വ ബന്ധങ്ങളില്‍ മരവിച്ചു. സ്വാഭാവികമായും, അധികാരത്തിലുള്ള പാര്‍ടിയിലും അല്ലാത്തവയിലും ഇത് ഒരേപോലെയായിരുന്നില്ല. ശത്രുവിന്റെ അടിച്ചമര്‍ത്തല്‍ അതിജീവിച്ച് പ്രവര്‍ത്തിക്കണ്ടിയിരുന്ന സാഹചര്യം ജനങ്ങളെ കൂടുതലായി ആശ്രയിക്കേണ്ടത് ആവശ്യമാക്കി, സ്വയംപരിശോധനയും തിരു ത്തലും ഇതിനുള്ള ആശയസമരങ്ങളും പാര്‍ടി അന്തരീക്ഷത്തെ സജീവമാക്കി. അവിടെയും പക്ഷെ ഏകശിലാപാര്‍ടി സങ്കല്‍പത്തിന്റെ ഞരുക്കം കൂടെയുണ്ടായിരുന്നു. ആശയശാസ്ത്ര തെറ്റുതിരുത്തലിലല്ല പുറന്തള്ളലിലായിരുന്നു ഊന്നല്‍. പാര്‍ടി മാര്‍ക്‌സിസ്റ്റ്-ലെനിനിസ്റ്റ് ദിശയില്‍ തുടരുന്നിടത്തോളം കാലം, കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് ഗുണം നഷ്ടപ്പെട്ടവരെ നീക്കംചെയ്യുന്നതായിരുന്നു അതിലെ പുറന്തള്ളലിന്റെ പൊതുസ്വഭാവമെങ്കിലും, ആശയശാസ്ത്ര തെറ്റുതിരുത്തലിനെ അപേക്ഷിച്ച് ഇതില്‍ സംഘടനാനടപടി സ്വഭാവവും ഊന്നലും മുഴച്ചുനിന്നു. ഈ നിഷേധാത്മക അനുഭവത്തില്‍ നിന്ന്, അതിന് ആധാരമായ യാന്ത്രിക ധാരണയില്‍ നിന്നുള്ള തെറ്റിപിരിയലാണ് മാവോ സാധ്യമാക്കിയത്. മുന്നണിപ്പട സങ്കല്‍പത്തിന്റെ ഒരു പുതുക്കിപണിയല്‍. തൊഴിലാളിവര്‍ഗ നേതൃത്വപദവിയുടെ വൈരുദ്ധ്യാത്മകത കൂടുതല്‍ ആഴത്തില്‍, സങ്കീര്‍ണ്ണതയില്‍, മനസിലാക്കാനും അത് വഴിതുറന്നു.

പാര്‍ടി പ്രശ്‌നത്തിലെ മാവോയുടെ സമീപനവ്യത്യാസം ആദ്യകൃതികളില്‍ തന്നെ കാണാം. 1927ലെ ഹൂനാന്‍ കര്‍ഷക പ്രസ്ഥാനത്തെകുറിച്ചുള്ള റിപ്പോര്‍ട്ടില്‍, കലാപകാരികളായ കര്‍ഷകര്‍ക്ക് നേതൃത്വം കൊടുക്കാന്‍ തയ്യാറായില്ലെങ്കില്‍ ഏതൊരു വിപ്ലവ പാര്‍ടിയും പിന്തള്ളപ്പെടും എന്ന് മാവോ നിരീക്ഷിച്ചു. മാര്‍ക്‌സിസ്റ്റ് കാഴ്ചപ്പാടില്‍ പിന്നാക്കരായ കര്‍ഷകര്‍ തൊഴിലാളിവര്‍ഗ പാര്‍ടിയുടെ വിപ്ലവസ്വഭാവം പരീക്ഷിച്ച് നിശ്ചയിക്കുമെന്ന് പറയുമ്പോള്‍, കീഴ്‌മേല്‍മറിയുന്നത് കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പാര്‍ടിയുടെ നേതൃസ്ഥാനം സംബന്ധിച്ച കേവലധാരണകളാണ്. തൊഴിലാളിവര്‍ഗത്തിന്റെ ചരിത്രപരമായ നേതൃസ്ഥാനവും, മുന്നണിപ്പട സങ്കല്‍പനവും പ്രശ്‌നവല്‍ക്കരിക്കാനുള്ള ഇടമാണിത് നല്‍കിയത്.

മുതലാളിത്തത്തെ (ഇന്ന് അതിന്റെ ഉന്നതഘട്ടമായ സാമ്രാജ്യത്വത്തെ) നശിപ്പിക്കുന്ന ചരിത്രമുന്നേറ്റത്തില്‍ മറ്റു വര്‍ഗങ്ങളും സാമൂഹ്യവിഭാഗങ്ങളും പ്രധാനപങ്കാളികളാവുമെങ്കിലും ഇവര്‍ക്ക് നേതൃത്വപരമായ പങ്കുവഹിക്കാനാവില്ല. കാരണം ഇവരുടെയെല്ലാം മോചനവിഷയങ്ങള്‍ - ഭൂരഹിത കര്‍ഷകര്‍ക്ക് ഭൂനിഷേധം, ദളിതര്‍ക്ക് ജാത്യാധിപത്യം, ആദിവാസികള്‍ക്ക് വംശാധിപത്യം, സ്ത്രീകള്‍ക്ക് പുരുഷാധിപത്യം, ജനതകള്‍ക്ക് ദേശീയമര്‍ദ്ദനം എന്നിങ്ങനെ - സവിശേഷവും, അതുകൊണ്ട് ഭാഗികവുമാണ്. മുതലാളിത്തത്തിന്റെ സൃഷ്ടിയായ തൊഴിലാളിവര്‍ഗത്തിന്റെ സ്ഥിതി ഇതല്ല. ജാതി-ജന്മിത്തം പോലുള്ള മുന്‍ചൂഷക വ്യവസ്ഥകളില്‍ നിന്ന് വ്യത്യസ്തമാണ് മുതലാളിത്ത ബന്ധനം. വയറിന്റെവിളിയല്ലാതെ മറ്റൊരു നിര്‍ബന്ധവും അത് തൊഴിലാളികള്‍ക്കുമേല്‍ ചുമത്തുന്നില്ല. തത്വത്തില്‍ അവര്‍ സ്വതന്ത്രരായതുകൊണ്ട് പ്രത്യേകമായൊരു മോചനം സാധ്യമല്ല. എല്ലാവിധത്തിലുമുള്ള ചൂഷണവും ആധിപത്യവും അവസാനിപ്പിക്കണം. മുഴുവന്‍ മാനവരാശിയുടെയും മോചനം ഈ വര്‍ഗത്തിന്റെ മോചനത്തിനുള്ള മുന്നുപാധിയാകുന്നു. ചൂഷണരഹിതമായ ഒരു ലോകം യാഥാര്‍ത്ഥ്യമാകുന്നതുവരെ പോരാട്ടം തുടരാന്‍ ബാധ്യസ്ഥമാകുന്ന ഇങ്ങനെയുള്ള വസ്തുനിഷ്ഠ സാമൂഹ്യസ്ഥാനത്തില്‍നിന്ന് സിദ്ധമാകുന്നതാണ് തൊഴിലാളിവര്‍ഗത്തിന്റെ നേതൃത്വസ്ഥാനം.

തൊഴിലാളിവര്‍ഗനേതൃത്വം സംബന്ധിച്ച മാര്‍ക്‌സിസ്റ്റ് ധാരണ കേവലമാക്കിയാല്‍ തീര്‍ച്ചയായും വിഗ്രഹവല്‍ക്കരണമാകും ഫലം (സന്ദീപന്‍, മുന്നണിപ്പോരാളി 131). സാര്‍വ്വദേശീയ കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പ്രസ്ഥാനത്തിന്റെ ചരിത്രത്തില്‍ (ഇന്നും), തൊഴിലാളിവര്‍ഗം = വിപ്ലവം, കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പാര്‍ടി = മുന്നണിപ്പട എന്ന യാന്ത്രിക സമവാക്യങ്ങളിലൂടെ ഇത് കടന്നുവന്നു. മറുവശത്ത്, ഈ വര്‍ഗത്തിന്റെ മേല്‍തട്ടില്‍ പലപ്പോഴും കാണുന്ന സാമ്പത്തികവാദ പ്രേരണകളും, അതിനെ ബലപ്പെടുത്തുന്ന തിരുത്തല്‍വാദ, പരിഷ്കരണവാദ രാഷ്ട്രീയങ്ങള്‍ സൃഷ്ടിക്കുന്ന സാമൂഹ്യനിര്‍ജീവതയും, തൊഴിലിന്റെയും തൊഴിലിടങ്ങളുടെയും സ്വഭാവത്തില്‍ വന്നിരിക്കുന്ന മാറ്റവും, തൊഴിലാളിവര്‍ഗനേതൃത്വ സങ്കല്‍പത്തെ തന്നെ കൈയ്യൊഴിയുന്ന വീക്ഷണങ്ങള്‍ക്കും വഴിവെച്ചു. സ്വത്വവാദ തള്ളിച്ചയില്‍ മതിമറന്ന്, ഇത്തരം പ്രസ്ഥാനങ്ങള്‍ക്കാകും ഇനി സാമൂഹ്യമാറ്റത്തിന് നേതൃത്വം നല്‍കാനാവുക എന്ന് ഇവര്‍ ധരിക്കുന്നു.

ഒരുവശത്ത് തൊഴിലാളിവര്‍ഗത്തിന്റെയും കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പാര്‍ടിയുടെയും വിഗ്രഹവല്‍ക്കരണം, അതിന്റെ മറവില്‍ ഇവരുടെ ഏതു താല്‍ക്കാലിക ആവശ്യവും പൊതുതാല്‍പര്യമായി ന്യായീകരിക്കുന്ന സ്വാര്‍ത്ഥം. മറുവശത്ത്, ചൂഷണരഹിത ലോകം എന്ന ഉദാത്ത ലക്ഷ്യത്തിനുപകരം, അതൊക്കെ വെറും മിഥ്യയാണെന്ന് ധരിപ്പിച്ച് ഭാഗികമായതിലേക്ക് ദൃഷ്ടി ചുരുക്കുന്ന ഉദാസീനത. മാവോയിസം ഈ വിഷമവൃത്തത്തെ ഭേദിച്ചു. തൊഴിലാളിവര്‍ഗത്തിന്റെ നേതൃസ്ഥാനവും അതിനെ പ്രതിനിധീകരിക്കുന്ന കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പാര്‍ടിയുടെ മുന്നണിപ്പട പദവിയും ചരിത്രസാഹചര്യങ്ങള്‍ പേറുന്ന സംഭാവ്യതകളാണ്. ഒരു നിര്‍ദ്ദിഷ്ട സമൂഹത്തിലെ ചരിത്രമുഹൂര്‍ത്തത്തില്‍ സൃഷ്ടിപരമായി ഇടപെടുമ്പോള്‍ മാത്രമെ അത് യാഥാര്‍ത്ഥ്യവല്‍ക്കരിക്കാന്‍ കഴിയു. മറ്റെല്ലാ പ്രതിഭാസങ്ങളെയുംപോലെ ഇവയും വിപരീതങ്ങളുടെ ഐക്യമാണ്. ഇതാണ ് ഹൂനാന്‍ റിപ്പോര്‍ട്ടില്‍ മാവോ നല്‍കിയ താക്കീത്.

ഇതിന് ഏതാണ്ട് 50 വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്ക് ശേഷം, സോവിയറ്റ് യൂണിയനിലെ മുതലാളിത്ത പുനര്‍സ്ഥാപനത്തിന്റെയും ചൈനയില്‍ അത് തടയാന്‍ കെട്ടഴിച്ചുവിട്ട സാംസ്കാരിക വിപ്ലവത്തിന്റെയും അനുഭവങ്ങളില്‍ നിന്ന് മാവോ എത്തിചേര്‍ന്ന "ബൂര്‍ഷ്വാസി പാര്‍ടിക്കുള്ളില്‍തന്നെയാണ്" എന്ന നിഗമനത്തില്‍ ഇതിന്റെ തുടര്‍ച്ച കാണാം. സ്റ്റാലിന്റെ ഏകശിലാ പാര്‍ടി സങ്കല്‍പനത്തിന് ഇത് ഉള്‍ക്കൊള്ളാനാവില്ല. ബൂര്‍ഷ്വാ ഏജന്റുകള്‍ പാര്‍ടിയിലേക്ക് നുഴഞ്ഞുകയറാനും പാര്‍ടിയംഗങ്ങളെ ദുഷിപ്പിക്കാനുമുള്ള, ലെനിനും സ്റ്റാലിനും ശുദ്ധീകരണത്തിലൂടെ നേരിടാന്‍ ശ്രമിച്ച, സാധ്യതയല്ല മാവോ ശ്രദ്ധയില്‍പ്പെടുത്തിയ ബൂര്‍ഷ്വാസി. പുതിയ ബൂര്‍ഷ്വാസിയുടെ കാര്യമാണിത്. സോഷ്യലിസത്തിലെ ബൂര്‍ഷ്വാ അവകാശംപോലുള്ള അവശിഷ്ട മുതലാളിത്ത ഉല്‍പാദനബന്ധങ്ങളുടെയും തൊഴിലാളിവര്‍ഗ സര്‍വ്വാധിപത്യത്തിലെ കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പാര്‍ടിയുടെ രാഷ്ട്രീയ/ഭരണ നേതൃത്വസ്ഥാനത്തിന്റെയും ഉല്‍പന്നം. സോഷ്യലിസത്തിന്റെ ഒരു അനിവാര്യ അംശം. വിപ്ലവം തുടരുന്നതിന്റെ ബഹുമുഖ കടമകള്‍ കൈകാര്യം ചെയ്യുന്ന ശരിയായ ആശയശാസ്ത്ര-രാഷ്ട്രീയ ലൈനും അതിന്റെ വികാസവും ആണ് ഇതിനെ നേരിടുന്നതില്‍ നിര്‍ണ്ണായകമാവുക. തിരുത്തല്‍വാദ ലൈന്‍ നേതൃത്വത്തില്‍ പിടിമുറുക്കിയാല്‍ പാര്‍ടിക്കുള്ളിലെ ബൂര്‍ഷ്വാസി ആധിപത്യം ഉറപ്പിക്കും. പാര്‍ടിയുടെയും ഭരണകൂടത്തിന്റെയും നിറം മാറും. കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പാര്‍ടി മുന്നണിപ്പടസ്ഥാനത്തിന്റെ മറ്റൊരു വൈരുദ്ധ്യാത്മകതയാണ് ഇത് ഉന്നയിക്കുന്നത്. മുഖ്യമായും ബാഹ്യസ്വാധീനങ്ങളിലല്ല, സ്വയം നയിച്ച വിപ്ലവത്തിന്റെ, അതിലൂടെ സൃഷ്ടിക്കപ്പെട്ട സമൂഹത്തിന്റെ, മറ്റൊരു രീതിയില്‍ പറഞ്ഞാല്‍ അതിന്റെ വിജയപൂര്‍വ്വമായ മുന്നണിപ്പട പങ്കിന്റെ, ഫലമായി ഉരുത്തിരിയുന്ന വിപരീതങ്ങളുടെ ഐക്യത്തില്‍ തന്നെയാണ്് ഈ അപകടസംഭാവ്യത കുടികൊള്ളുന്നത്. കമ്മ്യൂണിസത്തിലേക്കുള്ള മുന്നേറ്റത്തിന് നേതൃത്വം കൊടുക്കാം എന്ന സംഭാവ്യതയുടെ വിപരീതം. ഒരു നിര്‍ദ്ദിഷ്ട സോഷ്യലിസ്റ്റ് സമൂഹത്തില്‍ ഇതിലേത് യാഥാര്‍ത്ഥ്യമാകുമെന്നത് പാര്‍ടിയിലും സമൂഹത്തിലും ഓരോ സമൂര്‍ത്ത ചരിത്രമുഹൂര്‍ത്തത്തിലും നടക്കുന്ന വര്‍ഗസമരമാണ് നിശ്ചയിക്കുക. ഇങ്ങനെ, പാര്‍ടിയെ വിപരീതങ്ങളുടെ ഐക്യമായി ഗ്രഹിക്കുന്നിടത്താണ് മാവോയിസ്റ്റ് പാര്‍ടി സങ്കല്‍പം തത്വത്തിലും പ്രയോഗത്തിലും ഉറപ്പിക്കാന്‍ കഴിയുക.

ചൈനീസ് വിപ്ലവത്തിന്റെയും സാര്‍വ്വദേശീയ കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പ്രസ്ഥാനത്തിന്റെയും അനുഭവങ്ങളില്‍ നിന്ന് പഠിച്ച്, പാര്‍ടിയെ സംബന്ധിച്ച ഒട്ടേറെ കാര്യങ്ങളെ കുറിച്ച് മാവോ പ്രതിപാദിച്ചിട്ടുണ്ട്. പാര്‍ടിയും ജനങ്ങളും തമ്മിലും, നേതൃത്വവും അണികളും തമ്മിലുമുള്ള ബന്ധങ്ങളില്‍ അധീശമനോഭാവവും സമീപനങ്ങളും തടഞ്ഞ് ജനങ്ങളെ സേവിക്കുന്ന കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് ബോധം ഉറപ്പിച്ചെടുക്കുന്നതിലെ ഊന്നല്‍ ഇതിലുടനീളം കാണാം. നേതൃത്വത്തിന്റെ പങ്കോ, പ്രാധാന്യമോ ഇത് നിഷേധിക്കുന്നില്ല. ഇതിനെയൊക്കെ കേവലമായി ചിത്രീകരിച്ച്, ഇതിന്റെയൊക്കെ പങ്കിനെ പര്‍വ്വതീകരിച്ച്, ബഹുജനങ്ങളെയും അണികളെയും 'അനുയായികള്‍' ആക്കുന്ന, മെരുങ്ങിയ ഉപകരണങ്ങളാക്കുന്ന, സമീപനങ്ങളെ ഖണ്ഡിക്കുകയായിരുന്നു മാവോ. കേഡര്‍മാര്‍ എത്രതന്നെ അത്യാവശ്യമാണെങ്കിലും, പണിയെടുക്കുന്നത് ബഹുജനങ്ങളാണ്, അതുകൊണ്ട് കേഡര്‍മാരുടെ നേതൃത്വപരമായ പങ്ക് പെരുപ്പിച്ചുകാണരുത് എന്ന് മാവോ ഓര്‍മ്മപ്പെടുത്തി. കേന്ദ്രസമിതിയും കീഴ്ഘടകങ്ങളും തമ്മിലും, സോഷ്യലിസ്റ്റ് ഭരണകൂടവും ജനങ്ങളും തമ്മിലുമുള്ള ബന്ധത്തിലും ഇതേ സമീപനം ആവര്‍ത്തിക്കുന്നത് കാണാം. കീഴെ നിന്ന് വിവരങ്ങള്‍ ലഭിക്കുന്നില്ലെങ്കില്‍ കേന്ദ്രനേതൃത്വത്തിന് ശരിയായ തീരുമാനങ്ങളില്‍ എത്താനാവില്ല; ചിലപ്പോള്‍ കീഴ്തലത്തില്‍ തന്നെ പരിഹാരങ്ങള്‍ കണ്ടെത്തിയേക്കാം അപ്പോള്‍ അത് ദേശവ്യാപകമായി പ്രചരിപ്പിക്കുന്നതാണ് കേന്ദ്രസമിതിയുടെ കടമ എന്നൊക്കെയുള്ള നിരീക്ഷണങ്ങളില്‍ കേന്ദ്രനേതൃത്വത്തിന്റെ അപ്രമാദിത്വത്തെ കുറിച്ചുള്ള ധാരണകളാണ് തകിടംമറിയുന്നത്. ജനാധിപത്യ കേന്ദ്രീകരണം എന്ന സംഘടനാതത്വവും അറിവ് സമ്പാദിക്കുന്ന രീതിയെ സംബന്ധിച്ച മാര്‍ക്‌സിസ്റ്റ് സിദ്ധാന്തവും തമ്മിലുള്ള ബന്ധവും ഇതിലൂടെ വ്യക്തമാക്കി. സോഷ്യലിസത്തിലെ വര്‍ഗസമരത്തില്‍ ബൂര്‍ഷ്വാസിയുമായുള്ള സമരം മാത്രമല്ല പ്രശ്‌നം, സോഷ്യലിസ്റ്റ് ഭരണകൂടവും ജനങ്ങളും, പാര്‍ടിയും ജനങ്ങളും തമ്മില്‍ നിലനില്‍ക്കുന്ന വൈരുദ്ധ്യങ്ങളും ഇതില്‍ ഉള്‍പ്പെടുന്നൂവെന്ന് മാവോ ചൂണ്ടികാട്ടി. അധികാരംകിട്ടിയ സ്ഥിതിക്ക് ഇനി സ്വേഛാധിപതികളായി വിലസാമെന്ന് കരുതുന്നവരെ ജനങ്ങള്‍ ഒരു പാഠം പഠിപ്പിക്കും, പണിമുടക്കാനും പ്രതിഷേധിക്കാനും ജനങ്ങളെ അനുവദിക്കണം, കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പാര്‍ടി ഒരു പാഠം പഠിക്കേണ്ടതുണ്ട് എന്നൊക്കെ 1950കളില്‍ തന്നെ നിരീക്ഷിച്ച മാവോ, അടിയില്‍ നിന്നുള്ള സമരത്തിന്, ജനങ്ങളുടെ സ്വമേധയാ ഉള്ള മുന്‍കൈയ്യിന് കല്‍പിച്ച പ്രാധാന്യമാണ് ശ്രദ്ധിക്കേണ്ടത്. മുകളില്‍നിന്നുള്ള ബോധപൂര്‍വ്വമായ ഇടപെടലും അടിയില്‍ നിന്നുള്ള സ്വയോത്ഭവ സമ്മര്‍ദ്ദവും തമ്മിലുള്ള വൈരുദ്ധ്യാത്മക ബന്ധത്തെകുറിച്ചുള്ള തിരിച്ചറിവ്, ഇടക്കാലത്ത് സാര്‍വ്വദേശീയ കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പ്രസ്ഥാനത്തിന് നഷ്ടപ്പെട്ട ഈ ലെനിനിസ്റ്റ് സമീപനം, വീണ്ടെടുക്കുകയും മുതലാളിത്ത പുനര്‍സ്ഥാപനമെന്ന പുതിയ വെല്ലുവിളിയുമായി ബന്ധിപ്പിച്ച് അതിനെ ഉയരങ്ങളിലേക്ക് എത്തിക്കുകയുമായിരുന്നു. വ്യക്തികളുടെ സമീപന വ്യത്യാസങ്ങള്‍ക്ക് നിരപേക്ഷകമായി ഉറച്ച ആശയശാസ്ത്ര-രാഷ്ട്രീയ അടിസ്ഥാനങ്ങളില്‍ മാവോ പുതിയ പാര്‍ടി സങ്കല്‍പത്തെ സ്ഥാപിച്ചു.

മാവോ നയിച്ച ചൈന കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പാര്‍ടിക്ക് പുതിയതിനെ എത്രത്തോളം സ്വാംശീകരിക്കാന്‍ കഴിഞ്ഞു? പ്രസക്തമാണ് ഈ ചോദ്യം. 1960കളില്‍ മാവോ ചിന്തയുടെ പ്രചോദനത്തില്‍ രൂപംകൊണ്ട സാര്‍വ്വദേശീയ പ്രസ്ഥാനത്തിന്, 1990കളില്‍ കൂടുതല്‍ വ്യക്തത ആര്‍ജിച്ച് മുന്നേറുന്ന മാവോയിസ്റ്റുകള്‍ക്ക്, മാവോയിസ്റ്റ് പാര്‍ടിസങ്കല്‍പം എത്രത്തോളം ഉള്‍ക്കൊണ്ട് പ്രാവര്‍ത്തികമാക്കാനായി എന്ന ചോദ്യത്തിലേക്കുള്ള പ്രവേശികയാണത്. ചൈനീസ് പാര്‍ടിയെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം, കോമിന്റേണ്‍ മൂശയില്‍ വാര്‍ത്തെടുത്ത, നീണ്ടകാലം അതിന്റെ ധാരണകള്‍ക്കും സമീപനങ്ങള്‍ക്കും അനുസൃതമായി പ്രവര്‍ത്തിച്ച പശ്ചാത്തലം അവഗണിക്കാനാവില്ല. നാം കണ്ടതുപോലെ മാവോ ആരംഭം മുതല്‍ക്കുതന്നെ ഇതില്‍ നിന്ന് തെറ്റിമാറുന്നുണ്ട്. പക്ഷെ, ചൈന പാര്‍ടിയില്‍ ഈ പുതിയ സമീപനം ശരിക്കും സ്ഥാപിക്കപ്പെടുന്നത് സാംസ്കാരിക വിപ്ലവത്തിലൂടെയാണ്. പാര്‍ടിയെ സംബന്ധിച്ച മാവോയുടെ നിരീക്ഷണങ്ങള്‍ ചിട്ടയായി സമാഹരിക്കപ്പെടുന്നതുതന്നെ 1973ലാണ്, 'എ ബേസിക്ക് അണ്ടര്‍സ്റ്റാന്‍ഡിംഗ് ഓഫ് ദ ചൈന കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പാര്‍ടി' എന്ന കൃതിയിലൂടെ. (മൂന്നു വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്കു ശേഷം സൈനിക അട്ടിമറിയിലൂടെ അധികാരം പിടിച്ചടുത്ത മുതലാളിത്തപാതക്കാരുടെ ആദ്യ നടപടികളില്‍ ഒന്നായിരുന്നു ഈ പുസ്തകത്തിന്റെ നിരോധനം!) മാവോയിസ്റ്റ് സമീപനത്തിന് അനുസൃതമായി പുനര്‍വാര്‍ക്കപ്പെടുന്ന പ്രക്രിയയിലൂടെ കടന്നുപോകുന്ന, എന്നാല്‍ അതില്‍തന്നെ ഒട്ടേറെ അസമാനതകളുള്ള, ഒന്നായിരുന്നു ചൈന കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പാര്‍ടി എന്ന് സാമാന്യമായി നിരീക്ഷിക്കാം. വിപ്ലവപ്രയോഗത്തിന്റെ ഭാഗമായി ആ പ്രക്രിയയെ നയിച്ചും, ഒപ്പം അതിലെ അനുഭവങ്ങളില്‍ നിന്ന് പുതിയ തിരിച്ചറിവുകള്‍ നേടിയുമാണല്ലോ പുതിയ സമീപനം വികസിച്ചത്.

എന്നാല്‍, സാഹചര്യത്തിന്റെ ഈ പരിമിതി മാത്രം കണ്ടാല്‍ പോര. കോമിന്റേണ്‍ സമീപനങ്ങളില്‍ നിന്ന് വേര്‍പെടാതിരുന്നതിന്റെ പ്രശ്‌നവും ആ അനുഭവത്തിലുണ്ട്. മാവോയെ കേന്ദ്രീകരിച്ച് സൃഷ്ടിക്കപ്പെട്ട വ്യക്തി പൂജയാണ് ഇതില്‍ എടുത്തുപറയേണ്ട ഒന്ന്്. ലെനിന്റെ സമീപനത്തിന് കടകവിരുദ്ധമായി സ്റ്റാലിനാണ് വ്യക്തിപൂജയുടെ ഈ ഏര്‍പ്പാടിന് തുടക്കമിട്ടത്. ഇതിനെ നിരാകരിക്കുന്നതിന്റെ മറവില്‍ സ്റ്റാലിനെ അപ്പാടെ നിഷേധിച്ച് സോവിയറ്റ് പാര്‍ടി തലവന്‍ ക്രൂഷ്‌ചേവ് മുതലാളിത്ത പുനര്‍സ്ഥാപനത്തിന് ആശയശാസ്ത്ര പശ്ചാത്തലമൊരുക്കിയ സന്ദര്‍ഭത്തില്‍ മാവോ സ്റ്റാലിനെ പരിരക്ഷിക്കുന്നുണ്ട്. ഇതു പക്ഷെ, സ്റ്റാലിന്റെ തെറ്റുകളെ മാര്‍ക്‌സിസ്റ്റ് കോണില്‍ നിന്ന് വിമര്‍ശിച്ച്, സ്വീകരിക്കേണ്ടതും പരിത്യജിക്കേണ്ടതും വ്യക്തമാക്കിയാണ് ചെയ്തത്. ആ കൂട്ടത്തില്‍ സ്റ്റാലിന്റെ വ്യക്തിപൂജയും വിമര്‍ശിച്ചിരുന്നു. എന്നാല്‍ ഇത് പൂര്‍ണ്ണമായിരുന്നോ എന്ന് ആലോചിക്കേണ്ടിയിരിക്കുന്നു. മാര്‍ക്‌സിസ്റ്റ് വീക്ഷണത്തില്‍ ഒരു അര്‍ത്ഥത്തിലും നീതീകരിക്കാനാവാത്ത വ്യക്തിപൂജയെ അടിസ്ഥാനപരമായി നിരാകരിക്കുന്നതിനു പകരം അതിന്റെ അതിരുകടന്ന പ്രകടനങ്ങളെ മാത്രമാണ് മാവോ എതിര്‍ത്തത്. ചൈനയിലെ വര്‍ഗസമരത്തിന്റെ സങ്കീര്‍ണ്ണ സാഹചര്യം ഉന്നയിച്ച് ഇത് ന്യായീകരിക്കാറുണ്ടെങ്കിലും തത്വത്തില്‍തന്നെ അത് സ്വീകാര്യമല്ല. ആത്മപ്രശംസയുടെ അളവോ, പ്രശംസിക്കാന്‍ മാത്രം ഏതെങ്കിലും വ്യക്തി അര്‍ഹനാണോ എന്നൊന്നുമല്ല വിഷയം. ബന്ധപ്പെട്ട വ്യക്തിയുടെയും, ആ നേതൃത്വത്തിന്റെയും, പരോക്ഷമായി ആ പാര്‍ടിയുടെയും അപ്രമാദിത്വത്തെകുറിച്ചുള്ള, മാവോയിസം ഖണ്ഡിച്ച, ബോധമാണ് വ്യക്തിപൂജ പരിപോഷിപ്പിക്കുക. ചൈനീസ് പാര്‍ടിയുടെ ''ഒരിക്കലും തെറ്റുപറ്റാത്ത'' എന്ന വിശേഷണത്തില്‍ ഇതാണ് പ്രതിഫലിച്ചത്. മാവോയെ ചാരി തങ്ങളുടെ വ്യക്തിപൂജകളെ ന്യായീകരിക്കുന്ന ചില മാവോയിസ്റ്റ് പാര്‍ടികളുടെ സമകാലീന ഉദാഹരണങ്ങള്‍ ഈ പ്രശ്‌നത്തില്‍ ഇനിയും ആര്‍ജിക്കേണ്ട വ്യക്തതയിലേക്ക് ശ്രദ്ധക്ഷണിക്കുന്നു.

പൊതുവില്‍തന്നെ, പാര്‍ടി വിഷയത്തിലുള്ള കോമിന്റേണ്‍ സങ്കല്‍പനത്തില്‍ നിന്ന് മാവോയിസ്റ്റുകള്‍ക്ക് എത്രത്തോളം തെറ്റിപിരിയാന്‍ കഴിഞ്ഞു, അവര്‍ നയിക്കുകയും കെട്ടിപ്പടുക്കുകയും ചെയ്യുന്ന പാര്‍ടികള്‍ വാസ്തവത്തില്‍ എത്രത്തോളം മാവോയിസ്റ്റാണ്? ജനങ്ങളുടെ ഒപ്പം നിന്ന് അവരെ സേവിക്കുന്ന അവസ്ഥയില്‍ നിന്ന് അവര്‍ക്കുമേലെ നിന്ന് അവരെ 'ഭരിക്കുന്ന' സ്ഥാനത്തേക്കുള്ള മാറ്റം സിദ്ധാന്തമാക്കി ന്യായീകരിക്കാന്‍ ആരും ശ്രമിക്കില്ലെങ്കിലും അത് പലയിടത്തും കാണാം. രാഷ്ട്രീയത്തെ കേന്ദ്രീകരിച്ചുള്ള പാര്‍ടിക്കൂറിന്റെ സ്ഥാനത്ത് പാര്‍ടിഭക്തിയും, നേതൃത്വത്തിന്റെ അപ്രമാദിത്വത്തെകുറിച്ചുള്ള അന്ധമായ വിശ്വാസവും വ്യക്തിപൂജയും, എതിര്‍പ്പുകളോടും വിമര്‍ശനങ്ങളോടുമുള്ള അസഹനീയതയും, പാര്‍ടിക്കും വിപ്ലവത്തിനും വേണ്ടിയാണെങ്കില്‍ ഏത് മാര്‍ഗവും സ്വീകരിക്കാമെന്ന പ്രയോഗമാത്രവാദവും - ഇങ്ങനെയൊക്കെയുള്ള കോമിന്റേണിസ്റ്റ് സ്വാധീനമാണ് പ്രവര്‍ത്തനരീതികളിലും സമീപനങ്ങളിലും പലപ്പോഴും കാണുന്നത്്. സ്റ്റാലിന്റെ മാത്രം തെറ്റല്ലാത്തതുകൊണ്ടും, ഒരു മുഴുവന്‍ കാലഘട്ടത്തിന്റെയും പ്രശ്‌നം ഉള്ളടങ്ങിയതുകൊണ്ടുമാണ് കോമിന്റേണിസ്റ്റ് എന്ന് പറഞ്ഞത്. ലോകത്തുടനീളം കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് ആശയങ്ങള്‍ എത്തിക്കുകയും കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പാര്‍ടികളുടെ രൂപീകരണത്തെ ഉത്തജിപ്പിക്കുകയും, അങ്ങനെ ആദ്യമായി ശരിക്കും സാര്‍വ്വദേശീയമായ ഒരു വിപ്ലവ തൊഴിലാളിവര്‍ഗ പ്രസ്ഥാനത്തിന് ജന്മംകൊടുക്കുകയും ചെയ്ത കോമിന്റേണ്‍ കാലഘട്ടത്തിന്റെ അനുകൂലാംശത്തെ കൈവിടാതെ, അത് ബാക്കിവെച്ച പ്രതികൂലാംശത്തെ തിരസ്കരിച്ചതാണ് മാവോയിസത്തിന്റെ ഒരു സുപ്രധാന കുതിപ്പ്. ഇന്നത്തെ മാവോയിസ്റ്റ് പാര്‍ടികള്‍ മുന്‍കാല കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പാര്‍ടികളുടെ തുടര്‍ച്ചതന്നെയാണ്. പക്ഷെ, പാര്‍ടിയെ സംബന്ധിച്ച അന്നത്തെ ധാരണയും പ്രവര്‍ത്തനരീതികളുമല്ല, മുന്നണിപ്പടസങ്കല്‍പനത്തില്‍ മാവോയിസം എത്തിചേര്‍ന്ന ഉന്നതങ്ങളാക്കണം അടിസ്ഥാനം.
*മുന്നണിപ്പോരാളി 131, 132 ലക്കങ്ങളില്‍ വന്ന ലേഖനം

Struggle India Statement condemning the Attack against Libya


Struggle India

Press Release

Condemn the Barbarous Incursion and Intervention


The Single spark from Tunisia is spreading like a prairie fire through out the Arab world. A wave of spontaneous mass struggles is sweeping across the Arab countries like Egypt, Bahrain & Libya etc. No doubt, the tide is against the reactionary and totalitarian imperialist puppet rulers of these countries and their policies.

Not only the reactionary rulers of these countries but the imperialists including US also got upset and trembled at these developments. And they indulged in various intravenous and interventions to deceive and defeat the struggling masses and install their own new guards in order to maintain their hegemony and exploitations over these countries.

With the direct united armed action on Libya and the UN sanction for it, the intention of the imperialist powers has become more explicit. Since countries like the US, France, Britain and Italy have a history of being the terminator of freedom, democracy and development in third world countries, it is a great joke to say that the present armed attacks are to save democracy in Libya. It is nothing but a shear barbarous incursion and intervention into the sovereignty and freedom of Libyan people and in the internal affairs of Libya. Let the destiny of Libya be decided by its own people. We vehemently condemn the united armed action by imperialism that assumes itself as an ‘International Police’. By giving sanction for the imperialists’ armed attacks on Libya, the UN itself has taken the role of a marshal in this war.

We urge all democratic, patriotic forces and people of our land to raise their voice against this aggression at Libya. We warn that the struggling people of the Arab world, particularly Libya have to be extra vigilant against the danger of the wolf which is trying to enter on various pretexts through the back door, while driving out the tiger through front door. On this occasion we would also like to invite the attention to the statement of Tunisian Maoist Communist Party, “the agenda must not be confined to change the guards only but they should extend to changing the whole system itself”.


(sd)
Palakkad/ Keralam, M.N.Ravunni,
21.3.2011
Secretary
STRUGGLE INDIA
MOB: 09249713184
Struggleindia2009@gmail.com

Friday, March 18, 2011

The Coup - Dig It 1993


Presto, read the communist manifesto
Guerillas in the mist, a guevara named ernesto, so
(e-roc: what a brother with a afro know?)
Yo, go and flow for the mack and be the hoe
So grow cause the lynchin brothers might get hung
Better rip through em from the tip of my mouth/mao, say/tse-tung/tongue
Deficit (money spent) catch the glint
(e-roc: of my nine as they cut welfare twenty-five percent)
And i dissent, as i clench and raise my fist
(we did away with, that) so you could get with this
Here's a twist cause we'll overthrow like kwame n'krumah
Spread around the wealth as if it were a, vicious rumor
Pam, cuts a record like a surgeon cuts a tumor from a brain
(e-roc: we're all cooped up so feel the pain)
From four hundred years of exploitation
Anesthesia provided by your local tv station
Patience is not a virtue (i ain't waitin)
Turn this shit over like bush did a boatload of haitians

*dj pam cuts and scratches "dig it!"*

How now brown cow i'm down with the mau mau
Clown downtown tried to put us in the dog pound
Like h. rap brown with the situation
(won't get no callouses) cause i'm spittin dialectical analysis
So how is this, we never had no funk
Until you found out that i turned to revolutionary hunk
(chump!) bump you over like dominoes, rat
(e-roc: so free geronimo gi jaga pratt!)
Lyrics hear it fear it can't get near it
Got a sample didn't clear it
Point blank says, "fuck five-oh!" that's the spirit
Cheer it, spat out, the fat that i consumed
Knew that i was doomed since my date of birth
To be the wretched of the earth, never had a dream that was american
(the golden ?leg to chair again?) despair again
(but that ain't nuthin new) told the streets were paved with gold
Whoever paved that shit got minimum wage too!

*dj pam cuts and scratches "dig it!"*

"do you understand, the metaphoric phrase?" (repeat 3x)
"do you understand, do you understand..."

(e-roc: gunned us, stunned us) exploited and they hung us
I'd like to take a moment to say, "fuck columbus!"
(millions off my back) the black on black crisis is a myth
The crack that did this to us (was the one from the whip)
The record skip, the record skip, the record ship *scratch*
The record skips, cause my voice is kinda scratchy
From yelling, "oh shit!" when five-oh comes to harass me
They never pass me, no one to go and tail bro
(e-roc: trying to kill the movement with the new cointelpro)
Leaders they killed, if i said it, it would threaten em
They only see my back because i'm three steps ahead of em
We're not fallin in the slot you slated
(e-roc: we realize that our power's nickel-plated)
Masses move as well as asses do, class is through
Our time is over, past it's due
(and you still wanna know) the origin of the flow
Oakland california nine-four-six-one-oh

*dj pam cuts "dig it!"

(yeah, the coup, comin at you in ninety-three!)
Yeah, and we out y'all...

"do you understand, the metaphoric phrase?" (repeat 3x)
"do you understand, do you understand..."

Monday, March 14, 2011

The many lives of Gudsa Usendi



Aman Sethi

Phantom spokesman is emblematic of Chhattisgarh's secretive yet media-savvy Maoists


‘Today I am Gudsa Usendi, tomorrow it could be someone else'

Maoists keenly aware of connection between surveillance and communication


— Photo: Akhilesh Kumar

A file photo of a Maoist training camp in the forest of Dantewada district

Raipur: In the autumn of 2007, a suave, middle-aged man with a military bearing walked into Naresh Bazaar cloth store near the Bilaspur bus stand and bought a thousand metres of olive green tericot fabric for Rs. 101 a metre. According to a shop assistant, the man looked like an ex-serviceman, spoke in English, introduced himself as Sunil Choudhury, a private security contractor with contracts to secure factories across Chhattisgarh, and said he needed uniforms for his guards.

Later that year, Choudhury appeared at Dayaram Sahu's workshop in Raipur's Purani Basti and asked the struggling tailor to stitch him trousers of waist sizes 28, 30 and 36 inches with corresponding shirts. “He said he employed more than 50 security guards and each watchman needed three sets of uniform,” said Sahu. “He asked for 35 uniforms, and promised another 100 sets if he liked my work.”

It appears that Choudhury liked Sahu's work; when the Raipur police raided the workshop in early 2008, they claim to have found 634 metres of military green cloth, 200 trousers and 107 full-sleeved shirts.

Sunil Choudhury, the police said, was not a security contactor but was Katta Ramchandra Reddy alias Vijay alias Gudsa Usendi, a high ranking member and spokesperson of the Dandakaranya Special Zonal (DKZ) Committee of the banned Communist Party of India (Maoist). The uniforms were meant for Maoist guerrillas rather than private security guards.

According to police charge sheets and court documents, Gudsa Usendi is the shadowy figure who sent compact discs of Maoist propaganda to Raipur politicians in 2006 and was the source of a consignment of 91 country-made shotguns recovered from a busy intersection in Raipur in 2008. The police claim he was in frequent contact with jailed human rights activist and award-winning paediatrician Binayak Sen and independent filmmaker Ajay T.G., an association denied by both Dr. Sen and Ajay. Gudsa's supposed wife, K.S. Malti, is currently in Raipur Central Jail; another alleged associate of his was arrested in Durg as recently as September last year. But who is Gudsa Usendi? “Gudsa Usendi is just a name,” said a smooth voice over the telephone in August last year, “Today I am Gudsa Usendi, tomorrow it could be someone else. Gudsa Usendi is the title taken over by the spokesperson for the DKZ.”

Maoist spokespersons have long had a fascination for aliases. Before he was slain in a police encounter last year, Maoist central committee spokesperson Cherukuri Rajkumar was known to the outside world as Azad (translated as Free), but within the party he went by several names including Madhu, Gangadhar, Uday and Dinesh. His successor goes by the name of Abhay (translated as Fearless); the spokesperson who handled the abduction of Malkangiri District Collector R.V. Krishna in February went by the name of ‘Prasad,' but Dandakaranya's Gudsa Usendi is different, because Gudsa Usendi was once a ‘real' person.

“It was at about three in the morning in Potenar village in Abujmarh. It was June 25 2000, it was raining heavily. There were six comrades in a hut when they were surrounded by the police,” said a young Maoist fighter who called herself Rehmati. “Five comrades were killed, one of them was Gudsa Usendi. He was 17.”

When he joined the Maoists, Gudsa Usendi dropped his given name and took on the moniker of ‘Ramesh.' He was of the Maria tribe from Chhattisgarh's Abujmarh region, according to the Maoists. A year after his death, the Maoist spokesperson of Dandakaranya (broadly corresponding with South Chhattisgarh) took on his name to keep his memory alive and the practice has continued ever since.

The Maoists are wary of sharing organisational details with reporters, but anecdotal evidence suggests that Gudsa Usendi functions at the centre of a cloud of cell phones, laptops and individuals. A message from Gudsa Usendi could appear as a note under your door, a letter postmarked by a small town on the Chhattisgarh-Andhra Pradesh border, an email from an IP address that traces back to a neighbouring State, or a micro-SD card stuck to a sheet of paper.

In a recent meeting, a member of their communications team explained that every Maoist division (equivalent to a zilla in the panchayati sytem) has access to a laptop, memory cards, a portable inkjet printer and a cell phone. The netbook examined by this correspondent ran an open source Linux-based operating system with open source text, image and video editing software. Gudsa Usendi usually prepares a press note and hands it over to one of his assistants. Major press releases (like the announcement for Martyrs Week) are designed using crack versions of software like Adobe Pagemaker and converted into PDF format, before being sent to printing presses installed in secret locations.

“We prefer PDF format, because it removes the problem of fonts when issuing press releases in English and Hindi,” explained an assistant, referring to a document format created by Adobe. The files are emailed from the top of a tall tree on a mountaintop where a GPRS enabled phone can log onto a stray network

All the devices are charged by truck batteries connected to solar panels. “Batteries provide direct current (DC); laptops and phones need alternating current (AC),” explained the assistant patiently, “So we add a DCAC inverter to the circuit and use solar power to charge our devices.”

The Maoists are keenly aware of the connection between surveillance and communication. In the forests, only certain senior cadres are allowed to carry cell phones and use their devices sparingly. “We have to secure an area and post sentries before making a phone call,” said a Maoist commander who carries a Nokia phone. However, the poor density of cellular towers in Maoist territories makes it hard to pinpoint the location of a particular phone.

On a windy day in Konta in Chhattisgarh's Dantewada district for instance, it is possible to pick up reception from a tower in Andhra Pradesh's Khammam district; by moving 50 km northwards from the same spot in Konta, a user can start ranging towers in Orissa's Malkangiri district, moving further towards Chintrakonda in Malkangiri, the Andhra network comes back into range. Somewhere in that broad stretch of land, a man climbs up a tree, pulls out a cell phone from the folds of his clothes and makes a phone call. “Hello? I have a statement from Gudsa Usendi,” he says.

Friday, March 11, 2011

New Fear for Indian State: International Support for India’s Maoists


This piece of news appeared in The Times of India warns opinion-makers and oppressors in India that support is building internationally for the Maoists of India. Obviously this is a call for the Indian state to act against this.


NEW DELHI: If the government is finding it difficult to combat growing Maoist movement and its violent ways across the country, it now has more reasons to be concerned. The movement seems to be garnering international support, thanks to a solidarity initiative launched by Maoist parties and groups across the world. Their slogan — “Let’s sustain the people’s war in India” — does not augur well for the government.

According to a statement made by “International Committee to Support the People’s War in India,” a week-long international campaign to “sustain” the people’s war in the country will be held from April 2 to 9, 2011 across nations.

Posters have been made in various languages — like French and Spanish –showcasing the CPI (Maoist) cadres and their slogans in Hindi.

“International Committee in support of the people’s war launches a great international campaign, to be conducted in all forms, in the most number of countries as possible, through a week of action,” states an official release. It, however, does not specify what “all forms” refer to.

“This campaign is the expression of proletarian internationalism and advancement of unity of the international proletariat, of revolutionaries, democratic forces and oppressed peoples around the world,” says the release.

Encouraging the Left-wing extremism in India, the statement claims, “Indian masses, led by the Maoist Communist Party of India, are writing an historical page in the class struggle in the current world. In India the people’s war is intensifying… Led by CPI(Maoist), it has support of millions of poor farmers, women, masses of untouchables, and now controls about 10 states of the confederation of India… That’s a people’s war against poverty, feudal, capitalistic exploitation…”.

The forum also raises the human rights violation issue. “The Indian government describes the People’s War as the greatest threat to internal security, and launched against it an unprecedented offensive, under the name of operation “green hunt” through raids, indiscriminate destruction, rapes and mass murders, arrests and disappearances, trying to assassinate the leaders, as occurred with Comrade Azad,” it adds.

The solidarity forum does not name its member groups. But, Maoist movement in the form of World People’s Resistance Movement (UK), Communist Party of Philippines, Maoist Communist Party of Italy, Revolutionary Communist Party (Canada), and Maoist groups in France and US are likely to be participate in it.

International Call: A Week of Solidarity with People’s War in India


LET’S SUSTAIN THE PEOPLE’S WAR IN INDIA

April 2-9, 2011 – INTERNATIONAL WEEK OF SUPPORT

In India the people’s war is intensifying day by day. Led by Maoist
Communist Party of India it involves and has the support of millions of poor farmers, women, masses of untouchables, and now controls about ten States of the Confederation of India.

That’s a people’s war against poverty, feudal capitalistic exploitation, in the regions where most acute are the contradictions produced by the turbulent development of plundering resources, caste oppression and exploitation, by the Indian capital linked to imperialism.

With the help and support of the imperialists and especially the American imperialists, the Indian reactionary ruling classes are trying to suffocate the revolutionary movement, carrying out huge atrocities, whose barbarism there is no precedent.

The Indian government on behalf of imperialism describes the People’s War as the greatest threat to internal security, and launched against it across the country an unprecedented offensive, under the name of “Operation Green Hunt” with a large deployment of ultra-armed troops, Police and paramilitary forces trying to sow terror and genocide in the peoples of India, through raids, indiscriminate destruction, rapes and mass murders, arrests and disappearances, trying to assassinate the leaders, as occurred with Comrade Azad, a top Maoist leaders of the CPI(M). All this with the illusion of drowning in blood the struggle of a people for liberation.

But the Indian popular masses unite in the People’s War, giving rise to large protests and strikes against rising prices, corruption and state terrorism.

The imperialist governments, the United States, Europe, Russia, and their mass media support the criminal action of the Indian government; but in these countries also grows complaint and solidarity.

The Indian masses, led by the Maoist Communist Party of India, are writing an historical page in the class struggle in the current world.

The development of people’s war in India confirms that the revolution today is the main trend in the world and that Maoism assumes the role of command and leadership in the new wave of world revolution against the imperialism in crisis.

The proletariat of the whole world realizes that the advancement of people’s war in India calls into question not only the balance of power in the south Asian region but also in the disposition of the imperialist world system.

The International Committee in support of the people’s war launches a great international campaign, to be conducted in all forms, in most number of countries as possible, through a week of action, from 2nd to 9th April 2011.

This campaign is and must be the expression of proletarian internationalism and advancement of the unity of the international proletariat, of revolutionaries, democratic forces and the oppressed nations and peoples around the world.

INTERNATIONAL COMMITTEE to SUPPORT the PEOPLE’S WAR in INDIA

Representatives of Tunisian revolutionary movement coming to Italy greetings to Hamma Hammami and Ahlem Jaffel



The CARC Party gives its regards to all the comrades who join the initiative “Subjects and experiences of workers’ struggles and social movements within the crises in Europe and the Mediterranean Sea”, organized by the Communists’ Network on 12th March 2011 in Rome.

We specially greet Hamma Hammami, spokesperson of the Tunisian Communist Workers’ Party, and Ahlem Jaffel, member of the Assembly for the Protection of the Revolution of Tunisia.

We ask the Tunisian comrades to give our regards to the Tunisian popular masses in struggle, and we share the wishes of the (new) Italian Communist Party, which just after Ben Ali’s flight wrote:

“We wish the Tunisian masses to get decisive successes in the struggle to face the general crisis of capitalism that also disrupts their country. It aggravates the suffering of the masses but also undermines the neo-colonial regime that the “International Community”, the imperialist powers headed by Washington for decades impose on Tunisia so as on many other countries that during the first wave of proletarian revolution got rid of the old colonial system. For years GDP, corruption, wealth and waste of the ruling classes have grown hugely and in parallel the misery of the mass of the population doomed to instability and emigration increased. The terminal phase of the general crisis of capitalism and the environmental crisis force to find new solutions. The popular masses of Tunisia can win. With their initiative they show the way that other countries will follow. They strengthen the new wave of world proletarian revolution.

Let their struggle be an example for the masses of our and other Mediterranean countries: Egypt, Algeria, Morocco!

Let their victory be a stimulus to our struggle! The enemy is the same! “

From Tunisia a clear message comes: the popular masses can overthrow even the most brutal regimes. The support of the International Community, the holy alliance of the imperialist powers headed by the U.S. is not enough to keep them standing. Their end will be much faster and clearer and much less destructive and painful, the more the working class and the masses are organized!

The revolution of the masses in Tunisia shows that it is the mobilization of the popular masses that overthrows the regimes, and shows us the fundamental role that the trade unions play if they take also a political task, if they take the initiative and generalize the rebellion and the disobedience of the popular masses. That was and is the role of the General Union of Tunisian Workers (UGTT), this may be the role of trade unions as the FIOM [Metal Workers Federation, Note of Translator] and USB [Base Union, Note of Translator] in Italy to overthrow Berlusconi’s government, to impose an emergency people’s government able to immediately remedy the worst effects of the economic and environmental crises.

This government will be the most effective barrier to the attempts of military aggression by the imperialists in the Arab and Muslim countries in order to keep the political and economic control on them.

This government will be the most effective barrier against the reactionary mobilization of the masses promoted by warmonger and racist politicians and governments.

This government will be a step towards the socialist revolution in our country, and will be the greatest form of support for the revolution underway in the Arab and Muslim countries and for the development of world revolution.

We invite everyone to join initiative, and firstly trade unions as FIOM, whose role as a landmark in the struggle against Marchionne and Confindustria [Italian Manufacturers’ Association, Note of Translator], against the Berlusconi government and the reactionary drift it promotes, it has become clear since the manifestation of 16th October 2010 unto this day. To tackle and to exchange experiences are a valuable means for the development of international solidarity and proletarian internationalism.

Long live the revolution of the popular masses in Tunisia and in all the Arab and Muslim countries!

Long live international solidarity!

Let’s follow the example the revolution of the masses of the Arab and Muslim countries, let’s overthrow the regime in power in Italy, let’s form an emergency government, a People’s Bloc Government!

Monday, March 7, 2011

History of March 8



Its International Women's Day tomorrow. On this occasion we post this piece from Marxists.org

International Socialist Conferences of Women Workers


Source: Alexandra Kollontai: Selected Articles and Speeches, Progress Publishers, 1984;
First Published: International Socialist Conferences of Women Workers 1918, abridged;
Transcribed: Sally Ryan for marxists.org, 2000;
Proofed: and corrected by Chris Clayton 2006.


The First International Conference of Socialist Women - Stuttgart. 1907

A new danger is threatening the domination of the bourgeoisie – women workers are resolutely adopting the path of international class organisation. The downtrodden, submissive slaves humbly bowing before the omnipotence of the modern Moloch of capital are, under the reviving influence of socialist doctrine, lifting their heads and raising their voices in defence of their interests as women and their common class interests.

While the 'poison of socialist doctrine' had infected only one half of the working class, while opposition was concentrated exclusively in the male section of the proletariat, the capitalists could breathe freely; they still had in their power an inexhaustible supply of compliant workers always ready obediently and selflessly to enrich by their labour the happy owners of the instruments of production. With unconscious calculation the bourgeoisie availed itself of the advantage offered by this state of affairs: it set one half of the proletariat against the other, shattered its unity, compelled the women to appear as the menacing rivals of their menfolk, sapping the class solidarity of the workers. With malicious smugness it countered the resistance of united proletarians with the indifference of the unconscious female elements, and the more ignorant and dispersed the women remained, the more unsuccessful was the struggle waged by the organised elements of the working class.

However, the class consciousness of the women workers, once aroused, was sufficient to compel them to grasp the hand of friendship held out to them by their male worker comrades and adopt the path of open and stubborn resistance. The involvement of proletarian women in the common class struggle, and their growing solidarity have shaken the usual self-confidence of the bourgeoisie and spread alarm in place of its previous tranquillity: the increasing organisation of the female proletariat removes the last defenceless victim of capitalist exploitation. The ground is disappearing from beneath the feet of the bourgeoisie, and the light of the approaching social revolution glows ever more brightly.

Is it therefore surprising that the bourgeoisie is doubly hostile to any sign of protest among women workers, and to any attempt on their part to defend their needs and interests as women and their common class interests and needs? Even in the most democratic and advanced countries everything possible is done to make it difficult for women to defend their labour interests. To grant the woman worker the same rights as the man would be to put in the hands of the working class a new and dangerous weapon, to double the active army of the militant opponent; the bourgeoisie is too intelligent to agree to such a dangerous experiment

The whole bourgeois world listened with unconcealed animosity to the solemn and harmonious notes that rang out from Stuttgart in 1907, during the International Socialist Congress. (1) But most of all it was angered by the bold voices of the female proletariat. However radical were the speeches pronounced by the men, whatever 'mad' resolutions they might adopt, the bourgeoisie always consoled itself with the thought that it still had one tested method at its disposal: break the resistance of the 'hotheads' by replacing them with submissive female workers. And now a new surprise: from all over the world women representatives of the working class are gathering in order to forge by their united efforts a new weapon with which to fight the world hostile to the proletariat. (2) The daring of women has exceeded all expectations: yesterday's silent slave is now a courageous fighter for the liberation of the working class. Could one imagine a more vexatious spectacle! Spiteful ridicule rained down upon the heads of the women representatives of the working class, ridicule that failed to conceal the genuine anxiety of the bourgeoisie.

The gentlemen of capital and property do now indeed have something to ponder over, something to be depressed about: new successes are being achieved in the organisation of the working class. And if, until only recently, the bourgeoisie could draw comfort from the lack of unity in the female section of the proletariat, now, after the Stuttgart Conference, it has lost even this sweet solace.

On the basis of facts and figures these women representatives described the growing awareness of the female proletariat and its organisational successes, particularly in recent years. England has the largest number of organised women workers: 150 thousand are members of trade unions; 30 thousand are politically organised in 'independent workers' parties and women workers are also members of the Social-Democratic Federation. (3)In Austria trade union organisations include 42 thousand women among their members. In Germany the number of women who are trade union members is also impressive – 120 thousand; despite all the police harassment, 10,500 women workers have joined the Social-Democratic Party, and the distribution figure for the women workers magazine Die Gleichheit (Equality) (4) is 70 thousand copies. In Finland the Social-Democratic movement has 18,600 women. In Belgium 14 thousand women workers are trade union members. In Hungary 15 thousand women workers are in trade union organisations, etc.

The growing organisation of women workers and the specific social objectives which it is mainly their task to carry through led to an awareness of the need for greater solidarity and closer contact among the organised women workers of the world.

The first women's international conference in Stuttgart set itself two objectives: 1) to elaborate the basis for more uniform activity on the part of the socialist movement (in various countries) in the struggle to win voting rights for women workers; 2) to establish permanent and correct relations between women's organisations throughout the world.

The main question discussed at the conference was, without any doubt, the question of voting rights for women workers. Put forward for discussion by the conference and introduced into the Social-Democratic congress as a special resolution, this question is designed to meet the growing need within the female proletariat to define the future tactics of international Social-Democracy in the struggle for political rights for women workers, and to transfer this principle from the sphere of theoretical recognition to that of practical activity. With the growth of its class consciousness and organisation, the female proletariat was brought by its basic material needs to an acute awareness of its lack of political rights, and learned to see in those rights not only a 'policy principle' but also an urgent and immediate need.

Over recent years, the working class, in one country after the other, has faced the question of achieving universal suffrage. It might have seemed that the four-part election formula advanced by the Social-Democrats and supplemented with a fifth section specifying 'without distinction of sex', would have left no room for doubts and hesitations regarding the way the party would act in such circumstances. However, it turned out, otherwise. When it came to the defence of the fifth section, not only male Social-Democrats, but even the women revealed their fundamental instability, their vacillation, and by their compromising attitude to this issue, so important to the working class, demonstrated that this fundamental principle has not yet become an integral part of Social-Democracy.

One after the other women from Belgium, Austria, Sweden, accepted the removal from the agenda of the demand for political rights for women workers and gave their support to an emasculated, abbreviated compromise formula for electoral reform. However, most characteristic of all was the fact that this opportunist policy was not condemned by consistent and steadfast supporters of socialism but, on the contrary, won their sympathy and approval and was even presented to proletarian women in other countries as a model. The working women themselves cannot be blamed for this compromise tactic – it is typical of less aware and less disciplined party elements but the other, the male section of the proletariat, whose spirit and consciousness has been tempered in battle, should not have allowed itself to be drawn along the path of practical opportunism.

There are democratic principles which, for the sake of its own interests, the working class must not sacrifice: there are slogans which the proletariat cannot change without damaging itself, even though the change is made in order to achieve the maximum results at any given moment.

If, in some politically backward country, the working class had had the opportunity to attain universal, equal, secret but indirect rather than direct voting rights, the position of the Social-Democrats in such a situation would have been obvious: despite the risk of stalling a reform that was otherwise certain to be adopted, the workers party would fight to the last moment for the full formula... Perhaps the indirect electoral system would be adopted despite the opposition of the Social-Democrats, and no doubt they would have to reconcile themselves to this fact, but their attitude to it would be perfectly clear: they could view it only as a defeat.

The situation is different as regards the issue of voting rights for women workers. The demand 'without distinction of sex' has not yet become an integral part of the practice of proletarian struggle: awareness of the importance of full and equal political rights for women workers in the name of the interests of the whole class has not yet had time to take firm root. It must not be forgotten that women began to work outside the home only comparatively recently, and have only recently begun to play a role in the proletarian movement. The ideological survivals of the bourgeois-capitalist world affect the purity and clarity of proletarian class consciousness in regard to women, and blur the distinct outlines of a principle that would appear to be indisputable in the eyes of the proletariat, namely the principle of equality of civil rights for all the members of the world proletarian family.

The vacillating tactic of the party in the struggle for women's voting rights obliged the Social-Democrats to devote particular attention to this issue at the congress. The adoption of a resolution which would clearly and precisely express the willingness of the working class to fight for voting rights for women workers with the same unswerving determination with which Social-Democracy pursues all its principles – this was the slogan of the women's socialist conference, a slogan dictated by the interests of women workers. Such a resolution appeared all the more desirable in that it was fully in accord with the spirit of Social-Democracy...

The resolution on voting rights for women put forward at the women's conference and then introduced at the socialist congress was advanced with a view to demanding the clear and precise recognition of the fifth section of the election formula ('without distinction of sex') as being of equal importance with the other four.

However, the resolution met with opposition. Two trends appeared within the women's socialist movement: one orthodox, the other opportunist in the spirit of unconscious feminism. The first trend was represented by the women Social-Democrats from Germany, the second by those from Austria and some from England.

The resolution put forward by the German delegates had two objectives: in demanding that the socialist parties recognise the full extent of the importance of a practical struggle to secure the political equality of women, the resolution was also intended to draw a distinct line between bourgeois feminism and the women's proletarian movement. This struck the English socialists at their most vulnerable point. It is a well-known fact that many of them work hand-in-glove with bourgeois champions of women's rights, and in the heat of a sometimes selfless struggle in defence of women's interests, they lose sight of class distinctions.

The struggle to achieve political equality for proletarian women is part and parcel of the overall class struggle of the proletariat; when it becomes an independent militant aim in itself it eclipses the class objectives of women workers. The inventive bourgeoisie, who love to hide their real desires behind a screen of splendid-sounding slogans, put the world of women and its objectives in opposition to the class cause of women workers. However, as soon as the women's cause is put above the proletarian cause, as soon as women workers allow themselves to be seduced by fine-sounding phrases about the community of women's interests regardless of class divisions, they lose their living link with their own class cause and thus betray their own particular interests. Bourgeois women, according to their own assertion, are generously demanding rights for 'all women', whereas women workers are only fighting for their class interests. However, in practice the situation is precisely the reverse: in winning political rights for themselves, women workers are also opening up the way to the voting booth for women of other classes. In resolutely and consistently defending the interests of the women of its own class, Social-Democracy is putting into practice the principles of the fullest form of democracy and promoting the success of the women's cause as a whole.

Bourgeois hypocrisy also affected the English supporters of women's political equality. English women workers are prepared to support limited, qualified electoral rights for women – an unforgivable and despicable betrayal of the proletarian cause. The representatives of the Independent Labour Party and the Fabian Society(5) did not hesitate to defend this clearly treacherous position before the whole socialist world, and only the Social-Democratic Federation, together with the proletariat of other countries, condemned such a solution to the problem and demanded electoral rights for all citizens who had reached majority, regardless of sex.

This disagreement yet again clearly demonstrated the importance for the socialists of working out a clearly defined tactical position on the question of achieving political equality for women workers. However, such a clearly defined formulation of the question was precisely what the English wanted least... Together with the Austrian delegates they demanded that each party be given the right to settle this question independently in accord with the circumstances then obtaining; they declared a single model of action compulsory for each country to be completely unnecessary. The resolution put forward by the German Social-Democrats obliged the English to do some painful thinking. It faced them with a question: are they defending the interests of their class as a whole in its difficult struggle to survive, passing through great trials today in the expectation of equally great triumphs in the future, or are they merely fighting for new privileges for those women who neither sow nor reap, but who gather into the barns?

The Austrian delegates represented the opposite extreme. Furious opponents of feminism, they were not, of course, prepared to work together with bourgeois feminists in the defence of rights for 'all women'. However, despite their sworn hostility towards feminism and its tactic of adaptation, Austrian women socialists fell into the same error as the English. In defending at the conference the position they had adopted during the recent struggle in Austria to achieve universal suffrage, they attempted to show that, in certain political conditions, it is permissible to put aside the interests of one section of the proletariat - in this case women workers - in order to achieve practical advantages for another section. Instead of a categorical demand that the principle of political equality for proletarian women be recognised on the same footing with all other democratic demands by the proletariat, the Austrians introduced into the resolution by means of an amendment a poorly-defined wish that the moment and the very method of struggle for electoral rights for women be determined by each country at its own discretion...

Every time the question of party tactics becomes a matter of urgency for Social-Democracy, it has to return to the tested method of solving this question: it must once more carefully and precisely determine to what extent a given demand, a given principle is essential in order to achieve the ultimate objective of the working class. If this principle is indeed of considerable importance for the ultimate objective being pursued by the workers, then there cannot be, must not be, any room for compromise in policy even if such a compromise promises to bring immediate benefit. Indeed, what would become of the class objectives of the proletariat if Social-Democracy put away its basic policy principles every time it hoped it might thereby acquire some 'practical advantage'? And what would then distinguish its policy principles from hypocritical bourgeois diplomacy?

The principle of political equality for women is beyond dispute. Social-Democracy long ago proclaimed in theory the importance of extending voting rights to women workers. However, the tactic of 'concessions', the tactic of 'step by step' is now seeking another solution to this problem also. In place of the usual principled determination and steadfastness of Social-Democracy, it proposes 'compliance' and 'moderation'. Fortunately the proletariat is only too well aware that its 'modesty' has never reaped any reward. The tractability and compliance of the proletariat are, in the eyes of its enemy, proof positive of its 'impotence', and the more moderate, the more 'reasonable' are its demands, the more miserly are the concessions granted to it. The victory of one of the two warring sides is decided not by the compliance of one of them, but by the 'actual balance of forces'. The proletariat presses its demands waging a resolute and consistent struggle to achieve them, but it can only achieve that which corresponds to its actual influence and importance at any given moment. The more resolute is Social-Democracy's adherence to its basic principles, the further removed its tactic from concessions decided upon beforehand, the more closely will the results of its struggle correspond to the actual balance of power and forces between the warring sides.

All of the above constitutes a 'well-worn truth', but a truth that has to be repeated every time a proposed compromise tactic postpones a new victory by the proletariat and threatens to damage one of the basic tenets of Social-Democracy. If the amendment introduced by the Austrian delegates were accepted, such damage would be unavoidable. With their precautionary 'compliance' the Austrian delegates would not only postpone the extension of voting rights to proletarian women but also, and more importantly, violate one of the basic principles of socialism: preserving the unity of the working class as the major guarantee of success in the proletarian struggle.

'Naturally,' said Clara Zetkin, addressing the commission on women's voting rights at the congress, 'we are not so politically uneducated as to demand that the socialist parties of every country, in every struggle for electoral reform and in all circumstances, make the demand for voting rights for women the cornerstone, the deciding factor in their struggle. That will depend on the level of historical development in individual countries. We are criticising the tactic of 'abandoning in advance, without a struggle, the demand for voting rights for women...' (6)

This precise and consistent class policy was also defended by German Social-Democrats: Luise Zietz, Emma Ihrer, Ottilie Baader, Hilja Pärssinen, woman deputy to the Finnish Seim, Csozi from Hungary, representatives from Russia, Shaw from England and others. Those who supported this view demanded that the international congress confirm the proposition that the struggle for voting rights for women workers is not separate from the class struggle, and that any concession in this area, any deviation from principle, is a compromise that damages the whole cause of the working class.

The defenders of the opportunist tactic came mainly from among the Austrian delegates, and they received a measure of support from Viktor Adler. Lily Braun was also on their side. However, this trend did not meet support at the conference. All the arguments advanced by the Austrians to the effect that the 'obstinacy' of the Social-Democrats only served to make political gains by the proletariat more difficult to achieve, all the arguments of the representatives of Catholic countries – Belgium and France – that the influence of clericalism would allegedly increase with the involvement of women in politics and would lead to a regrouping of parliamentary representation to the disadvantage of the working class, paled before the indisputable fact that the most impoverished, exploited section of the proletariat women workers are still deprived of the possibility of opposing the violation of their rights. It is to these pariahs of contemporary society, these pale, worn slaves of capitalism, that their comrades in misery, their comrades in the struggle for a brighter future, preach resignation, patience and self-denial - the cliched, pharisaical virtues of the bourgeoisie!...

The mood of the conference was not favourable to such trends. In contrast to the usual 'respectful obedience' of women, the conference was marked by a lively, bracing atmosphere quite distinct from the somewhat dry, businesslike air of the socialist congress itself. The massive organisational structure of the congress, the presence of almost 900 delegates and the need to observe a whole series of formalities cooled the enthusiasm of the representatives of the socialist world, and only now and again was this enthusiasm able to break through to the surface and affect all those taking part. Here at the congress the most experienced 'masters of the spoken word', skilled in all the finer points of parliamentary battle, crossed verbal swords, but perhaps for this very reason many of them sounded excessively 'cautious'...

At the women's conference, on the other hand, the living pulse of bold faith and confidence beat without ceasing and one could sense that courageous rejection of and revulsion towards compromise decisions which are characteristic of organisations that are still young and have not yet become set in fixed forms. The majority of the representatives of proletarian women could not but realise what tragic consequences would follow upon the adoption of the Austrian amendment...

By a majority of 47 votes to 11, the women's socialist conference adopted the resolution put forward by the German delegation and placed it before the socialist congress.

The living spirit of proletarian self-consciousness compelled the representatives of the workers to support this resolution and confirm the principle of the common interests of both sexes, their solidarity in the struggle for political rights for the whole of the working class. This is without doubt a major event in the' history of the workers' movement, demonstrating yet again to the bourgeois world that, despite repeated assertions about the 'death of Marxism', the true spirit of scientific socialism is still alive and is continually inspiring the many millions who make up international Social-Democracy.

The question of the formation of an international women's socialist secretariat was second on the conference agenda. The German Social-Democrats introduced a proposal to establish closer contacts among representatives of the working class from different countries and to set up for this purpose a secretariat which would gather information on the women's proletarian movement everywhere. Although this question was purely organisational, it provoked a lively exchange of opinions, and once more revealed two heterogeneous trends within the women's section of Social-Democracy.

The proposal to form an independent women's international secretariat was put forward by the German delegates, and the Austrian delegates once again introduced an amendment. Having declared themselves opposed to separating proletarian women in any way whatsoever, they considered it unnecessary to form a separate secretariat to ensure international communication among women workers. In their opinion, comrades abroad could be kept informed on the state of the women's proletarian movement in each country by empowering a member of the party in each country to send reports on the position of women workers' organisations and on successes achieved by the movement to the central socialist organs of the other countries. This amendment vividly illustrates the constant fear on the part of the Austrians of discrediting themselves by a too clearly-marked defence of 'women's interests' which might earn them the label 'feminists'...

The German Social-Democrats, on the contrary, defended the idea that an independent grouping ofproletarian women within the party has clear organisational advantages. Such an organisation would make it possible to concentrate the attention of the party on the specific needs and requirements of women workers, and would also make it easier to rally around the party the generally less aware female members of the proletarian class.

The involvement of women workers in the party is necessitated by practical and urgent considerations. Up till now women workers remain the most deprived section of the proletarian family, they are still oppressed everywhere by 'special laws', and even in countries which have broad democratic representation women alone remain without rights.

With every year that passes, involvement in the political life of their country is becoming an increasingly urgent issue for the women of the working class. However, among the broad masses of the male proletariat the urgency of this demand is not as yet sufficiently recognised.

In order to defend this demand, in order to inculcate in their comrades the proper attitude to the question of equal rights for women workers in every sphere and draw them into the struggle to attain in practice equal civil rights for women, women have only one course – to unite their forces around the party. Women workers must set up a women's secretariat, a commission, a bureau within the party, not in order to wage a separate battle for political rights and defend their own interests by themselves but in order to exert pressure on the party from within, in order to compel their comrades to wage their struggle in the interests of the female proletariat as well.

Thus greater party concern about the specific requirements of women workers will increase the popularity of the party among the less class-conscious female population, stimulating the flow of new forces into the army of the fighting proletariat, while the unification of women workers within the party will allow this homogeneous core, motivated by the same requirements, to defend its specific requirements and needs more resolutely within the party too. It was not only police obstacles that led in Germany to special, separate propaganda work among women: this method of work is gradually being adopted in other countries living under freer political regimes.

The need to unite women's forces within the party is, of course, felt with particular force in countries where it is only the women who remain without political rights. In those cases where the question of the struggle for the further democratisation of voting rights is to the fore, the core of class-conscious women workers can only strive to ensure a more steadfast attitude in the party towards the question of achieving voting rights for women also...

The position of proletarian women in contemporary society, and the specific needs which they experience in the field of social relations, create a practical basis for conducting special work among the female proletariat. However, such a grouping of proletarian women within the party (the setting up of commissions, bureaus, sections, etc.) has, of course, nothing in common with feminism. Whereas the feminists are struggling to extend to the women of the bourgeois classes those privileges which were hitherto enjoyed only by the men, women workers are pursuing a solely proletarian, common class objective.

At the women's international conference, the victory went to the left, that is, to that section which suggested the creation of an independent international secretariat. (7) The editorial board of Die Gleichheit (Equality) has been elected as the central organ of the international movement of socialist women until the next international congress. There can be no doubt that both this purely organisational decision and also the congress resolution on tactics, a resolution which determines the attitude of Social-Democracy to the question of votes for women, will have a beneficial effect upon the further development of the Social-Democratic movement among women workers, and will promote the more rapid growth of the organised army of the female proletariat.

Only if they are firmly united amongst themselves and, at the same time, one with their class party in the common class struggle, can women workers cease to appear as a brake on the proletarian movement and march confidently foreward, arm in arm with their male worker comrades to the noble and cherished proletarian aim-towards a new, better and brighter future.


THE SECOND INTERNATIONAL WOMEN'S CONFERENCE IN COPENHAGEN, IN 1910

When the First International Conference of Socialist Women was held in Stuttgart in 1907 on the initiative of the German socialists, the women's socialist movement was still in its infancy everywhere except Germany. Its shape was still hazy and unclear, and the conference itself was convened not so much to review what had been already achieved as to give its 'blessing' to the movement and stimulate its further development. Stuttgart was merely asymptom of the awakening of broad masses of working-class women, but a symptom nonetheless significant, promising and pregnant with consequences...

Three years have passed. During this short period of time the women's proletarian movement has succeeded not only in increasing its numbers, but also in becoming social force which cannot be ignored in the process of the class struggle. Particularly rapid has been the success achieved by Germany in the organisation of the female proletariat: according to the data presented at the conference in Stuttgart, that is, in 1907 the Social-Democratic Party had only some 10 thousand women members; by 1910 it already had more than 82 thousand, and the central socialist organ for women workers Die Gleichheit (Equality) had a circulation of 80 thousand. Similar giant strides have been taken by Austria in the organisation of working-class women: in 1909 the party had only 7 thousand women members; in 1910 it had more than 14 thousand, the trade union movement had around 44 thousand women members and the women's worker newspaper had a circulation of 20 thousand. Finland, though small in population, was also not left behind. Here women (more than 16 thousand) accounted for some 31 per cent of the membership of the workers' party. England can boast of more than 200 thousand women trade union members. Everywhere – in Denmark, Sweden, Norway, Switzerland, Holland, Italy, the United States – the women of the working class are awakening, attempting to create a women's socialist movement and direct it along the path boldly marked out by the energetic efforts of German women socialists.

According to the calculations made by the Swiss delegation, the numerical relationship between the male and female sections of the organised working class in various countries is as follows:

Finland: For every 1 organized woman worker there are 6 organized male workers.
Denmark: For every 1 organized woman worker there are 8 organized male workers.
Austria: For every 1 organized woman worker there are 10 organized male workers.
England: For every 1 organized woman worker there are 11 organized male workers.
Italy: For every 1 organized woman worker there are 12 organized male workers.
Sweden & Norway: For every 1 organized woman worker there are 13 organized male workers.
Germany: For every 1 organized woman worker there are 14 organized male workers.
Switzerland: For every 1 organized woman worker there are 18 organized male workers.

[Statistical Report to the Second International Conference of Socialist Women, 1910, p. 26.]

Of course, if these figures are compared with the number of women workers on the labour market and the growing number of women earning their own living in every country, the scale of female participation in the workers movement appears very modest even insignificant. However, in order to assess the importance of the women's socialist movement accurately, two things must be remembered: firstly, its short history – l5-20 years ago it had never been heard of; secondly, the prospects opening up before it. The question of the further democratisation of the electoral system, which is now posing itself in one form or another in England and the United States, in the federal states of Germany and the Scandinavian countries, must have and will have its inevitable effect upon the further development and success of the women's proletarian movement. The women's proletarian movement has ceased to be merely a luxury and become a daily practical necessity...

The growth of the women's proletarian movement over the last three years was noticeable at the opening of the Copenhagen Conference. (8) In Stuttgart the delegates numbered 52, in Copenhagen they already numbered around 100 and represented 17 countries. This time only the French and the Belgians were absent. Socialist parties and trade unions were represented, together with clubs, societies, and unions of women workers adopting a class position.

The conference agenda included, in addition to the organisational question of establishing closer links between organised socialist women from different countries, two major issues: 1) ways and means of achieving in practice universal suffrage for women and 2) social security and protection for mother and child. Despite these seemingly specifically female topics, the conference in Copenhagen was free of that sickly-sweet 'feminine flavour' which provokes such irrepressible boredom in the practical politician who is used to the 'cut and thrust' of real political battle... The questions discussed at the conference were examined not only from the point of view of the common tasks of proletarian class policy, but were also, and inevitably, supplemented with more general demands. The fate of Finland, a country with an extremely democratic system of popular representation, the question of war, peace and the fight against militarism, the struggle against domestic manufacture and night work, compelled those taking part in the congress to move beyond the narrow framework of feminine issues and, having become more familiar with wide-ranging, urgent issues, to join in the active struggle being waged by the many millions who compose the army of the organised working class.

However, while one cannot object to the position adopted by the conference on the issues it debated, and while, indeed, one can note with satisfaction that the 'women's worker army' is marching side by side with the whole proletarian movement, it must be stated that, in terms of the formal conduct of its conferences, the women representatives of international socialism still have something to learn from their male colleagues. The lack of familiarity with 'parliamentary practice' led to a number of omissions, which gave rise to misunderstanding and dissatisfaction: certain resolutions were not only not put to the vote, but were not even debated: debates were bunched together, questions were removed from the agenda on the decision of a questionable majority, etc. All of these errors could have been avoided with greater experience...

The main topic discussed at the conference was, of course, that of voting rights. The conflict between the left wing of the women's international, led by the German delegation, and the representatives of those English workers' organisations who work together with the suffragettes(9)and thus support the slogan of qualifiedelectoral rights, was inevitable. The English produced as their 'trump card' the venerable and well-known socialist and champion of the women's cause, Charlotte Despard, whose personal attractiveness, noble bearing, grey hair and skilful, impressive speech was intended to win sympathy and soften the severity of the left-wing judgement. A 'furious battle' was expected. However, although the discussion was lively, the expected 'battle' did not take place: from the very beginning it was clear that the overwhelming majority at the conference supported the 'left', and that the English were fighting for a lost cause... The ease with which victory over the'right' was won is explained in part by the fact that, with the exception of Despard, they did not have one good orator on their side. The English defence lacked spirit and imagination, their arguments in defence of their tactic were naive, almost 'genteel' – the 'harmony' of women's interests, complaints against the 'harshness' of class politics, against social injustice, which also affected the bourgeois woman...

The conference, sharply criticising co-operation between English socialists and the bourgeois suffragettes, adopted a resolution which, however, failed to stress this aspect sufficiently. 'The women's socialist movement in every country rejects qualified electoral rights,' runs the resolution, as a falsification and as an insult to the very principle of political equality for women. The movement is fighting for the only viable and concrete expression of this principle: universal suffrage for all women who have reached their majority, without qualifications of property, tax, education or any other kind which hinder members of the working class from availing themselves of their civil rights. The women's socialist movement wages its struggle not together with the women's bourgeois movement, but in close co-operation with socialist parties, who are defending electoral rights for women as one of the basic and, in practice, one of the most essential demands in the call for the full democratisation of the electoral system. (10) The conciliatory note sounded by the Austrian delegate, Adelheid Popp, in a speech intended to soften the harshness of this judgement found no support, and the resolution was passed by an overwhelming majority, with ten votes against.

On the issue of maternity insurance and protection, no serious differences emerged, and it was only a formal oversight on the part of the presidium that caused conflict with part of the English delegation, which them left the conference hall. The resolution introduced by the German delegation on this issue repeated in essence the basic demands of the Social-Democrats, as developed and supplemented at the women's conference in Mannheim(11) : the demand for an 8-hour working day, the prohibition of the use of female labour in particularly unhealthy branches of production, 16-week leave for expectant and nursing mothers, and the introduction of the principle of compulsory maternity insurance, etc. Unfortunately this fundamental question that affects directly the interests of every working woman was accorded too little time, and the debates were hurried and abbreviated. Resolutions introducing important addenda to the demands presented by the German delegation were not put forward for debate nor put to the vote, and this despite the fact that the Finnish resolution proposed by Pärssinen, Aalle and Silänpäa and other deputies to the Seim, clearly emphasised a point omitted in the German resolution – the extension of all forms of maternity protection to include both legitimate and illegitimatemothers, and a review of the laws on infanticide, committed mainly by mothers who have been abandoned to their fate...

It should not be thought that all the measures demanded in the resolution automatically covered both legitimate and illegitimate mothers. It is precisely such a fuddled mode of thinking that dominates in the West, sadly even among women socialists, that preference for legalised marital cohabitation, which made it desirable to debate this fundamental point more thoroughly. It was important to emphasise with all the authority of the conference that maternity is to be recognised as a social function independently of the marital and family forms it assumes... The question of principle involved in maternity insurance and protection was, however, submerged in a number of practical details.

Mention must also be made of yet another important omission in the resolution adopted at the conference: it fails to point clearly and precisely to the principle underlying maternal insurance. Is such insurance an independent section of social insurance, or is it merely a subsection of social insurance in case of illness? The formulation of the resolution indicates that those who drew it up viewed maternity insurance as one of the functions to be carried out by hospital bursaries. If this proposition had been more clearly expressed, however, it would undoubtedly have led to an elucidation of certain other propositions which require closer examination. It would have raised the question of the grounds for extending insurance to cover that large section of the female population not gainfully employed (i.e. the wives of workers) that can still be found in many countries. Is it possible, and is it acceptable to extend insurance to them via their husbands? What is then to be done in the case of 'non-legalised' cohabitation?

A 'simplification' of this complex question in order to avoid debates of principle and heated feelings would scarcely be in the interests of the cause. Despite the adoption of the resolution, the question of maternity insurance cannot be considered as fully dealt with, and Social-Democracy will undoubtedly have to return to it.

More impassioned debate was provoked by the Danish proposal on night work. This resolution, introduced on the initiative of women type-setters, pointed out that legislation prohibiting night work for women but permitting it for men hindered the working woman in her struggle to earn her living. It is only with enormous effort that women succeed in gaining access to better-paid jobs and better working conditions (in printing, for example), and the prohibition oil night work for women pushes them back into the ranks of the unskilled workers, exposes them once more to all the temptations of prostitution and the horrors of approaching destitution. Night work must be abolished simultaneously for both men and women, as it is equally harmful to both...

The 'over-simplified' way in which the Danish delegates presented the question of night work meant that their resolution was unable to win support. By a majority of 13 votes to 2 (voting was by country) the resolution was rejected. An individual demand meeting the interests of only one specific profession (night work in a skilled profession is found mainly in the printing industry) could not override a demand corresponding to the interests of the class as a whole. However, the conflict this question provoked indicates the need for a serious approach to the question raised by the Danish and Swedish delegations, namely the simultaneous equalising of the conditions of male and female labour...

The resolution put forward by the chairwoman of the conference, Clara Zetkin, expressing sympathy with Finland, and another resolution put forward by the English, reminding women of their obligation to oppose chauvinism and bring up their children in a spirit of anti-militarism were both adopted without debate and were met with warm applause.(12)

The central women's international bureau remained as before in Stuttgart, and Die Gleichheit (Equality) was again recognised as the organ of the international socialist movement.

Whatever may have been the superficial failings, of the second international socialist conference, its work will undoubtedly have a major and beneficial influence upon the further success of the workers' movement. There is every reason to hope that the women's socialist movement, which is an integral part of the whole workers movement, will assume larger and even more impressive dimensions before the next, the third conference. It will also clearly and irrefutably demonstrate that only special propaganda work among the female proletariat, work organised within the party on the basis of technical independence, can supplement the ranks of the organised workers with a 'second army', the army of women workers fighting for the common workers' cause and for the comprehensive emancipation of women.

SUMMARY

What is the women's socialist movement, and what are its objectives and aims? What are the forms that it is taking? Is it not simply a branch of bourgeois feminism, its 'left wing'? And if not, how is the existence of separate women's newspapers and magazines, the convocation of meetings, congresses and conferences to be explained? Why is the movement not absorbed into the powerful current of the whole workers' movement?

These questions, which inevitably arise in connection with the women s international socialist conference in Copenhagen in August 1910, frequently cause bewilderment even among socialists, who are, unfortunately, insufficiently familiar with the history of the women's working-class movement in the West.

The history of this movement, however, is instructive and to a certain extent provides the answer to such questions.

Today there is hardly a socialist who would openly dispute the importance of the organisation of women workers and the desirability of creating a broad women's socialist movement. Socialists now take pride in the size of the 'women's army' and, when estimating the chances of success in the process of class struggle, take into account this new and rapidly increasing active force. However, there was a time, and not all that long ago - about 25 years - when such a thing as a women's socialist movement had never been heard of in any country, even if it had hundreds of thousands, millions, of women workers.

When, 14 years ago, during the international congress held in London in 1896, 30 women delegates (from England. Germany, America, Holland, Belgium and Poland) arranged for their own separate women's conference, only a couple of countries (Germany, England) were making their first attempts to set up a women's socialist movement. The workers' organisations in every country did, it is true, include individual women in their ranks, but, on entering the ranks of the party and taking part in the trade union struggle, the majority of these women as it was renounced in advance their work on behalf of the most deprived and legally unprotected section of the working class – women workers. Virtually nothing was being done by the party to raise the class consciousness of working women, for the emancipation of women as housewives and mothers.

This was the situation in Germany until the beginning of the 1890s, in England and other countries until the beginning of the 20th century, and in Russia up to the revolutionary upheavals of 1905. In those countries where organisations of working women assumed primarily a professional form (for example, England and America), work was conducted in the main together with the bourgeois feminists and under their direct leadership; there was no question of a class struggle.

The first unofficial conference of women socialist delegates held in London in 1896 concerned itself mainly with an examination of the relationship between bourgeois feminism and the women's proletarian movement. It was recognised as desirable to distinguish between the women's bourgeois movement and the women's socialist movement, and emphasis was placed upon the urgent need to intensify socialist propaganda work among working women in order to involve them in the class struggle.

Eleven years have passed since then. Capitalism has continued its successful progress, developing itself to the full and subordinating to itself not only new branches of production, but also new countries. Female labour has become a major social force within the national economy. However it was precisely women workers, outside any organisation, not linked to their class comrades by any obligations, dispersed and isolated from one another, who were in effect dangerous and damaging rivals of the male section of the working class, often undermining the successes the latter had achieved by active demonstrations.

The question of organising women workers and of the ways and means of involving them in the general movement became an urgent and immediate issue. Feeling their way, adapting to the conditions in their country, the worker organisations in different countries attempted, each using its own methods, to solve this problem. The result was a variegated and motley scene. The forms taken by the women's proletarian movement varied according to local conditions. However, the most important thing was that the movement of the women of the working class had been called into being – it existed.

By 1907 the movement had assumed such a scale that it was possible to convene the first international women's conference in Stuttgart. When the representatives from the various countries revealed what they had achieved in their own countries, the results, if not impressive of themselves, held promise in terms of the possibilities opened up for the future. There now emerged the question of the formation of an international women's bureau to co-ordinate the women's socialist organisations in different countries. The bureau was set up in Stuttgart, and the magazine Die Gleichheit (Equality) was recognised as the central organ of the international movement.

The conference held in Stuttgart was of decisive importance for the socialist movement. It secured for the movement that independence which it needed for the future success of its work. It became clear that the women's proletarian movement was an integral part of the whole movement of the working class. Nonetheless, the specific social and political position of women in contemporary society requires that a particular approach be adopted towards women, and puts before the party a number of special objectives. These objectives, while they form part of the whole working-class movement, while they form part of the common aim, nonetheless affect specifically female interests more closely and are therefore more properly pursued by the women representatives of the working class themselves. This point of view has now prevailed, but its elaboration nonetheless required great effort on the part of the women, and provoked a sharp conflict of opinions...

The German party was the first to conduct independent propaganda work among the female proletariat; other countries gradually followed its example. The seeds sown by the first supporters of the women's socialist movement led by Clara Zetkin are already taking root...

Over recent years efforts have been made everywhere to arouse the awareness of working-class women by drawing them into the party. Everywhere the movement is carrying out painstaking work to involve working women in the broad current of the whole movement... The reports made by different countries at the women's conference in Copenhagen is proof of this tireless activity.

How this meeting of almost 100 representatives of the working class of 17 countries differed from the usual bourgeois congresses of suffragettes!...

After two days of animated and enthusiastic work, the delegates to the second socialist women's conference left the hall of the hospitable People's House imbued with the firm belief that by the third international conference of socialist women, (13) the 'second army' of the working class in every country will be able to swell its ranks with a fresh inflow of new and active forces from among the women of the working class.

A. Kollontai.


Footnotes

1. This is a reference to the Seventh International Congress of the Second International, held in Stuttgart on 18-24 August, 1907. The congress was attended by delegates from 25 countries, including Argentina, Austria, Belgium, Bulgaria, Denmark, England, Germany, Italy, Norway, Poland, Russia and the USA – 886 delegates in all. The Bolshevik delegation was led by Lenin, who did a great deal of work to consolidate the left-wing forces of international Social-Democracy. The congress adopted a resolution committing socialists to oppose the approaching war.

2. In 1907, just before the opening of the International Socialist Congress in Stuttgart, the First International Conference of Socialist Women was held, attended by 58 women delegates from 14 countries. The main aim of the conference was to formulate one united tactic for all the Socialist parties in the campaign to win voting rights for women workers as part of universal and equal voting rights for both sexes.

3. The Social-Democratic Federation – founded in England in 1884, declared itself a socialist organisation, but did not recognise Marxism. It had no contact with the workers and was extremely sectarian in nature. In 1907 it was renamed the Social-Democratic Party.

4. Die Gleichheit (Equality) – a Social-Democratic bimonthly magazine issued by the women's proletarian movement in Germany. It was published from 1890 to 1925, and was edited by Clara Zetkin from 1892 to 1917.

5. The Independent Labour Party – founded in England in 1893. Its aims were to secure the election of workers to Parliament in order to pursue its own independent policies, to campaign for the nationalisation of land and the means of production, and also to work within the trade unions. It soon lost its militant spirit under the influence of bourgeois fellow-travellers, and its leadership became opportunist.
The Fabian Society founded in England in 1884 by representatives of the bourgeois intelligentsia. The Fabians rejected class struggle, and proposed a programme of state or municipal 'socialism', hoping to transform capitalist society into a socialist society by means of gradual reform.

6. Cf. the speech delivered by Clara Zetkin at the Seventh International Socialist Congress of the Second International in Stuttgart, August, 1907.

7.This is a reference to the creation during the Women's Conference at Stuttgart of an International Women's Secretariat, headed by Clara Zetkin. The work of the Secretariat was to include gathering information on women's movements and on the leadership of the women's socialist movement.

8. The Second International Conference of Socialist Women was held on 26-27 August, 1910, prior to the opening of the Eighth International Congress of the Second International in Copenhagen (28 August-3 September, 1910).

9. Suffragettes – members of a bourgeois women's movement seeking voting rights for women. The suffragettes adopted a tactic of obstruction, organised street demonstrations, and caused disruption of every kind. The suffragettes did not seek the support of working women.

10. Cf. the resolutions adopted at the International Conference of Socialist Women in Copenhagen, 25-26 August, 1910, and the Reports to the international Socialist Congress.

11. A reference to the Fourth Socialist Conference of German Women, which was held in Mannheim on 22-23 September, 1906, and attended by 50 women delegates and 5 women socialists from other countries, including Alexandra Kollontai. The agenda included: the campaign for voting rights for women, propaganda work among rural women, involving domestic servants in the women's movement, etc. On all these issues resolutions were adopted which called for intensification of the struggle for women's rights and satisfaction of their demands.

12. In addition to the resolutions listed above, the international women's conference in Copenhagen also decided to declare 8 March the International Day of Working Women, and to mark it every year as the day of international solidarity among the female proletariat in their struggle for equal economic and political rights. The first International Women's Day was held in 1911 in Germany, Austria, Switzerland and Denmark under the slogan 'Voting rights for women workers so as to unite forces in the struggle for socialism'.

13. It had been planned to convene the third international women's conference in 1914 in Vienna, but this was prevented by the outbreak of the First World War.

Followers